Helse nacht op de Djebel Shams

Tegen bedtijd was het al aardig druk met locals, zoals eerder gezegd doen de Omani dit graag in het weekend. Dat is hier vrijdag en zaterdag, aangezien het nu woensdag is vonden we het al raar. Naarmate de avond vordert wordt de muziek steeds luider en van slapen komt niet veel. Daarbij komt nog dat er steeds auto's arriveren met mensen die hun tent naast ons op willen zetten. Om 23 uur, om 1 uur en 3 uur. Esther maakt iedereen kort duidelijk dat ze weg moeten gaan, wat ze ook doen.

Totdat iemand om 5 uur zijn tent tussen de buren en 2 jongens in een daktent zet. Daar gaat ook het licht aan. We spreken hem vergeefs toe. De man heeft ook kleine kinderen bij die niet stil zijn. Dan arriveren er Indiërs rond 5.30 uur, een auto, twee, drie, vier en nog meer. Laten we zeggen met alle respect, dat zij nergens respect voor hebben. Ongegeneerd gaan ze voor onze tent staan praten. Een parkeer zijn auto zo dicht op ons dat we niet meer bij de koelkast kunnen, Esther zegt dat dit niet kan, en maakt indruk. Verder trekken ze zich nergens wat van aan. Blijkt dat ze voor de zonsopkomst komen. Einde van een slapeloze nacht.

Blijkbaar heeft de overheid van Oman vorige week 2 extra feestdagen ter ere van 55 jaar onafhankelijkheid uitgeroepen en die zijn nu. Dit verklaart waarom het zo druk is. We zien de zon opkomen en praten wat met onze Britse buurman. Hij ziet eruit alsof er een trein over hem geeft gewalst, en heeft 1 uur geslapen. We lachen wat om de situatie en als ik zeg over 15 minuten zijn ze weg, dan klopt dat ook.

De rust is wedergekeerd en we kunnen eindelijk gaan plassen, want ook dat ging natuurlijk niet. Een lekker ontbijtje doet wonderen en het uitzicht blijft fenomenaal. Nu ik het schrijf kan ik erom lachen, maar toen een stuk minder 😅Read more