Bye bye Rebecca

Met het vertrek van Rebacca vanmorgen, denderden we in het ‘wij vertrekken-binnenkort-uut-Tromso--stadium’. Eerst gingen we nog gezellig samen koffie drinken bij Kaffebonna in het zonnetje. Kijkend naar de frisse backpackers die de stad gingen ontdekken, de vuilnisman die de container leegt, het verkeer dat langskomt (in Noorwegen betekent dat: elektrische bijna geluidloze auto’s, de meest fantastische elektrisch ondersteunde fiets, veel e-stepjes, etc.) en het cruise schip dat zijn dagjestoeristen over de stad uitspuugt. We reflecteerden op de afgelopen fijne dagen (fijn, fijn, fijn!) en vroegen ons af hoe we ooit zonder dit weidse uitzicht, het geluid van de meeuwen en het bijzonder frisse licht van de zon zouden kunnen. Noorwegen is ons onder de huid gekropen, we voelen dat we het zullen gaan missen en we bedenken dat we toch vaker naar dit land moeten gaan.
Vandaag hadden we een rustig rundumhausedagje gepland en het is grappig om te merken dat we ook dan nog nieuwe dingen ontdekken. Bijvoorbeeld een Brukt (vintage winkeltje) waar we mooie spullen kochten (en er voor het eerst in deze 2 maanden naar contant geld gevraagd werd!). De reflectie dat het contactschuwe Noorse volk steeds tot mooie interactie komt, mits je zelf de eerste stap hierin zet (meestal door hen te complimenteren over hun land, hun winkel, hun plek). Een gesprekje met een eigenaar van een bloemenwinkel (ik heb niet zo’n groene vingers waar het om kamerplanten gaat en heb dus wat plantjes voor Judith gekocht), die ons uitlegt dat het nog nooit zo warm is geweest in Noord Noorwegen, dat de sneeuw nog nooit zo ver gesmolten is, dat de climate change die hier de oorzaak van is hem zorgen baart, dat de kamerplanten die hij verkoopt afkomstig zijn uit Nederland en dat wij Nederlanders blij moeten zijn met de mooie planten en bloemen die in ons landje heel gewoon zijn. Dat is zo. Een monument bezocht ter herdenking van de noordpoolexpeditie naar Spitsbergen met de Italia (met een ballon/zeppelin!) in 1928, waarbij Roald Amundsen overleed bij de reddingsactie. En de ontdekking dat de Kaffebonna aan de Stortorget in Tromso-Noorwegen in onze beleving eigenlijk best wel lijkt op Pradio in Badalacucco-Italia: lekkere koffie, dicht bij elkaar zitten, het leve observeren. En hoe goed het eigenlijk is om niet ‘te doen’ maar ‘te observeren’, dat doet ons dus best wel goed.
Na thuis nog 2 uurtjes gewerkt te hebben, zijn we ‘s middags naar Telegrafbukta geweest, maar daar was het eigenlijk deze middag (in tegenstelling tot de ochtend, zo snel kan dat hier veranderen) wat te koud voor. Wel heel leuk: veel groepen met nieuwe internationale studenten uit zeer verschillende landen die in Tromso komen studeren en nu vol verwachting en ietwat bevreesd kennismaken met elkaar. Nieuwe tijden breken aan in Tromso.
’s Avonds bij een lekkere garnalensalade met sla uit de tuin ons ‘wij vertrekken-stadium’ handen en voeten gegeven door de kaart erbij te pakken en voorzichtigjes de terugweg te gaan plannen. Wat blijkt? Nu we eenmaal voelen dat we hier bijna weg zijn, willen we ook maar liever echt vertrekken. En hebben we ons al die tijd verheugd op de terugweg langs de kustlijn van Noorwegen… nu willen we de scenic route rondom Bodo (400 km!) en Oslo nog bekijken en daarna full speed naar huis. Denken we nu….Read more