Mijn ziel in Halong Bay

Tot mijn 27 heb ik niet veel gereisd. Op die leeftijd had ik misschien een tiental landen bezocht. Dan kwam er die scheiding, en zes jaar later staat de teller op 41. Waarom al dat reizen? Meerdere redenen denk ik, al is het misschien vooral een zoektocht naar een "geneesmiddel" voor mijn onrustige ziel.
Ik realiseer me dat ik tot mijn 27ste mijn leven nooit veel in vraag heb moeten stellen. Ik had alles goed voor mekaar, dus er was geen reden om iets te veranderen. Plots veranderde alles, en sindsdien heb ik nooit echt meer rust gevonden denk ik. Dat is niet noodzakelijk negatief: die rusteloosheid heeft onwaarschijnlijk veel deuren geopend, en de talloze kansen die ik krijg en mensen die ik ontmoet leren me veel over de wereld ën over mezelf. Ik ben me goed bewust van het geluk dat ik heb, en mijn leergierigheid leidt me telkens weer naar nieuwe dingen.
Maar ik lijk dit jaar steeds vaker op de keerzijde van die medaille te botsen. Al die kansen en ervaringen maken me ergens ook onzeker over wat te doen of welke richting uit te gaan. En bovendien leiden ze geen van allen naar datgene wat ik écht wil, integendeel zelfs. Ik slaag er gewoon niet meer in om op langere termijn belangrijk voor iemand te zijn, onmisbaar in zekere zin. Mensen die belangrijk voor mij zijn, zie en hoor ik te weinig waardoor je (niet geheel onlogisch) sowieso naar de achtergrond verdwijnt. Ik zie de hele wereld, maar het heeft enkel een impact op mezelf, terwijl ik net een positieve impact wil hebben op anderen, op mijn omgeving. Dat maakt een reis als deze haast... betekenisloos. Het dilemma van een boom die midden in het bos valt met niemand in de buurt, maakt die überhaupt geluid?
Het klinkt allemaal wat negatiever dan het moet, ik ben gelukkig en geniet van elk moment. Maar mijn ziel, die blijft zoekendeLue lisää