Dag 5 - Bumpy road to paradise

Vandaag verlieten we ons eerste verblijf “Mahogany Beach Resort”. Wat we inmiddels al ‘thuis’ begonnen te noemen.

De wekker ging rond 8:15 uur en Rens draaide zich nog zo’n 5x om. Ik was zelf al vroeg wakker. Duidelijk nog steeds een beetje last van de jet lag want normaal gesproken ben ik degene die aaaaltijd langer in bed ligt.

Na een heerlijk ontbijt (Rens croissants en Sharona rijst, beef en ei) pakte we onze koffers. We hingen nog wat aan het zwembad en liepen zo’n 200 meter naar een klein winkelstraatje om een koffietje te drinken. En zonnebrand crème in te slaan. We namen het zekere voor het onzekere en kozen factor 85. Waar de eerste dagen een afwisseling waren van regen en zon, zijn de afgelopen 2-3 dagen zonovergoten en is er niet tegenop te smeren.

Om 13 uur werden we vervolgens opgehaald om naar Dryft Daracotan Island te gaan. Een onbewoond eiland waar we 2 nachten gaan slapen in een schattig hutje. Althans dat hoopten we op dat punt nog.

Samen met een Frans stel wonend in China stapte we in de auto. 45 minuten rijden zou het zijn. En dan nog 15 minuten met een bootje.

Rijdend over de “gewone” weg (er ligt op het eiland 1 fatsoenlijke weg door het midden van het eiland heen) viel het ons al op dat de auto flinke vering had. We stuiterden erop los. En zelfs Rens begon een beetje groen te zien. We vonden de vering behoooorlijk overdreven. Net als de lange broek van de Franse madamoiselle.

Na zo’n 30 minuten rijden moesten we de weg af. En toen begon het avontuur pas echt. Na enkele minuten was onze verontwaardiging over de vering in de auto als sneeuw voor de zon verdwenen.

De auto moest over een lang slinger pad, met enorme gaten in de weg en enorme stenen op de weg. Ondanks dat de chauffeur deze route élke dag rijdt stond het zweet op z’n voorhoofd. En in de bilnaad van de poemelige Francaise. Wij blij dat we niet zelf achter het stuur zaten. Hoewel Rens er van overtuigd was dat de Volvo hier makkelijk overheen had gekund.

Vol ontzag reden we langs kleine local dorpjes en gemeenschappen. Overvallen door een gevoel van nederigheid. Deze mensen hebben eigenlijk maar weinig, vaak niet eens een fatsoenlijk dak boven het hoofd. Toch glimlachte iedere lokale voorbijganger zijn drie overgebleven tanden bloot en hielpen ze de chauffeur soms bij wat ingewikkelde bochten.

Wat hebben we het toch goed. Dankbaarheid overheerste.

Na zo’n 20-30 minuten kwam de bumpy road tot een eind. We kwamen aan bij de zee en daar lag een boot op ons te wachten. Het onbewoonde eiland konden we al zien.

Koffers en tassen op de boot. Wij op de boot. Nog wat ingrediënten voor de kok mee. En we konden gaan.

Aangekomen op het eiland keken we onze ogen uit. We hadden allebei nog nooit zoiets moois gezien. Op het strand stonden zo’n 10 tentjes en 10 houten hutjes. In het midden stond een enorme houten “dome”. Waar we vriendelijk ontvangen werden met een glas kokoswater.

Ze deelde met ons de huisregels en bijzonderheden:

- AUB geen wc papier door de plee
- Er is hier GEEN verbinding dus bereid je voor op een digital detox (ik typ het verslag dus nu ook in m’n notitie)
- Aan de bar kun je geen soft drinks bestellen. Vanuit respect voor de natuur (en eventuele vervuiling) en opnieuw nam ze de woorden “en dat is gelijk ook een fijne detox” in de mond.
- Elke dag is er ontbijt, lunch, snack time en diner
- Je kunt gratis gebruikmaken van (bord)spelletjes, boeken en snorkels.
- Elke dag zijn er yoga klasjes om 7:30 en 16:00 uur.

Dat was het zo’n beetje.

We werden naar ons hutje gebracht. Wow, wat een geweldig ding. Geen woorden voor eigenlijk, dus kijk maar gewoon de foto’s.

We gingen eerst even chillen in de lounge. Onder het genot van de snack van vandaag: zoete aardappel frietjes.

Vervolgens zijn we gaan snorkelen in de zee en nog een paar mooie visjes gespot. We gingen zo op in de onderwaterwereld dat ik ineens op keek en zag dat we heeeel ver van de kust waren afgedreven. Ik vroeg aan Rens of we terug konden gaan zwemmen want ik was inmiddels aardig vermoeid en het terugzwemmen zag eruit als een flinke tocht. Dat was het ook. Met verzuurde schouders en buiten adem kwamen we weer aan op de kust. Rens licht snikkend want weer bang.

Na een verfrissende douche, keken we naar de zonsondergang en schoven we aan bij het restaurant voor het diner.

Alles is zo ontzettend vers en gezond. Heerlijk! We aten de lekkerste tonijn ever als voorgerecht. En daarna kip in kokosmelk en een gestoomde witte vis. Als dessert haver bananenkoekjes.

Nu hangen we allebei in een hangmat. Moe, voldaan, dankbaar en gelukkig. Het was een geweldige dag. En we kunnen niet wachten om morgen het eiland verder te verkennen.

En ohja, de lange Franse broek is inmiddels ingewisseld voor een kort zwart broekje.Read more