kicking horse: 'backcountry skiing'

Vandaag gingen we Jules zijn nieuw splitbord voor de eerste keer uittesten. Hij had het een tijdje geleden gekocht en eerst zag het er naar uit dat hij het in Canada niet eens ging kunnen uitproberen. Vele mopjes later is dan toch het moment aangebroken.
Tania, de eigenaares van het kicking horse hostel had ons een paar tips gegeven over waar we veilig konden backcountry skiing. Het is niet aangeraden om zonder avalanchecourse de bergen in te trekken en we wouden er zeker van zijn dat het gebied waar we naartoe zouden gaan 100 procent lawine vrij was.
We besluiten om het kicking horse ski resort binnen te sluipen zonder skipas en om vandaar een piste naar boven te wandelen. Eens we een piste gevonden hebben begint de transformatie van Jules zịjn snowboard. Hij haalt het uiteen zodat hịj twee skilatten heeft en als laastste plakt hij de vellen onderaan de latten die nodig zijn om niet naar achter te schuiven.
De eerste dag was geen succes en je ziet dat Jules radeloos begint te worden. Halverwege kon hij de berg niet meer op. Het was veel te stijl, maar eerst dachten we dat het aan de kwaliteit van de vellen lag. Ik was ondertussen bovengeraakt met mijn snowshoes en snowboard op mijn rug gebonden. Als ik naar beneden snowboard voel ik hoe glad het ligt en hoe stijl het is. Eemaal beneden begin ik Jules op te beuren. ' We geven niet op, morgen proberen we opnieuw!'
Met volle moed stappen we de volgende dag in ons snowboardboots, sluipen we weer voorbij een controlepost van het ski resort en knallen een blauwe piste naar boven. Deze keer lukt het zonder probleem. Jules was aan het glunderen omdat het vlekkeloos verliep. Ik vergezelde hem weer met mijn snowshoes en snowboard op de rug. Na een tijdje mocht ik zijn splitboard uitproberen. Heel het concept vind ik zalig omdat je moeite doet om naar boven te geraken. Als je dan op de top van een berg komt waar nog niemand heeft gesnowboard dan moet dit je een gelukzalig gevoel geven. Nu waren we nog maar aan het oefenen op een gepatrouilleerde piste, maar de weg naar boven was verdomd zwaar en was een goede cardio workout. Toen we boven waren moesten we eerst even op adem komen. Niet veel later begon Jules alvast zijn skilatten weer om te toveren naar een snowboard en waren we klaar om naar beneden te vlammen. De weg naar beneden genoot ik elke seconde van hoe de sneeuw aanvoelde, de kleuren van de bomen, de zon in mịjn gezicht, ..
Als ik beneden aankom staat Jules met een man te praten. De man vertelde dat het in Canada toegelaten is om backcountry skiing te doen in ski resorts, zolang je de buitenpistes neemt. We hadden dus niet moeten binnen sluipen, maar ik vond het een leuk extraatje om iets te doen wat niet mag. Hij verklaarde ons ook zot dat we gisteren de zwarte piste naar boven wouden gaan. Zo stijl ga je normaal niet tijdens het backcountry skiing... Op de parking krijgen we allebei een skipas waardoor we nog twee keer van de top van de berg naar beneden konden snowboarden met een zeer leuke gondolarit er bovenop.
Het was een fantastische dag en eenmaal terug in de hostel vertel ik fier een meisje wat ik deze dag heb gedaan. Eens ze doorheeft dat we gewoon aan het oefenen waren op de piste begon ze te schaterlachen. 'That's not backcountry' zei ze. Het meisje had blijkbaar net een driedaagse backcountry trektoch off piste achter de rug, the real deal. Ik voel me knalrood worden van schaamte. Bij alles moet je klein beginnen en voor mịj blijft dit een onvergeetelijke kennismaking met backcountry skiing.Read more