Kuïdaore!

Osaka bruist. Hier is een stad die met volle overtuiging en vooral zonder schaamte het moderne, metropolitaine leven omarmt. Waar Japanners bekend staan om terughoudendheid en beleefdheid, staan Osakanen erom bekend dat ze uitgesproken, gewaagd, hartelijk en slim in zaken zijn. Dat ze van eten houden uit zich in de statistieken, die uitwijzen dat ze meer dan ieder ander in Japan aan eten uitgeven, maar vooral aan de lijfspreuk: 食い倒れ (Kuïdaore), wat je kunt vertalen als "eten tot je erbij neervalt".

Na het kasteel pak ik de metro naar Namba. Hier is een doolhof van overdekte winkelstraten ter grootte van een kleine stad dat onder andere de Dotonbori bevat, een kanaal dat aan weerszijden wordt geflankeerd door een duizelingwekkend assortiment aan billboards, lichten en reusachtige mascottes (foto 4). Ik haal een bak Takoyaki (gebakken deegballetjes met een stuk octopus erin) en dwaal een tijdje rond, mijzelf vermakend me met de extravagante displays boven de winkels die allemaal proberen nog nét iets meer de aandacht te trekken dan hun buren. Dit leidt tot een wapenwedloop aan kleuren, lampen, uitroeptekens en kortingen. De meest in het oog springende etablissementen zijn gokhuizen waar verloren zielen zich aan de eenarmige bandiet of de pachinko-kast kluisteren. Officieel is gokken om geld illegaal in Japan, maar een maas in de wet staat toe dat men gewonnen pachinko-balletjes inwisselt voor speciale tokens die men bij een "onafhankelijke" inkoper kan verkopen. Gokken met extra stappen dus. Andere bijzondere locaties, zoals "No. 1 Dandy Osaka" adverteren met flink opgemaakte jonge mannen die je tegen betaling een avond mee op date kunt nemen.

Als Karin zich weer bij mij voegt heeft ze mijn wollen trui bij. Daar was een gat in gekomen en ik heb in een luxe warenhuis een kledingmaker gevonden. Misschien kan die het even snel dichtstoppen. Dat blijkt behoorlijk prijzig te zijn, dus ik koop een paar verdiepingen hoger in de 100 yen-winkel (waar alles dus zo'n 65 cent kost) een paar naalden en wat groenig garen. Dat zal ik de komende week in Kyoto zelf proberen te fixen (is gelukt, maar kostte me uiteindelijk ruim 5 uur, zo duur was die kledingmaker misschien toch niet). Hierna gaan we op een streetfood-spree. We proberen wagyu-sushi die werkelijk smelt op je tong, stappen een izakaya binnen voor wat kushikatsu (gefrituurde van alles op een stokje) en landen uiteindelijk een "Koreaans geïnspireerde" Chinese noedeltent, klinkt interessant, maar het blijkt een keten te zijn en ze serveren ons werkelijk het slechtste eten dat ik in hele lange tijd voorgeschoteld heb gekregen. Slappe noedels verdronken in dikke, kleffe, karakterloze, zoete saus. Fuck you, Mr. Paik.

Hierna gaan we naar het Osaka's zakendistrict, Umeda. Hier is het Umeda Sky Building, dat een heel goed observatiedek zou moeten hebben. Dat observatiedek is een platform met een cirkelvormig gat dat twee torens overbrugt en de verlichting met de weerspiegeling in de ramen van de torens geeft een ufo-achtige uitstraling (foto 7). 30 verdiepingen omhoog met de snellift en dan een zwevende roltrap in naar het centrale dek (2e filmpje). Daar lopen we wat rond, maar het wordt pas echt spectaculair als we de trap naar het dak beklimmen. Daar is een rond, glow-in-the-dark voetpad (foto 9) waar je aan alle kanten het nachtlandschap van de stad kunt aanschouwen (10 en 11). Vet.

Op de terugweg naar ons appartement stoppen we natuurlijk even in de foodcourt bij het metrostation van Umeda om van wat dumplings en een gin tonic te genieten en dan kunnen we neervallen in onze tatami-kamer die een aparte nis heeft voor een katana.Read more