Hẹn gặp lại, Việt Nam!

Tijd om te vertrekken uit Sa Pa en over een klein weekje uit Vietnam, eerst nog Hanoi. We worden 's ochtends begroet door een stralend zonnetje om ons uit te zwaaien, maar het is nog niet meteen tijd om te gaan. We hebben namelijk wederom de nachtbus. Niet veel te vertellen, een dagje rondhangen in cafeetjes en restaurants. Karin volgt overdag een seminar online, ik studeer Japans, lees en blog wat. 's Avonds kijken we samen een Netflix show over cocktailmixers die het tegen elkaar opnemen in typisch overgedramatiseerde Amerikaanse stijl. Erg vermakelijk.

Ik heb aan Lisa gevraagd of ze mij door wilt geven wat er in haar reispillen zit en dat hebben ze hier in de apotheek ook: 1 euro voor een pakje en door. Ik heb geen last van wagenziekte, maar misschien kan ik hiermee eindelijk wel slapen in een over de Vietnamese "snelweg" rondstuiterende bus. Het antwoord is ja, al blijkt het een stuk lastiger om vervolgens wakker te blijven. We kunnen gelukkig onze bagage in de lobby van het gloednieuwe appartementencomplex waar we de komende 5 dagen verblijven achterlaten. Geen reviews nog op Booking.com, maar het zag er op de foto's spik-en-span uit en de prijs was goed. Later bleken onze verwachtingen nog overtroffen te worden ook (zie filmpje), dikke 9 waard voor hun eerste review.

Maar, voordat we in kunnen checken (en douchen en slapen vooral) hebben we nog zat tijd om een bezoekje aan het Vietnamees Etnografisch Museum (foto's 4 t/m 7) te plegen. Die hadden we vorige keer dat we in Hanoi waren helaas moeten laten schieten. Tijd om dat goed te maken. Er is veel interessants te zien en lezen over de honderden (ja, honderden) etnische groepen in het land die samen niet drie of vier verschillende talen spreken, maar talen uit drie of vier totaal ongerelateerde taalfamilies. Best divers land toch. De vermoeidheid van de reis wordt echter niet minder tussen het onophoudelijk geschreeuw van kinderen en de tweeëndertig graden hitte in. Ik zweer toch gehoord te hebben dat ze in Hanoi herfst hadden...

De komende dagen verlopen zonder veel tumult, allebei werken. Wel gaan we nog een avondje naar de geinige waterpoppenshow in Hanoi (tweede filmpje) en Karin doet een fotoshoot in een Áo Dài (foto 9). 's Avonds en tussen de middag eten we een paar keer bij een van de tentjes in onze straat. Het blijkt een typisch Hanoiaanse hyper-gespecialiseerde straat te zijn. Hier hebben ze overal Phở Cuốn (foto 10), maar je hebt ook straten waar ze alleen maar electromotoren, weegschalen, rugtassen, of brommeruitlaten verkopen, om er maar een paar te noemen. Hier is men wel buitengewoon pushy, bij de tent tegenover onze vaste stek worden mensen met brommer en al binnengesleept en trekken ze de deur van een voorbijgaande auto open om te schreeuwen dat ze wel daar moeten stoppen voor een lekker happie. Relaxed eten zo.

Zijspoor over noedels:
Als je een willekeurige Vietnamees van de brommer plukt en vraagt waarvoor je naar Vietnam zou moeten komen krijg je als antwoord: het eten. Meestal is dat een combinatie van noedels, bouillon, wat vlees of vis en groene kruiden (Thaise basilicum, munt, shiso etc.) die apart worden geserveerd en die je zelf door je soep roert. De noedels zijn meestal bún (ronde rijstvermicelli), phở (brede, platte rijstnoedels), of mì (tarwenoedels van het instant-type). Vaak impliceert de noedel, eventueel in combinatie met het vlees, de bouillon die erbij hoort. Phở wordt meestal met een lichte, kruidige bouillon met o.a. kardemom, anijs, nootmuskaat en kruidnagel gegeten en is vooral populair als ontbijt. Het precieze recept verschilt per familie en dus ook per eettentje. Omdat het eigenlijk alleen een type noedel beschrijft heb je dus ook dingen als Phở Cuốn: een beetje gehakt en groen opgerold in een soort lasagneblad van phở. Bún bò (rund) wordt meestal van het type uit Huế geserveerd met een hartige bouillon. Mì komt vaak met wat Chinees geïnspireerde smaken zoals xá xíu (char siu) of hoành thánh (wantan) en wordt ook vaak geroerbakt met vissaus en groenten (zonder soep dit keer).

De laatste dag in Hà Nội (en Việt Nam for that matter) dumpen we onze koffers weer in de lobby en gaan we de stad in. Onze vlucht vertrekt pas om twee uur 's nachts. Terwijl Karin in een cafeetje nog wat werk verricht ga ik naar het museum van schone kunst (foto's 11 t/m 13). Ze hebben hier alles op chronologische volgorde gesorteerd, van het stenen tijdperk tot hedendaags. Ik ben erg fan van de schilderijen van halverwege de 20e eeuw, waarvan er veel zijn geïnspireerd door de achtereenvolgende Tweede Wereldoorlog, de onafhankelijkheidsoorlog tegen Frankrijk en natuurlijk de oorlog tegen de Amerikaanse agressors, zoals ze hier bekend staan.

Na het museumbezoek heeft Karin plannen: Bún chả voor lunch, phở (deze keer wel gewoon soep) voor avondeten en chè (toetje met kokosmelk, zoete, rode bonen en tapioca) voor haar en bánh mì voor mij als snack. We kunnen Vietnam niet verlaten zonder nog één keer onze favoriete specialiteiten te nuttigen. Vooral bún chả (foto 14), een typisch Hanoiaanse specialiteit (al hebben ze het overal) met gebarbecued varkensvlees en een zoetige bouillon. Bijzonder aan dit gerecht is dat de noedels (bún dus) los worden geserveerd en je die net zoals het bladgroen zelf beetje voor beetje door je soep roert, dan worden ze niet te slap. Het tentje dat ik heb uitgezocht zit goed weggestopt. Voor de deur licht zoals altijd het vlees op de barbecue, maar het eethok is weggestopt in een doolhof van donkere gangetjes waarin we de weg worden gewezen door de verschillende medewerkers die in die gangetjes de afwas staan te doen.

De rest van de middag hebben we door het Old Quarter gedoold, af en toe neerstrijkend voor een Bia Hơi (bier voor 50 cent per glas). We wilden nog een drankje doen in de befaamde Train Street, maar werden gewijgerd door bewakers bij de ingangen. Misschien laten ze toeristen alleen in het weekend toe. Wel heb ik ook hier weer een schilderij als souvenir gekocht. Uiteindelijk zijn we ruim op tijd koffers op gaan halen en naar het vliegveld gegaan. Dat was goed ook, want er stond een flinke rij voor de bagage. Ze hebben ook nog even mijn handbagage gewogen en met een verveelde blik en de mededeling dat ik er na de security maar wat uit moest halen om onder het maximum te komen mochten we door. Bij het boarden kreeg ik bijna een hartverzakking toen opeens mijn koffertje weer gewogen werdt, maar ondanks dat de weegschaal ruim drie kilo teveel aangaf mocht ik door. Opzienbarend was de grote groep die panisch hun koffers aan het herpakken waren omdat zij wel waren tegengehouden, hoeveel moeten die er dan wel niet in hebben gepropt?

Dit was Vietnam.
日本でお会いしましょう！Read more