De wereldreis

He lieverds, zoals eerder vermeld was vandaag een gevangenis aan de beurt. Ik zag wat verwarring in de comments hierover. Het is een Amerikaanse gevangenis uit de Vietnamoorlog. Het was een complex dat meteen al schreeuwde: hier is iets gebeurd. We kwamen aangescooterd en zagen eerst een hoog hek van prikkeldraad, met daarin een soort geïmproviseerde hutten van metaal. Het hek bleek later meer dan 4 rollen prikkeldraad breed te zijn. Toen we even rondliepen schrokken we allemaal. In de metalen barakken waren poppen afgebeeld die gemarteld werden op dezelfde manier als dat de leden van de Vietcong gemarteld werden. En het ging maar door. Ik denk dat we wel 30 verschillende martelingen gezien hebben, de een wreder dan de ander, en waarschijnlijk hebben we ze niet eens allemaal gezien. De allerergste kun je lezen op de 6e foto, of niet als je jezelf het leed wilt besparen. Dat kan ook. Deze gevangenis stond in zwaar contrast met de Vietnamese gevangenis in Hanoi, waar de piloten allemaal goed behandeld werden. Nou weten we helaas niet welke kant van het verhaal precies waar is. Amerika ontkent dit alles waarschijnlijk, en de teksten waren vrij subjectief geschreven. Alsnog was het een onmiskenbaar heftige ervaring, en moesten we er even bij gaan zitten. We gingen daarna door naar Paradiso, het mooiste strand van Phú Quoc als we TripAdvisor moeten geloven. Nadeel was wel dat het flink duur was om daar te mogen zitten. Op de eerste foto zie je Jesse heerlijk genieten van de omgeving, en ol de 4e foto staat Youps eten. Na een paar minuten sloeg het weer om, en begon het te stormen zoals dat alleen in de tropen kan. De lucht was zwart en grijs, de parasollen woeien weg, de palmbomen bogen om en de regen ging bijna horizontaal door de wind. De regen was hard, snoeihard, en scherp. De golven waren ook hoger dan dat we de afgelopen tijd hebben gehad. Logisch dus dat Emiel en Jesse in dit noodweer de zee in gingen. Het terugscooteren daarna was wel een belevenis. Na het opdrogen en in bad gaan gingen we terug naar de stad avondeten, waar we een erg leuk plekje ontdekt hebben. Nu slapen. Tot snel.

Ruben: gister ben ik gaan touren op de brommer want de omgeving van pai is best wel mooi. In de avond ben ik uiteraard weer uit gegaan. Het was redelijk leuk alleen regende het wel veel. De volgende dag moesten we uitchecken bij ons verblijf en alweer terug naar chiang mai omdat de brommers ingeleverd moesten worden. De tocht begon goed met een lekker zonnetje, maar op een gegeven moment kwamen er wat wolken voor de zon. En na een paar minuten begon het toen te regenen. Ik kan je vertellen dat twee uur rijden door de regen met allemaal hoogteverschil en scherpe bochten niet super leuk is. Aangekomen in chiang mai brachten we onze brommers weg en gingen we inchecken in ons nieuwe hotel wat redelijk luxe is. Daarna gingen we meteen naar een lokale kleermaker want we willen een pak op maat laten maken. Nadat ons hele lichaam was opgemeten en wat over de prijs was onderhandeld was alles geregeld. Morgen gaan we terug om de pakken te passen en de puntjes op de i te zetten en dan kunnen we overmorgen de pakken ophalen. Tijs en Casper gaan over een paar dagen al terug naar nederland en dus hebben we besloten om voor de lol naar een super luxe restaurant te gaan in pak en daar een 6 gangen diner te eten. Maar dat zullen jullie allemaal in toekomstige penguins zien.
Voor de rest ben ik ook te laat met het aanvragen van mijn visum waardoor ik toch niet een week naar vietnam ga. Hoewel dit jammer is vind ik dit niet super erg want er zijn hier genoeg vrienden van mij en een weekje vietnam is ook zo kort. Ik blijf nu een week langer in thailand en vlieg dan meteen naar Bali. Tot de volgende update over deze chaotische (maar fantastische) laatste paar weken van mijn reis.

Jona: Ik was gisteren bij de familie aangekomen die ik ga ondersteunen in het huishouden. Ze ontvingen mij met open armen. Het is een jong gezin met moeder Terrie, vader Peter, dichter Mia en zoon Liam. Overdag was ik gisteren naar een mooie tempel en vandaag naar watervallen. Vervolgens s’avonds weer met de kinderen spelen en met de familie eten. Heb het heel erg naar mijn zin, tot snel!Read more