Ondertussen...

Het ongemakkelijke gevoel dat ons bekroop bij het overnachten in het Ilgaz Otel verdient eigenlijk een eigen verhaal. Vandaar dit absoluut waargebeurde alternatieve einde aan het verslag van dag 16. Luister en huiver...

Met de prachtige wildkampeerplek in ons achterhoofd, en wensend dat we voldoende materieel hadden meegenomen om ook comfortabel te kunnen wildkamperen, daalden we af naar onze eindbestemming van vandaag: het Ilgaz Otel. De helft van het jaar fungeert dit vijf verdiepingen tellende hotel als skiresort, dus het was niet verrassend dat er in dit jaargetijde nog wel een kamertje vrij was voor ons. De route naar het skiresort leidt ons de stad uit, tegen de berg op. Het eerst zo felle maanlicht dooft gaandeweg als het bladerdek boven ons steeds dikker wordt. Het zicht vermindert verder door een lichte, optrekkende mist. Langs de weg staan drie grote lichtmasten, waarvan er één aan en uit knippert. De schaduwen van de boomtoppen tekenen zich scherp af op het wegdek voor de auto. Na enige tijd breekt het bos voor de auto open en verschijnt een hoekig gebouw tegen een helling, met daarachter een brede, kale corridor tussen de bomen. Het hotel is donker en de parkeerplaats ervoor doet verlaten aan. Bij het opdraaien van het pleintje voor het hotel reflecteert het licht van de koplampen in een viertal sets ogen op verschillende hoogtes. Bij het uitstappen materialiseren vier zwerfhonden vanuit de mist. Ze blijven op een afstandje kijken hoe deze vreemdelingen dit verlaten oord onderzoeken. Het bord 'Ilgaz Otel' bevestigt dat dit inderdaad de rustplaats van team Partyzani is. Het grote bord is, net als de rest van de gevel, vrijwel onverlicht. Alleen het rode licht van een digitale klok die een aantal uur voorloopt vult het maanlicht aan.

De enige andere bron van licht bevindt zich om de hoek van het gebouw: iets wat nog het beste lijkt op een café dat aan het hotel vast zit, waar in de winter vast tot diep in de nacht matige après-skimuziek wordt gedraaid. Door het raam zijn drie mannen van in de 20 te zien die zich prima lijken te vermaken met een drankje, muziek en een spelletje. Ian is inmiddels de auto ingejaagd door de roedel honden die in beweging is gekomen. Aan de zijkant van het gebouw weet Erik de aandacht te trekken van een van de mannen. De muziek stokt en het gelach houdt op, waarna de jongeman zich naar de zijdeur beweegt. Met wat handen-en-voetenwerk maken Erik en Jente duidelijk dat er gereserveerd is en dat het team graag in het hotel zou overnachten. Een net iets te brede glimlach verschijnt op het gezicht van de man en hij geeft aan dat hij 'little English' spreekt. Erik, Jente, Ar en Mattie volgen hem naar de lobby. Zijn vrienden draaien de muziek weer aan en een van hen kijkt wat argwanend wanneer ze hem passeren. De derde vriend is flink op zijn telefoon aan het typen. De reservering blijkt, zoals vaker deze vakantie, niet goed doorgekomen. Achter de balie zet de man een schakelaar om, waarmee de verlichting op de gevel onder elektrisch gebrom tot leven springt. Een net niet constante gloed van witte en blauwe tl-lampen verlicht de auto, waar het gezicht van Ian achter het raam van de passagiersdeur verschijnt. De honden zijn inmiddels nergens meer te bekennen.

