Hankipanki Shanghai

Hoi! Ik ben Fieke, het donderwolkje van de drie. China is prachtig maar vermoeiend, meestal heet en tering wat hebben we een druk programma. Dus ik zit graag en ik mopper wel eens. En daar waar Lot een koning is in de leuke dingen te belichten, heb ik soms een andere bril op.

Leuk die hike van gister, waar we verdwaald en doorweekt waren en we de laatste 3 uur echt geen klap zin meer hadden. Vandaag staan we om 06.00 u op met alleen maar natte kleren, de fuhn helpt niet echt.

Backpacks inpakken en naar het Zilamhostel waar Keil op ons wacht om met een taxi naar Tagong te gaan. Angela stippelt een route voor ons uit op een gps-app vanuit haar ecolodge. Ze vermeld erbij dat we de route niet exact hoeven te volgen, met logisch verstand kom je wel bij het eindpunt. Vraag maar naar Soga. Oh en vind wat stokken, zodat je de honden kan wegslaan als ze je aanvallen. Neem de hond ook maar mee, Kipper loves hiking.

Echt een fantastische wandeling: wauwie, awesome, amazing. Mooie bergjes, beestjes, verschillende soorten groen, prachtige lucht en geen regen! Al verschillende tentenkampen voorbij gelopen, maar nog steeds niet in de buurt volgens onze app. Na 6 uur lopen ben ik er wel klaar mee en is de rest nog steeds optimistisch; nog maar 3 km!

Ondertussen vragen we aan een vrouw waar de hond vastzat: Soga? En die wijst de andere kant op dan onze app aangeeft.. Daarna worden we bijna aangevallen door een yak en worden we opgejaagd door een hond waardoor een ander oud vrouwtje ons komt helpen. Al hummend struint ze voorop door de bush en op een begeven moment wijst ze richting een berg en wijst ze naar de zon die ondergaat. Ja mevrouw, ik ben er ook klaar mee, maar we moeten toch ergens slapen?! Uiteindelijk helpt een gepensioneerd mannetje ons verder en komen we aan bij Soga’s tent. We worden verwelkomd door 3 kinderen met wat verwarde haren en vieze gezichtjes, maar wel met stadse kleren aan. Zitten bij het vuur is genoeg; het is donker, we zijn kapot en Lotte heeft last van hoogteziekte.

Na een uur komt Soga, achteraf bleek dat ze een tent verderop aan het helpen was bij een bevalling. Ze maakt eten, rijstenpap met yakkaas. Niet echt lekker en wauw, die kinderen hebben echt geen manieren; het snot en eten zit over hun hele gezicht en Lotte eet niets.

Na een overgeefsessie wil het meisje dat een weddenschap wilde afsluiten wie er als eerste ziek werd, naar bed. Stapels dekens werde er klaar gelegd en wij mochten met zijn drieën in 1 ‘bed’. En toen we lagen kregen we nog een plastic zeil ovrler ons heen. Thank God dat ik in het midden lag: ik heb de halve nacht wakker gelegen. Extreem bang was ik! En bezorgd om de rest, laat het please snel licht worden. Die hond gaf ook weinig vertrouwen; during the day nice and calm en during the night a fucking terrorist.

Sochtends heeft Thomas last van hoogteziekte en krijgen we nomadenmodder met suiker als ontbijt. Je eet dit met een stokje en er zitten overigens ook stokjes in de smurrie. Op naar Angela’s place!

Terugweg ging stukken makkelijker, maar zoals gebruikelijk, waren de laatste 2 uur klote. Wandelen valt best tegen jongens. Ipv 8 uur gisteren, deden we er vandaag maar 5 uur over.

Angela had Soga niet meer gesproken, dus vond ze het fijn om ons te zien. Soga zei zelf dat ze überhaupt niet wist dat we kwamen. Wat een achterlijke trip zonder gids; we waren gewoon een experiment met die app! In ieder geval kunnen we dit afstrepen van onze bucketlist, maar wat mij betreft gooien ze mij de volgende keer maar op een paard die een andere indiaan volgt.

Fijn dat we in het Zilamhostel kunnen overnachten, ze hebben daar zelfs warmtelampen onder de douche! Ook wordt ons verteld dat er een chillplek is op het dak met hangmatten enzo. Ongelofelijk jammer, want wij moeten morgenvroeg weer weg. Snachts Lotte wakker gemaakt met een cakeje en een kaarsje, kanjer dit is je verjaardag!Read more