Zuid-Amerika

Cliché, maar wat gaat de tijd snel. We zijn alweer 2 weken aan het reizen en wat hebben we al veel gezien, gedaan en meegemaakt.
Op vrijdag 14 oktober zijn we begonnen met onze trip via Peru Hop. Een busreis die ons van Lima, via verschillende stops, uiteindelijk naar Cuzco zou brengen. Hierbij ben je vrij om op plekken te blijven en later een bus te pakken naar de volgende plek. Je kunt dus helemaal je eigen tempo bepalen. Wij verwachtten dan ook niet meer dan een bus die ons van plek naar plek zou brengen, maar het was zoveel meer. Een onwijs enthousiaste gids, die trots was op zijn land en ons zoveel mogelijk probeerde te laten zien. Daarbij hadden we een gezellige club mensen in de bus, die grotendeels hetzelfde programma hadden, waardoor we met veel van hen in contact kwamen en samen dingen ondernamen.

Eerste stop was Paracas, een vissersplaats onder Lima. Hier was de mogelijkheid om de ballestas eilanden te bezoeken, ook wel 'the poor mans galapagos' genoemd. Dit hebben wij overgeslagen, omdat het nog steeds ons plan is om de daadwerkelijke galapagos te bezoeken.
In een lokaal restaurantje hebben we genoten van een lekker visje, tijdens de middagpauze van de lokale school :).
'S avonds nam Nilo, onze gids, de hele groep mee voor pizza's en plaatselijke cocktails.
De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan het Paracas national reserve. Een indrukwekkende plek, met een rood strand en woeste zee , midden in de woestijn.
Direct erna zijn we doorgereden naar Huacachina. Een, inmiddels niet meer natuurlijke, oase in de woestijn. Hier kon Giel zijn verjaardagskado verzilverd worden. Namelijk; met een sandbuggy en sandboard de woestijn in. Met een buggy vol meiden en 2 mannen gingen we op pad. Wat een ervaring. Zo gaaf om met grote snelheid door de zandbergen te scheuren en er vervolgens op je buik vanaf te glijden. Uiteindelijk eindigden we met zijn allen op de sandbuggy, kijkend naar de zonsondergang, gaaf!

Die avond hingen we als echte alcoholisten aan de bar bij de bbq, waar een uur gratis drank bij zat. Uiteraard waren het alleen de Britse, Ierse en Nederlandse mensen die kwijlend aan de bar hingen, smekend om de volgende kan drank.
Even later stonden we al salsadansend met de gids in de kroeg, die ons later meenam op een geslaagde kroegentocht.

De volgende ochtend nam Nilo de liefhebbers mee naar een plaatselijk restaurantje aan huis, waar we konden zien hoe ceviche wordt bereidt. Daarna konden we zelf ook eten van dit heerlijke gerecht; verse vis gegaard in een kruidenmengsel met limoensap.

Na deze decadente brunch was het tijd voor een rondleiding door de wijngaard van Ica, inclusief gratis proeven. Niet de beste timing na een avondje doorhalen in Huacachina!

Die avond hadden we de nachtbus richting Arequipa, onderweg nog even gestopt voor de uitkijktoren bij de nazcalines.

Tijdens het ceviche eten ben vooral ik, overgehaald om mee te gaan op de colcacanyon trek. Na een dagje rondstruinen in Arequipa, vetrokken we de volgende ochtend dus om 3 uur 's nachts richting de Colca Canyon, om daar twee dagen een trekking te maken. Zoals verwacht was dat geen 'walk in the park' voor mij. De eerste dag op flinke snelheid naar beneden over onverharde gravelpaadjes en na de lunch lekker omhoog en omlaag richting de oase. Deze kleine stukjes omhoog in de hitte en op grote hoogte, waren al zo pittig dat ik niet bepaald uitkeek naar de dag erna, waar we alleen maar omhoog zouden gaan!
Die avond sliepen we in een hutje in de oase, waar het goede gezelschap de pijn van het lopen grotendeels goed maakte.

