Kyōto

We vertrekken vroeg uit Ōsaka. Nog even langs de super voor ontbijt en dan pakken we de trein naar de oude hoofdstad. Niet de Shinkansen, want die stopt niet op Ōsaka, maar op Shin-Ōsaka en dat is wat verder uit het centrum. Bovendien is het zelfs met een gewone sneltrein nog geen uur reizen.

Kyōto (betekent letterlijk "hoofdstad") is in 794 gesticht als nieuwe hoofdstad door keizer Kanmu. Die wilde aan de toenemende macht van de grote Boeddhistische tempels in de oude hoofdstad, Nara, ontsnappen. De Heian periode die volgde en tot 1185 duurde wordt gezien als het hoogtepunt van keizerlijke macht. De eeuwen daarna zwakte die af totdat Tokugawa Ieyasu uiteindelijk de macht greep en het Tokugawa Shogunaat opzette. Die regeerde de komende 200 jaar vanuit Edo, wat dus de de-facto hoofdstad was. Officieel werd het dat pas toen, na de restoratie van keizerlijke macht, keizer Meiji in 1869 het keizerlijke hof ook naar Edo verplaatste en het hernoemde naar Tōkyō (letterlijk "oostelijke hoofdstad"). Kyōto wordt echter vandaag de dag nog steeds gezien als de culturele hoofdstad van Japan vanwege de rijke geschiedenis. De stad is ook relatief goed gespaard gebleven in de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog.

De rijke geschiedenis toont zich niet in het moderne stationsgebouw (2), maar dat doet er niet aan onder. We dumpen onze koffers bij een opslaglocatie in het station en beginnen aan ons rondje centraal Kyōto. Ik heb werkelijk een heel bos aan groene vlaggetjes in mijn Google Maps geplant om bij te houden waar ik allemaal heen wil. Dat mijn reisgids een heel hoofdstuk aan Kyto besteed, terwijl een stad als Ōsaka gedelegeerd is tot enkele pagina's zegt genoeg. Eerst eten we nog een Matcha-parfait met mochi-balletjes (3) en dan gaan we naar de eerste tempel.

Higashi Hongan-ji (lett. "oostelijke tempel van de oorspronkelijke eed", foto 4-7) is de thuistempel van één van de twee takken van Jōdo Shinshū. Dat is een boeddhistische sekte die populariteit vergaarde door mensen te beloven dat ze verlichting konden bereiken door simpelweg de mantra "Namu Amida Butsu" te herhalen. Tokugawa Ieyasu (ja, alweer) is verantwoordelijk voor de versplintering van de sekte, hij zette twee erfgenamen tegen elkaar op, omdat hij de macht van de sekte wilde verminderen en schonk een nieuwe tempel aan de tweede erfgenaam, die een paar honderd meter naar het westen ligt. Of het versplinteren van de macht effectief is geweest vraag ik me af als ik de rijk met goud versierde interieuren van de twee gigantische centrale hallen zie (8, 9).

Hierna lopen we door naar die andere tempel, Nishi Hongan-ji (driemaal raden wat dat betekent), die iets minder groot is, maar wel een mooie, grote ginkgo met knalgele bladeren heeft (10). Daarna is het wat verder lopen naar Tōji (lett. "oostelijke tempel", foto 10 en 11), een van de twee oorspronkelijke tempels waar bij de stichting van Kyōto plaats voor is gemaakt. De westelijke zuster-tempel bestaat niet meer. Hier staan in een hal wat tekeningen tentoongesteld, waaronder een gigantische inkttekening van het drakenpaar "A-Un" (helaas geen foto). Als we vertrekken zie ik een blauwe reiger voor de grote pagoda de wacht houden (12).

We hebben nog daglicht over, dus pakken we de bus naar het noordoosten van het centrum, waar de Takano-rivier in de Kamo stroomt. Hier is Shimogamo-jinja , die de stichting van Kyōto met een paar honderd jaar voorgaat (1, 14-17) en een van de oudste Shinto-heiligdommen in Japan is. Voordat we er zijn lopen we door een stukje bos, waarvan ik heb gelezen dat het vergelijkbaar is met hoe de omgeving eruit zou hebben gezien voor de stichting van de stad. Mooi herfstig dus. Bij de ingang van de Jinja kijken we bij een marktkraam die sake verkoopt. We (Karin) raken aan de praat met de verkoopster die ons wat proefglaasjes aanbiedt. Erg lekker, maar we hebben geen ruimte in de koffers voor grote flessen. Aan het eind van ons bezoek blijf ik nog even kijken bij een andere inkttekening van een draak (18) en terwijl ik daar sta stapt de kunstenaar op mij af. Hij vertelt dat hij het eerder die dag in een half uur heeft getekent in een live-performance. Niet slecht. Teruglopend door het bos worden we geflankeerd door talloze lampjes wat het geheel een sprookjesachtige sfeer geeft (19).Read more