Aankomst in Fukuoka

おはようございます！

We landen om half acht in Fukuoka na een uiterst oncomfortabele vlucht van 3,5 uur die de klok 5,5 vooruit heeft doen lopen en ook ongeveer zo lang voelde. Door de reispilletjes heb ik wel wat kunnen slapen, maar mijn lichaam voelt gebroken. Ik zit met wat gehannes bij de douane omdat onze AirBnB geen telefoonnummer heeft en maar voor 5 dagen is terwijl ik zeg 90 te willen blijven (mag zonder visa) en omdat ik nog geen terugvlucht heb geboekt. Uiteindelijk mag ik toch door en heeft Karin met haar Japanse paspoort inmiddels de koffers al van de band geplukt. We besluiten de ochtend in het vliegveld te blijven omdat Karin een vervolgseminar over branding heeft.

Na een traditioneel Japans ontbijt blijft Karin zitten en ga ik op verkenningstocht. De boekenwinkel op het vliegveld heeft helaas geen Engelstalige reisgidsen. Wel is er een mooi observatiedek met uitzicht op de landingsbaan waar otaku's (otaku is het Japanse woord voor een nerd/geek met een bepaalde obsessie, bijvoorbeeld treinen, vliegtuigen, of manga) met camera's vliegtuigen spotten. Ik heb zat tijd te doden, dus ik besluit vast een Japanse ov-chipkaart te halen waar een uiterst behulpzame stationsattendant mij in begeleid en naar de boekenwinkel boven het centraal station van Fukuoka te gaan. Ook daar staan de enige Engelse woorden in Japanse boeken om Engels te leren.

Tijdens Karin's lunchpauze gaan we naar het hotel om de koffers te droppen, naar de Starbucks om Karin te droppen en loop ik de stad in om een derde poging te wagen voor zo'n verrekte toeristengids, ditmaal in de grootste boekenwinkel van een stad van tweeënhalf miljoen inwoners, maar helaas, weer geen cigaar. Ik kan wel nog even pianospelen in een elektronicazaak en doe mij tegoed aan een onigiri met umeboshi vulling uit de konbini. Nu in het Nederlands: een met zeewier omwikkelde rijstbal met gepekelde pruimenvulling uit de gemakswinkel. De onigiri is vernufitg verpakt, met de folie niet alleen eromheen, maar ook tussen de nori (zeewier) en de rijst (zodat die niet zompig wordt), terwijl je hem toch makkelijk kan verwijderen. Tijdens mijn wandeltocht verwonder ik me over het contrast met Vietnam. De lucht is koel, droog en schoon, niet heet, vochtig en vol uitlaatgassen en eetluchten. De straten en wc's zijn bijna schoon genoeg om van te eten, niet bijna te goor om over te lopen. Maar het grootste contrast is de stilte. Stille mensen, stille auto's en vooral: geen getoeter.

Ik ontmoet Karin weer bij de lunch. Ramen natuurlijk, vet lekker. Daarna checken we in, doen we een dutje en gaan we de stad in om Japans streetfood te scoren. We landen uiteindelijk bij een tempura tentje waar je heel knus langs elkaar om het keukentje heen zit. Restaurant voor acht man dat nog geen acht vierkante meter op de stoep inneemt, die Japanners weten wel van efficiënt mensen samenproppen. Op de terugweg lopen we nog even langs de rivier en dan is het tijd om te tukken.

おやすみなさい。Read more