De klokken van Goslar: bijna thuis

Vrienden van Gulo Gulo - dag 16. In Goslar (prachtig geconserveerd Middeleeuws stadje in de Harz, Duitsland, in 922 (!) gesticht door Hendrik de Vogelaar: dat laatste kan natuurlijk niet onvermeld blijven en schept een band) is het twee en vijftig zondagen per jaar een drukte van belang. Niet met mensen, auto’s, stadsbussen, blaffende honden of opgewonden, luid kraaiende hanen maar met kerkklokken. De halve zondagochtend bamt en bimt het door de smalle straatjes dat het een lieve lust is. Prima wakker worden dus daar in Goslar. Ook uitstekende schnitzels overigens: gisteravond waren (direct na aankomst om 21.00 uur: dat Polen is ook groot; komt geen einde aan) de laatste drie schnitzels van Goslar voor ons. Behalve de lokale schnitzels verdient ook de plaatselijke palts aandacht. Het woord “Palts” is afgeleid van het Latijnse palatium (verblijfplaats) en zit daarmee in dezelfde hoek als ons woord “paleis”. Een palts was echter geen vaste verblijfplaats. Meer een soort vroeg middeleeuws rondreizend Frankisch bestuurscircus. Dat zit zo. Naarmate het rijk groter werd, werden ook de afstanden binnen het rijk groter. Daarmee werd het ook steeds lastiger om dat rijk goed in de klauwen te houden. Vonden die Duitse keizers geen fijn idee. De oplossing: als het rijk niet naar de keizer komt, komt de keizer (en de knoet) wel naar het rijk. En dus trok de keizer met gevolg rond en hield zich dan op vaste plekken langere tijd op: de paltsen. Beroemdste palts: Aken. Maar daar mag dan nog wel de schitterende aula regia (de palts kapel) van Karlel de Grote te zien zijn, van de rest van de palts staat geen steen meer overeind. In Goslar (dankzij het door grootheidswaanzin verdoofde historisch besef van de laatste Pruisische keizers en hun daardoor geïnspireerde bouw drift eind 19e eeuw) dus wel. Gaat dat zien: zeker op zondagochtend met al die klepperende klokken is dat Goslar een genoegen. Dringend advies nog: het paltsgebouw ALLEEN van buiten bekijken en NIET naar binnen gaan. Daar word je namelijk geestelijk gemarteld door een Duitse gids in een stofjas die 1,5 uur lang alleen maar getallen en namen van leden van de Duitse keizerlijke familie over je uitstort. Dat is (we waren er al eens met een delegatie van de familie) oorverdovend saaie kost. Mijn schoonvader gaf destijds als enige van de 50 luisterende bezoekers gepast tegengas: hij zat al na 20 minuten luid snurkend achterin de zaal. Tot zover Goslar.

Nu rijden we door Duitsland naar huis, een bijna vreemd maar tegelijkertijd ook heel fijn idee. We hebben een onwaarschijnlijk mooie, bijzondere, enerverende, soms spannende en vooral verre/lange trip gemaakt en daarbij ontzettend veel beleefd, gezien, talloze (meer en minder idiote maar wel veelal leuke en originele) mensen ontmoet en - meest bijzonder - nagenoeg geen panne aan de Volvo gehad. Echt fantastisch: de rode oude Zweedse dame is - zeer zwaar bepakt, onder zeer zware en voor deze dame ongebruikelijke omstandigheden en dikwijls nagestaard door allerlei nationaliteiten - 8000 kilometer lang zonder morren gewoon maar blijven doorrollen. We zijn haar veel dank verschuldigd. En dan de fellowship. We bleken - naar eigen (enigszins beperkt objectief) inzicht - het volmaakte team voor een trip als deze. Ongekend complementair en rally-proof. Zonder ook maar één wanklank, altijd positief, altijd energie, altijd oplossingsgericht, altijd overal in geïnteresseerd en altijd een goed verhaal. Bovenal: we hebben ontzettend veel lol gehad!!

Ook machtig prachtig: het einddoel van onze inzamelingsactie voor ALS gaan we - dankzij al die geweldige bijdragen van onze volgers: super veel dank allemaal! - halen. De teller staat op ruim EURO 7.500, nog een hoekje en ook daar 8000 op de teller.

Dan nog even wat kanttekeningen bij een selectie van de door ons gespotte fauna:

Het Rendier: soort slome, tikkie doorgesnoven pony met onsoortig gewei; zijn ongeïnteresseerd en niet vooruit te branden maar daarom verbranden ze ook weinig. Efficiënte jongens. Staan graag urenlang bewegingsloos midden op bevroren meren. Ieder zijn ding.
De Auerhaan: ziet er uit als onze peperdure korhoen (de 15 nog resterende Nederlandse korhoens op de Holterberg hebben jullie en ons tenminste elk een miljoen aan belastinggeld gekost..) maar dan zijn grote neef. Formaat boskalkoen. Opgewonden standje ook. Vliegt verbazingwekkend goed, veelal eindigend in balanceeract bovenin te kleine dennenboom.
De Eland: reusachtig groot en daardoor niet te missen hert. Maar ook en nog meer vooral heel irritante stiekemers en dus lastig te spotten. Wat ook niet helpt: geen enkel gevoel voor reclame of communicatie. Geen eland komt op het idee om eens twee uur op dezelfde plek vlak langs een drukke doorgaande weg te gaan staan. De meest begaafde op dat vlak liep op de Lofoten plots over de weg. Dat dan weer wel.
De Zeearend: enorm, formaat vliegende deur. Op de Lofoten overal te zien. Volgens Arends (met zijn achternaam mag je hier wat van vinden) “de huismussen van de Lofoten”
De Otter: leuke bewegelijke snuiters en snelle zwemmers. Dol op havens voor een easy catch. Je ziet ze alleen nooit. In Nederland. In Noorwegen wel: gewoon even in de haven van Honningsvåg gaan kijken…
De Sneeuwhaas: doet zijn naam eer aan want spierwit groot konijn. Leuk dier. Perfect gecamoufleerd ook. Toch gezien op/in de sneeuw in een nachtelijk Alta, Noorwegen. Kon die haas niet veel aan doen: camouflage was niet opgewassen tegen de knalharde straatverlichting ter plaatse.
(Sneeuw) muis: dezelfde muis als thuis. Deze had alleen een slechte dag want was om onverklaarbare redenen weken te vroeg en dus chagrijnig wakker geworden uit z’n winterslaap langs de weg naar Tromsø. Had een ommetje willen maken maar kon toen zijn hol niet meer terugvinden. Is dus - nadat van Woudenberg m had gespot - gepakt door een toevallig passerende vos. Zo gaat dat met verdwaalde muizen.
Vos: liep in winterkleed pardoes (opmerkelijk want deze slimmerds laten zich bijna nooit zien) langs de weg richting Tromsø en keek ons heel voldaan aan. Alsof hij net een muis op had gesmikkeld…..

Ik zou nog wel even door kunnen gaan maar we zijn zo - na 8835 kilometer te hebben gereden en geschreven - thuis. De pen gaat dus neer want de (reis)koek is op…

Postscriptum 13 maart 2024: dankzij een laatste gulle gift van één van onze volgers/vrienden komt de teller voor Stichting ALS op het streefbedrag van Euro 8.000,—! Een fantastisch resultaat dat onze tocht (letterlijk!) nog waardevoller maakt. Nogmaals veel dank voor alle bijdragen.もっと詳しく