Beijing

Alle begin is moeilijk zeggen ze. Dat bleek waar te zijn bij het volgende deel van onze reis: China. Het begon al op Schiphol, waar we zien dat ons vliegtuig is gecanceld. Een kleine acht uur en een flinke portie geduld later vliegen we dan toch naar Peking. Op dat moment zijn we nog heerlijk onwetend, maar vertraging blijkt pas de eerste hindernis te zijn. Aangekomen in Peking, lopen we met de backpack op onze rug naar buiten, waar de hitte ons meteen aanvliegt. Zweetdruppels parelen over mijn rug. Met de slaap nog in onze ogen, we zijn immers al meer dan 20 uur wakker, gaan we op zoek naar onze geboekte airbnb. Mijn shirt plakt helemaal aan mijn rug vast. Vermoeid zakken we neer op een bankje. Even de rugzakken af. Gelukkig kunnen we de bewoner bereiken en vragen ons op te halen. Hier heeft namelijk het hele blok hetzelfde adres en ook de zijstraten hebben dezelfde naam als de hoofdstraat. Ik ben ervan overtuigd dat we zonder de airbnb-gids nu nog steeds op zoek zouden zijn naar het juiste gebouw in deze drukke en volle stad.

Op naar het politiebureau om ons te registreren, een vereiste als je naar China reist. Maar wel pas over ruim een uur; het bureau gaat dicht tijdens lunchtijd. De airbnb-bewoner laat ons binnen in zijn appartement waar we eindelijk een beetje kunnen afkoelen. Vechtend tegen de slaap maken we de registratie op het bureau af en een slaperige taxirit verder is het eindelijk zo ver. Uitgeput vallen we op bed. Twintig minuten later wordt er aangeklopt. Het is de bewoner van het airbnb-adresje weer. De eigenaar van het pand ziet het niet zitten, ziet ons niet zitten. Zonder reden van opgave. We mogen een nacht blijven maar om 9 uur in de ochtend moeten we de registratie op het politiebureau terugdraaien. Daar gaat ons plan om even vier dagen te acclimatiseren aan de warmte en drukte in de stad. En daar gaat onze nachtrust. Op zoek naar een nieuwe slaapplek krijgen we te maken met de beruchte Chinese fire wall. Ondanks het feit dat we amper op internet kunnen, lukt het ons toch een hostel te vinden.
De volgende ochtend staan we doorweekt op de stoep. De regen komt met bakken uit de lucht en geen enkele taxi wil voor ons stoppen. Nog doodop door de korte nacht en jetlag, voelen we ons twee weggestuurde kinderen die niet welkom zijn. Maar ook dat is reizen en stoppen is geen optie. Met volle bepakking op onze rug weten we toch een taxi aan te houden en handelen we alles af op het bureau. Aangekomen in het hostel moeten we nog even wachten tot de kamer klaar is. Mooi moment om de buurt te verkennen en een hapje te eten.

Ons hostel staat in een schattig steegje met allemaal kleine huisjes. Even verderop zit een grote straat met veel toeristische hoepla, maar in de straatjes om ons heen zitten eettentjes, kleine supermarktjes en winkeltjes vol met blikken thee, waaiers en waterijsjes. Na een paar uur stoeien met een vpn - abonnement en de geduldige helpdesk medewerkers op de chat, kunnen we ook weer bij onze mailbox, instagram en Google maps. Als ik naar buiten kijk zie ik mensen die buiten op krukjes majong spelen of voorbij fietsen met een zakje verse noedels. Kinderen spelen met bellenblaas en er staan houten kooitjes op straat met exotische vogels erin. De airco is lekker koel, we kijken vanuit ons raam uit over ons straatje en we kunnen eindelijk even bijslapen.

Het is gestopt met regenen.

Ik denk dat ik het hier heel fijn ga vinden.Read more