Dag 16: Geknipt voor The Shining

English follows later

Vanochtend ontwaakten we fris en fruitig in het fijne hotelletje in Perşembe dat ons voor de nacht onderdak had geboden. Een eenvoudig maar lekker ontbijtje later vervolgden we onze speedrun door Turkije westwaarts, met de Zwarte Zeekust trouw aan onze rechterhand.

Vandaag besloten we om te beginnen met het gros van de afstand voor vandaag af te leggen, en dus maakten we gedurende de eerste pak 'm beet 400 kilometer slechts een lunchstop in een ietwat groot uitgevallen winkelcentrum in Samsun. Vanaf daar dirigeerde het roadbook ons verder landinwaarts door glooiend en ietwat kaler landschap.

In de loop van de middag maakten we een stop in het plaatsje Tosya, een plaatsje met een klein oud centrumpje uit de Ottomaanse tijd dat bestond uit smalle straatjes tussen overhangende gebouwtjes door. Toen we daar doorheen wandelden deed zich de mogelijkheid voor om Matthias' diepste wens in vervulling te laten gaan: een echte onvervalste knip- en scheerbeurt bij een lokale Turkse kapper.

Bij binnenkomst bleek dat twee Duitse deelnemers aan onze rally precies hetzelfde idee hadden gehad: eentje zat al in de stoel en werd inmiddels door de kapper onder handen genomen. Deze laatste sprak natuurlijk geen woord Engels, dus de Duitsers grapten dat zij voor de "surprise package" waren gegaan.

Toen het de beurt aan Matthias was bleek de kapperszaak een waar familiebedrijf te zijn. Hüseyin, de grote baas, had zijn drie zonen in de kapperszaak uitgenodigd om een kijkje te komen nemen hoe deze drie Europeanen geknipt zouden werden. Ömer, de oudste van de drie en eveneens kapper, had ook de kleinzoon meegenomen, uiteraard kapper in wording. Met wat handen en voeten lukte het Matthias om uit te leggen wat er aan zijn kapsel en baard moest gebeuren, en, het moet gezegd worden, het resultaat mag er zijn hoor. Mocht je ooit in de buurt van Tosya zijn en net als Matt je woest-aantrekkelijke uiterlijk willen completeren met een goeie opskeer, dan kunnen we kapperszaak Pak Berber met klem aanraden. Hüseyin's telefoonnummer is op aanvraag bij ons beschikbaar.

Terwijl Matthias geknipt werd, namen wij onze intrek in één van de lokale spelletjescafés van Tosya. Daar blijkt onder de Turkse boomers het spel "okey" de hype van het moment te zijn, kort door de bocht een variant op het ons wel bekende Rummikub. Zelf hebben we ons vermaakt met een paar rondes van het kaartspelletje The Crew, waar een lokale Turk geïnteresseerd probeerde te achterhalen hoe het werkte. Uiteraard hebben we bij het weggaan wederom al onze Turkstalige charmes in de strijd geworpen - teşekkürler, görüşürüz, güle güle, throwback naar Dag 7 voor de betekenis - en zoals gewoonlijk brachten die een brede glimlach op de gezichten van de locals in het café. Tot slot hebben we ons ook nog getrakteerd op een traditioneel Turkse maaltijd, waarvan we jullie de naam helaas schuldig moeten blijven omdat we hem met louter handgebaren uit de vitrine hebben besteld.

Daarna was het de hoogste tijd ons te begeven naar de locatie waar we onze opdracht van de dag zouden kunnen vervullen: het maken van een kampvuur met stukken hout die ieder team aan het begin van de rally van de organisatie mee hebben gekregen. Gelukkig hadden een aantal andere teams al het voortouw genomen en een stel coördinaten in de gezamenlijke chat gedeeld. Na een bliksemsnel avontuur in Ilgaz om bier in te slaan voor bij het kampvuur, waar ons handen-en-voeten-Turks wederom van onmiskenbaar belang was, gingen we op weg naar de aangegeven locatie. Het weggetje daarnaartoe was ooit geasfalteerd geweest, maar daar was ook wel alles mee gezegd over het wegdek van deze kronkelende bergweg dwars door het beboste Noord Anatolische heuvellandschap. Aan het einde van de weg, echter, bevond zich de prachtigste wildkampeerplek die je je kan voorstellen: boven de boomgrens op een slordige 2000 meter hoogte, op een groene hoogvlakte, in het licht van de volle maan, naast een bergmeer en onder de kraakheldere sterrenhemel met nu en dan een vallende ster, stonden een tiental rallyteams gebroederlijk naast elkaar waaronder ook onze favoriete medereizigers uit Utrecht. Helaas waren we te laat voor het grote gezamenlijke kampvuur, maar gelukkig waren er genoeg rallygenoten die nog wel samen met ons wilden genieten van het met-bloed-zweet-en-tranen bemachtigde treetje Efes bier dat we hadden meegenomen. Met een klein bonuskampvuurtje werd onze dagopdracht toch nog succesvol afgesloten.

Met deze prachtige plek in ons achterhoofd, en wensend dat we voldoende materieel hadden meegenomen om ook comfortabel te kunnen wildkamperen, daalden we af naar onze eindbestemming van vandaag: het Ilgaz Otel. De helft van het jaar fungeert dit vijf verdiepingen tellende hotel als skiresort, dus het was niet verrassend dat er in dit jaargetijde nog wel een kamertje vrij was voor ons. Toen we daar aankwamen, echter, was het gebouw volledig donker en leek het op een aantal iets te agressieve honden bij de ingang na ook volledig uitgestorven. Tot we bij een van de zijraampjes naar binnen keken en vier jongens van begin 20 zagen, die in de grote eetzaal beneden een feestje voor zichzelf aan het bouwen waren. Ze lieten ons in eerste instantie verbouwereerd het hotel binnen, maar toen we aangaven dat we een reservering hadden, werden we met een brede glimlach geholpen, en hadden we binnen no-time onze kamers toebedeeld gekregen.

We hadden door de hele situatie wel sterk het gevoel gekregen dat wij de enige gasten in het gehele hotel waren, en de sleutels die bij vrijwel alle andere kamers aan de buitenkant van de deur zaten versterkten dat gevoel alleen maar. Het restaurant op de eerste verdieping was leeg en donker, en in de muisstille gangen konden we onze voetstappen horen op het zachte tapijt en gingen de TL-balken weer automatisch achter ons uit. Langzaamaan bekroop ons een onheilspellend gevoel, alsof we plotseling in de film The Shining terecht gekomen waren. In onze kamers schudden we dit gevoel van ons af, en maakten ons op voor een welverdiende nachtrust.

İyi geceler,
ABaca lagi