Sapa 2 - 43, kangaroo, Catcat, Fansipan

Vandaag was een belangrijke dag. Niet alleen omdat ik jarig ben (hoera voor mij), maar ook omdat we kangoeroe gaan ophalen van zijn logeerpartijtje. Hij had dit niet overlegd met ons en bleek gisteravond ineens ergens anders te zijn gaan spelen. Na een zoektocht op Google maps en wat mensen via whatsapp benaderd te hebben, bleek hij bij het bookingsoffice te liggen waar we gisteren even zijn geweest. Thank god! De dag begon verder met een verjaardagslied en cadeautjes, gevolgd door het ontbijt. Die was enigzins teleurstellend. Ik wilde net een filmpje maken van mijn 'fantastische' verjaardagsontbijt, toen de staff van het hotel happy birthday begon te zingen en aan kwam zetten met een rode roos, echte cappuccino, yoghurt en een stukje taart. Lief!!! Dank je wel schatje💓.
Vandaag stond nog een beetje sightseeing op het programma voordat we aan het eind van de middag met de bus naar Ha Giang zouden gaan. Op de brommer eerst maar kangoeroe ophalen en daarna door naar CatCat village. Een traditioneel dorpje waar de Hmong wonen. Of 'woonden', want het is nu een toeristisch oord geworden. Op de weg er naar toe kan je klederdracht huren om in stijl het dorp te verkennen. We worden opgewacht met een dansshow, paarden waar je op kan zitten voor een foto en er zijn 10-tallen eetkraampjes. Hoewel het nu ingericht is voor toeristen, zien we wel wat een mooie plek dit is om een dorp te stichten. Na enige tijd rondlopen, crossen we weer terug op de brommer. Hoewel... crossen is niet het goede woord. Met een automatische brommer en ons gewicht komen we maar nauwelijks de steile berg weer op. In slakkentempo en met samengeknepen billen bereiken we uiteindelijk het dorp Sapa weer om daar het treintje te pakken naar het middenstation. Vanaf het middenstation kan je met de kabelbaan naar de Fansipan. Een berg. We hadden al vernomen dat ie vaak in de mist hangt en dat het uitzicht dan wederom niet fantastisch is. Daarnaast hebben we de Alpen ook al vaker gezien en vonden we het uitzicht vanaf het treintje ook al heel mooi. We drinken wat boven, maken nog wat foto's en gaan dan weer naar beneden om onze bus te halen.
Een nieuwe les die we leerden in Sapa: nog beter op onze spullen passen! Nadat we vanaf de bushalte weg reden, kwamen we erachter dat we een tas misten... Zucht... Gelukkig sprak de chauffeur absoluut geen Engels, maar zat er een half Vietnamees meisje in de bus, die even vroeg of hij kon omkeren. Dat was gelukkig geen probleem, dus had Annabel dr speelgoed tas gauw weer terug. De bus was overigens weer anders dan we verwacht hadden. De stoelen waren comfortabel, maar het was een kleine bus, met 1 chauffeur. Hij had de route volgens ons al wel vaker gereden, want hij reed als een maniak. Nu doet iedereen hier dat een soort van, maar blind een vrachtwagen inhalen in een bocht blijven we spannend vinden...
Vooral toen het vervolgens ook nog keihard begon te regenen met de ruitenwissers op standje Adhd,
Opgelucht waren we dan ook, toen we 6 uur later bij ons hotel aankwamen. Gauw slapen!Read more