Terwijl Erik en Jente de reservering in orde maken, besluiten de andere twee de bagage te gaan pakken en Ian uit de auto te verlossen. Het gevoel bekruipt hen dat er verder niemand in het hotel aanwezig is, waarom zouden het ook in een ski-resort midden in de zomer? Er volgen wat grappen over The Shining en het licht verouderde interieur van het hotel. Vanuit de bosrand wordt geobserveerd hoe de tassen uit de auto gehaald worden en naar binnen worden gesleept. Binnen blijkt de man de reservering plotseling gevonden te hebben. Hij knikt goedkeurend bij het zien van de Nederlandse paspoorten. Erik en Mattie fantaseren ondertussen over het verkennen van het lege hotel en de geheimen die het herbergt. Mattie loopt richting de trap en vraagt zich hardop af of de speelhal zich misschien in de kelder bevindt. Op dat moment stapt de man achter de balie vandaan en gebaart hij dat ze mee kunnen lopen. De rekken met gevuld met koelboxen in de kelder zullen ze nooit te zien krijgen.

Iedereen wordt in de lift geparkeerd om vervoerd te worden naar de bovenverdieping. De man zelf past er niet meer bij en neemt de trap. Rommelend en piepend komt de lift tot stilstand, waarna het net iets te lang duurt voordat de deuren daadwerkelijk opengaan. Een donkere hal met een aantal gangen tekent zich af. Het licht in de hal springt aan op het moment dat de man vanaf de trap de hal betreedt. Erik en Jente worden naar een kamer aan de westkant van het hotel geleid, waarin zich een opgemaakt tweepersoonsbed bevindt. De overige heren worden via een familiekamer naar een kamer met drie losse, eveneens opgemaakte bedden gebracht, ook aan de westkant van het hotel. De man groet hen en verdwijnt daarna weer in het trapgat. Erik komt polshoogte nemen bij de andere kamer, en uit dat hij zich niet echt op z'n gemak voelt. De automatische verlichting op de gangen is net iets te strak afgesteld, en schakelt de lichten net iets te snel weer uit. Het ongemakkelijke gevoel versterkt wanneer Mattie opmerkt dat de sleutels van de andere kamers gewoon in de deur zitten. Bij de meeste kamers tenminste. Een korte blik in een van de kamers leert dat ook hier de bedden netjes zijn opgemaakt. Aan het einde van de gang vinden ze een totaal verlaten restaurant, waarin de tafels en stoelen netjes geordend staan.

Een paar verdiepingen lager hebben de Turkse mannen hun spelletje inmiddels achtergelaten. Ze voegen zich bij twee conciërges aan de oostkant van de onderverdieping. De conciërges staan een wit bestelbusje in te laden dat duidelijk betere tijden gekend heeft. Ze wisselen wat woorden en de de mannen van eerder nemen het werk over. De conciërges haasten zich naar binnen en verzamelen uit een schoonmaakkast latex handschoenen, een schort en gezichtsmaskers. Onderweg naar de lobby ontmoeten ze de baliemedewerker die net een bijl uit de brandkast heeft gepakt.

Op de derde verdieping is de gang naar de oostkant van het hotel afgezet met een gelakt houten scherm. Erachter vinden de ongenode gasten een kamer die nog het meeste wegheeft van een bouwput. Er staan wat bedframes, de muren zijn niet af en er ligt gruis verspreid over de grond. De kamer ernaast blijkt een grote hoeveelheid kleding te bevatten: wintersportartikelen, maar ook broeken, truien en t-shirts. Jente oppert dat dit waarschijnlijk de gevonden voorwerpen zijn. De stapel is wel erg groot, maar wat zou het anders kunnen zijn? De nieuwsgierigheid is genoeg gekieteld en het team besluit op bed aan te sturen. Terloops maken Ian en Ar nog een grapje over wat er zich achter de afgesloten kamerdeuren zou kunnen bevinden. Er wordt gelachen en eenieder gaat naar zijn of haar eigen kamer. De operatietafel in de afgesloten kamer zullen ze nooit bewust met eigen ogen aanschouwen. Een klein 'weltrusten' later en het laatste licht in de kamers gaat uit.

Op Google Reviews zijn bij het Ilgaz Otel vrijwel alleen vier- en vijfsterrenbeoordelingen te vinden. "We keken onze ogen uit!" en "Je gaat hier nooit meer weg!".

Slaap zacht,
MLeer más