Kangding

En toen wilden we wel weer eens een wandelingetje maken. We wisten alleen nog niet waar: we hadden onze buikjes vol van de toeristische wanpraktijken die we hadden gezien in Hua Shan, maar over minder toeristische plekken was nauwelijks informatie te vinden. Een Nederlands stel dat we spraken, was langs Kanding gereisd en, zo zeiden ze, het zag er daar wel uit alsof je er kon hiken.

Dus wij - hop - de bus in naar Kanding. Volgens de reisgids een reis van 10 tot 12 uur. Blijkbaar bouwen die Chinezen sneller tunnels dan dat ze bij Lonely Planet kunnen printen, want we waren er binnen 7 uurtjes.

Daar aangekomen leken we in een ander land te zijn beland: andere taal, andere mensen. Nadat we eindelijk een hostel gevonden hadden waar ze ons wat informatie konden geven, bleek waarom: we zaten in Oost-Tibet, een gedeelte dat nu niet meer bij het officiële Tibet hoort, maar van oudsher wel. En daarom wonen er voornamelijk Tibetanen. Die zien er anders uit (een soort mix tussen een cowboy en een indiaan). En ze spreken Tibetaans.

Voordat we het Tibetaanse pleateau gingen verkennen, werd ons aangeraden een dagje in Kanding te verblijven om rustig te wennen aan de hoogte. En dat deden we dus. Wel relaxed ook, even verblijven buiten een miljoenenstad. We konden zelfs hiken. En tijdens die hike kwamen we maar vier andere toeristen tegen. Rust. Eindelijk.Читать далее