Die ochtend, de grote klim! Onze gids was niet van het omkijken of inhouden, dus ik en een aantal andere meiden vreesden er al voor dat we achteraan zouden bungelen. Het hielp dat het 5 uur in de ochtend was en de zon dus nog niet scheen, maar het tempo van de meesten konden we toch niet bijbenen. Na een half uur had ik een fijn tempo gevonden en ik heb ik een flink stuk door kunnen lopen, zonder te stoppen. Om me heen zag ik al verschillende mensen omhoog komen op een ezel, maar dat ging mij niet gebeuren. Tegen het einde raakte mijn lies overbelast, waardoor het omhoog lopen op de treden nog heftiger werd, maar uiteindelijk ben ik op 'tempostandje bejaard' toch boven gekomen! Zonder hulp en binnen de tijd die de gids had aangegeven. Ik was dus best een beetje trots!

Uiteraard was het toen nog 20 minuten lopen tot het onbijt, want ja 3 uur de berg op lopen op een lege maag is natuurlijk nog geen uitdaging genoeg. De verse broodjes met scrambled egg, een vers fruitsapje werden dan ook nog net niet met applaus onthaald.

Na dit feestelijke ontbijtje hebben we nog even met zijn allen een duik genomen in de plaatselijke hotsprings, om de spieren even lekker te ontspannen.

Door naar Puno! Met strakstaande kuitjes gingen we op donderdagochtend richting Puno, een dorp aan het titicaca meer. Helaas voelden Giel en Jakob, onze Deense vriend zich al een tijdje niet lekker en hebben we de middag vooral in bed doorgebracht. Die nacht werd ook ik ziek en de trip over het meer en langs de drijvende eilanden, de volgende dag was dus meer overleven dan genieten.

We besloten dus ook om in Cuzco even rustig aan te doen. Nadat we met de nachtbus daar aankwamen en we gelukkig meteen op onze kamer konden, hebben we de eerste dag voornamelijk in bed doorgebracht. We waren alletwee aardig vermoeid, door de vele korte nachten, indrukken en veranderingen.
'S avonds hebben we onszelf nog wel even verwend met heerlijk Mexicaans eten in het piepkleine, maar sfeervolle Tacomania. De lach van de chef was zo groot, dat onze energie spontaan terugkeerde.
De volgende dag heerlijk door het mooie Cuzco gestruind.
Maandag zijn we richting Moray en Maraz gegaan. Het eerste een oude plek waar de Inka's ooit experimenteerde met het verbouwen van verschillende soorten flora en fauna. Het tweede een vallei vol zoutbaden.

Die avond boekten we onze trip naar Machu Picchu. Omdat we alletwee nog niet fit waren en we nog zoveel voor de boeg hebben, besloten we macht picchu by car te doen.
Met een minivan scheurden en slingerden we 6 uur lang door de bergen, met een prachtig en soms angstaanjagend uitzicht. Uiteindelijk kwamen we aan in hydroelectrica, niets meer dan een plek vol stroompalen.. Vanaf hier was het te voet op pad. Twee en een half uur lang liepen we langs het spoor, door de jungle richting Aguas Calientes. Gelukkig was dit een vooral vlakke tocht, en konden we genieten van de prachtige omgeving. Een gekke, maar ook bijzondere manier om mijn verjaardag te vieren.
In AC hebben we overnacht en de volgende ochtend om kwart voor 5 stonden we in de rij om naar Machu Picchu te gaan.
Een prachtige, mysterieuze plek. Het blijft toch een teleurstelling als je ziet hoe toeristisch alles is. Op de foto's zie je natuurlijk nooit dat er een gigantisch veel mensen rondlopen, maar desondanks een prachtige en indrukwekkende plek om te zien.

Vandaag, inmiddels is het donderdag maken we ons klaar om de wandeltocht weer terug te maken en weer terug te slingeren naar Cuzco.
Op naar de volgende bestemming!Lue lisää