Vertrek

Na een korte (en helaas onderbroken) nacht, ging de wekker om 5.15u om aan ons langverwachte avontuur te beginnen! Tess en Stan stonden ook enthousiast op.
Nadat alles ingeladen was, werden we naar Brussel-Zuid gebracht om met de TGV naar Parijs te reizen. 🚄 Koffers in het station inchecken en pas terugzien in Vietnam… Spannend wel, en dus een kleine stressende Lars…
De trein kwam aan en we konden een goeie plek fixen: we hadden veel plaats zodat de kindjes konden spelen. Eerste keer op de trein voor hen: ze vonden het leuk!
Nonno uitwaaien en al snel waren ze flink aan het spelen. Er zat nog een Belgisch gezin in onze wagon met kindjes van dezelfde leeftijd en zij gingen toevallig ook naar Vietnam en gingen dus ook op hetzelfde vliegtuig zitten! Plezant, zo spontaan entertainment ;-)
Aangekomen zochten we met onze nieuwe vrienden naar de ingang van de boardinggate. We gaven onze handbagage af maar Stan vond dit niet leuk. Hij vond dit zelfs een ideale moment voor zijn allereerste tantrum: hoera… Krijsen, stampen, niet door de security scan willen wandelen, roepen, boos zijn.. Heerlijk 😵‍💫 Zelfs wanneer we onze bagage terug hadden, stopte het gekrijs niet. Ik liep dus met een krijsend en tegenspartelend kind door de luchthaven op zoek naar het ‘speeltuintje’. Daarna vond hij er niet beter op om ook, zoals het hoort bij een echte tantrum, op de grond te gaan liggen stampen.. 🥴
Maar goed, het ging over en hij kreeg eten dus mss wat last van hangry te zijn?
Vrij snel konden we boarden en installeerden we ons op onze plek. ✈️ 💺 Tess kreeg een cadeautje van de stewardess! Tess wou uiteraard al snel filmpjes kijken en hup zij vond het allemaal prima. Stan heeft het opstijgen meegemaakt, keek ook even een filmpje maar viel al snel in slaap in mijn armen 😴 (met dode armen part 1 voor mij als gevolg). Hij sliep diep tot een stewardess nogal luid aan mij vroeg wat ik wilde eten… Slecht wakker worden = luid weenconcert van enkele minuten..🫠
Maar bon, voor de rest was hij wel flink met af en toe een ambetant momentje dat hij niet wilde stil zitten of zijn goesting niet kreeg of te veel wortel in zijn mond had gestoken en bijna stikte en het dan maar half overgaf in mijn hand.
Lars had het idee om de kindjes om 17u al proberen te laten slapen (in welke wereld dat ging lukken weet niemand) dus hesen we hen in hun pyjama en gaven een flesje. Maar ofcourse lukte het langs geen kanten: ik keek een uur (of duizend) saaie filmpjes met Stan (30x dezelfde minuut van een zelfde filmpje en iets met auto’s), Tess keek zelf iets en Lars kon ook wat serie kijken. Het werd dan 20u en dan was het wel echt tijd om te slapen: ik moest Stan weghouden zodat Tess al in slaap kon vallen.. Dit duuuuurde eeuwen want ze wou niet slapen. Ik stond achteraan in het vliegtuig Stan bezig te houden met bekertjes en koekjes die hij niet lekker vond en mijn rug was aan het doodgaan. Ik denk dat ik zo 45min heb moeten wachten en plots lag ook Stan in slaap: top! Dit kondigde wel part 2 van dode armen en schouders aan.. Stan sliep ongeveer 4u, ik en Lars 1u en Tess (languit) 3u. Ze lag onder een soort tentje aangezien de persoon achter ons wilde lezen en het licht liet branden.
Tot een halfuur voor de landing sliepen ze heerlijk. We maakten hen dan wakker en ze waren allebei goedgezind!
En toen waren we plots (na een vlucht van 12u) in Vietnam… 6u later (dus in het midden van de nacht Belgische tijd) 🇻🇳Read more