W poszukiwaniu niedzwiedzi

Trzeba było jednak korzystać ze słońca póki świeciło, a nie pchać się do jaskiń, jakkolwiek by nie były spektakularne. Za karę dziś pogoda absolutnie barowa, listopadowo-ponura. I tylko temperatura wysoka, ponad 20C, więc we mgle i deszczu jest jak w saunie.
Na szczyty nie ma sensu się wspinać, bo, no właśnie, mgła, wybieramy się więc znowu oglądać wodospady - a tych jest tu ile kto chce.
Tym razem nawet z mapą, więc jest szansa dotarcia do właściwych :-)
Opowiadania o niedźwiedziach sprawdzamy w internecie, i rzeczywiście, wczorajszy dreszczyk emocji był uzasadniony, szanse spotkania są wysokie - podobno średnio jest jeden na milę kwadratową. Ale oczywiście, jak to se średnią, o niczym nie świadczy. Zdecydowanie wolelibyśmy wiedzieć, czy stada niedźwiedzi siedzą schowane daleko od szlaku i ludzi, czy, przeciwnie, nauczone są, że jedzenie samo do nich przychodzi.
Pytamy zatem strażnika parku w budce przed początkiem szlaku, co zrobić, jak spotkamy niedźwiedzia. A ten się śmieje i mówi: no jak to co, zdjęcie!
Podobno misie są rzeczywiście obecne, ale niegroźne, i wystarczy klaskać żeby uciekły. Hmmmm.
Jest mgła, jest deszcz, są kolorowe liście, i jest wodospad. Czego więcej chcieć w jesiennych Apallachach. Oprócz niedźwiedzi, rzecz jasna.Læs mere