Een vlotte terugrit

Spierpijn.

Hoe zou dat nou komen?

Heeft vast niks te maken met het feit dat ik gisteren een paar uur over stapels stenen heb gestuiterd. Het bed van mijn "hotel" (zeven nog verassend netjes afgewerkte kamers onder een afdak) zal ook niet geholpen hebben. In Sa Pa sliepen Karin en ik op een matras dat je lichtjes uitgedrukt "stevig" zou kunnen noemen, maar dit geval lijkt meer op een stuk triplex met een laken erover en kostte waarschijnlijk nog minder. Fantastisch.

Ik pak snel mijn biezen en stop langs de hoofdweg voor een bánh mì-tosti (niet eerder gezien, wel lekker) en een kijkje op de kaart. Omdat ik al dichterbij Sa Pa ben is er wel tijd voor een omweg door de bergen, dunkt me. Hiervoor moet ik bij Yên Bình afslaan. Op de brommert, half uurtje rijden, tank volgooien, bakkie pleur en de bergweg in. Na 20 meter zie ik echter al een schrikwekkend herkenbaar bord waarop iets wordt uigelegd over wegwerkzaamheden.

Hmmmmm...

Als ik de bocht om rij staat één groot modderbad mij op te wachten. Dat gaan we dus mooi niet nog eens doen. Wat eerder terug zijn bij Karin is natuurlijk ook helemaal niet erg, dus: Rechtsomkeert en gas erop.

Het is rustig nu, omdat de hoofdweg naar Hanoi eerder afboog en dit slechts een verbinding is tussen twee lichtbevolkte provincies. Goede vaart. Ondanks de mist blijft het landschap nog steeds betoveren. Ik besluit deze keer de Rode Rivier te volgen en daar gaat het helemaal lekker, geen vierwieler te zien. Zo kom ik uiteindelijk voor twee uur al in Sa Pa, waar ik Karin weerzie in het vegan restaurant waar ze die ochtend heeft zitten werken. Na de lunch studeer ik wat Japans en werkt Karin verder. Als ik mij uiteindelijk wat begin te vervelen, breng ik de brommer terug naar de verhuur (geen woord over de laag stof en modder waarmee de eerder spik-en-spanne Yamaha bedekt is) en ga ik op Karins aanraden naar de spa voor een full-body massage. Dat is nog eens thuiskomen.

's Avonds eten we mee met de familie die de homestay runt en ze hebben voortreffelijk gekookt. Vooral de typisch noordelijke gefrituurde loempiaatjes (heel anders dan je in Nederland ziet) zijn niet vanaf te blijven. We worden ook vergezeld door een Koreaans stel van middelbare leeftijd. De man spreekt belabberd Engels, maar laat zich daardoor niet tegenhouden. Erg vermakelijk. We sluiten af met een kopje bloementhee en slapende kittens op ons schoot. Welterusten.Read more