Jay Kay, een hoekje en het misverstand

Vrienden van Gulo Gulo - dag 4
Vandaag stond een gewaarwording centraal. Een vreemde gewaarwording wel te verstaan. Een gewaarwording die te maken heeft met de relativiteit van afstand en tijd in een eindeloos aan ons voorbijtrekkend maar niet, helemaal niet, nooit niet veranderend landschap. Op de keper beschouwd was het dan ook andersom: wij trokken voorbij en het landschap stond stil en zag ons - wat verdwaasd en meewarig meebewegend op de door Jorg gedraaide 30 beste nummers van Elvis Presley - in die rara rode Volvo langskomen. Dat is het effect van de door ons vandaag besproken videoclip van Virtual Insanity van Jamiroquai waarin zanger Jay Kay lijkt voort te bewegen maar de kamer om hem heen voortdurend in wisselend tempo meebeweegt zodat hij soms weer stil lijkt te staan, dan vooruit maar ook zo maar achteruit gaat. Resultaat: hij beweegt als een malle maar komt relatief ten opzichte van z’n omgeving niet verder. Niet in afstand en niet in tijd. Dat maken we hier dus ook mee: we hebben de afgelopen 48 uur zo’n 750 km gereden, al die tijd leek het alsof dezelfde foto van hetzelfde landschap (rechts: sneeuw, naaldhout, telefoonpaal, rood houten huis, een meer en links: sneeuw, naaldhout, telefoonpaal, rood houten huis een meer en dat dan enzovoort, nog een keer, herhaald en enzovoort) tegen de buitenkant van de Volvo was geplakt, we leken vooruit te gaan maar we kwamen geen steek verder. Sterker nog: we leken soms wel achteruit te gaan. Ook - gevoelsmatig - geen enkel resultaat geboekt. Ga maar na: na drie dagen planken en ruim 1500 km waarvan de laatste 750 km virtual insanity zijn we pas op de helft: het is nu nog de afstand van Nederland tot voorbij Toscane om op de Noordkaap te geraken! De enige manier om deze zinsbegoocheling goed te lijf te gaan is overrelativering. Als iemand aan boord van de Volvo durft te vragen “hoe ver nog?” is het antwoord van de andere twee steevast: “een hoekje!”. Dat helpt reuze.
Tenslotte het misverstand. Dat zit zo. De betrokkenheid van thuisfronten begint zich in de reacties steeds meer te richten op het wedstrijdelement: halen jullie wel punten, doen jullie wel mee, waar is de rest etc. Welnu: wij doen volop mee, hebben twee dagen aan kop gelegen, hebben als een van de weinigen nog geen panne gehad, we rijden fluitend over het ijs en zijn nog niet verdwaald. Alleen levert dat geen punten op. Dus hebben we in Vilhelmina een uurtje punten gegraven in de sneeuw (zie foto): daarmee kom je pas echt bovendrijven!! Morgen meer.Read more