The Journey

Dag #1 - The Journey

Daar zijn we dan, in het land van de rijzende zon. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik elke dag mijn zo gehete morning pages doe. Drie pagina's volkalken met je belevenissen, gevoelens en andere dingen waar je mee zit. Je kan er om lachen, maar die shit helpt wel en soms leer je nét dat beetje van jezelf kennen wat je nodig hebt om verder te komen. Enfin, ik had geen zin om dat hier in Japan te doen, maar om toch trouw te blijven giet ik het nu in blog vorm for everyone to read!

Alvast sorry voor alle tik- en spelfouten. Ik tik dit op m'n mobiel en als ik ergens een hekel aan heb is grote verhalen tikken op mijn mobiel (wat iedereen waarmee ik app wel kan beamen). En ik kan moeilijk alles eerst langs de eindredactie sturen toch jongens? ;) Plus, de app waarin ik dit schrijf heeft geen spellingscorrectie. So don't sue me.

Anyhoo! Dag #1! De reis begon al vroeg en Arjen's moeder (de vriend waarmee ik ga) was zo lief om ons op Schiphol te droppen. Daar aangekomen nog even lekker ontspannen geluncht nadat we de bagage afgegeven hadden, wat je tegenwoordig helemaal zelf mag doen! Wat natuurlijk weer de nodige vertragingen betekent dankzij de iets minder bekwame onder ons.

Daarna door de douane die een keiharde update heeft gehad! Nieuwe cabine's waarin je gescand wordt (om vervolgens alsnog gefouilleerd te worden) en een computer die controleert of je smoelwerk wel overeenkomt met wat er op je paspoort staat. Wat verbazingwekkend goed lukte ondanks dat ik op het document nog kort haar heb.

Vervolgens vliegen! Jeej altijd leuk. Tien en een half uur stil zitten op een stoel! Mijn favoriete bezigheid! Ik dacht slim te zijn door mezelf van te voren uit te putten zodat ik in het vliegtuig kon slapen. Dit doe je door lekker weinig te slapen en gare diensten op werk te draaien. Geniaal toch? Als het zou werken wel tenminste! Want wie was er de hele vlucht wakker? Deze malse rooie knakker. M'n Switch was helaas na een kleine vier uur leeg (Zelda is awesome!) En zelfs een filmpje kijken kon me niet in slaap brengen. Daar kwam nog bij dat er één of andere hijgende, kwijlende, roggelende ecopatient achter me zat die af en toe een spasme kreeg en zijn knieschijf in mijn stoel plantte. Oh en hij stonk naar ouwe mannen luiers! Later nog geprobeerd een muziekje op te zetten maar ook daarmee kon ik de slaap niet vatten. Zeker omdat ze een half uur later met het ontbijt kwamen. "Laat dan maar" was de eerste gedachte "Ik ben nog "jong", I got this" dacht ik bij mezelf!

Eenmaal geland (waarbij het bij het landen zelf leek alsof de piloot niet zeker wist of hij naar links of rechts wilde en ik het idee kreeg dat we over de kop zouden vliegen) mochten we in de rij staan voor de douane! Jottum! En gelijk een nieuw feitje geleerd over Japanners. Rijtjes zijn leuk.

Let me explain! We stonden in zo'n mooie zigzaglijn (je weet wel, die van de achtbaan) en de rij werd alsmaar langer en langer. Mede omdat mensen blijkbaar moeite hebben om een visumkaartje in te vullen. Wat doen de Japanners vervolgens? Ze laten mensen in een rij bij de balie aansluiten! Wij dachten, oh dat gaat lekker snel, tot dat je weer even lang stond te wachten in die rij. Gekke jongens, die Japanners!

Hun voorliefde voor rijtjes kwam wederom naar boven toen we onze JRPass moesten halen. Zie het als een super OV-chipkaart voor treinen. Ook hier stond een rij van hier tot Tokyo (haha snap je 'm?) Waar we kapot lang moesten wachten, tot dat de Japanners besloten een lieftallige jongedame ons (en de rest van de rij) alvast een nodig formulier in te laten vullen en ons door te laten lopen naar, je raadt het al, de rij binnen! Gekke meisjes, die Japanners! (Het wachten is het overigens wel waard, want die pass is awesome en die oude vrouw achter de balie was wel super lief en beleefd).

Vervolgens een treinrit van een klein uurtje later waarbij ik aan het vechten was tegen de slaap (30 is niét het nieuwe 20!) Waren we eindelijk in Tokyo! Woot woot, about time!, maar we waren er nog niet want we moesten natuurlijk ook nog naar onze slaaplocatie toe. Gelukkig had de lieftallige dame van de JRPass-meuk een mooie route voor ons uitgestipelt! Het enige was nog van om van die halte naar de benodige plek te lopen, zonder gps (kapot duur, Tele2 naait je waar je bij staat! 12,50 voor 100mb?! Ze zijn gek geworden). Gelukkig, toch mede dankzij Google maps, Arjens Japan-skills en mijn soort van richting gevoel hebben we het gevonden en werden we begroet door een Japanse dame die vrij weinig Engels sprak naast "zenk joe" en "aim sorray".

Even uitgerust later gingen we weer op pad en kwamen we tot een schikbarende conclusie. Je kan niet bij elke ATM pinnen! Waardoor onze volgende zoektocht begon. Een internarionale pinunit. Gelukkig was dit snel gevonden dankzij een infobalie. Alleen mochten we naar het volgende station lopen. Tweede schrikbarende conclusie: het was goed weer toen we landen en het deel van Tokio waar wij zaten (Ueno) zag er mede dankzij het goede weer meer uit als een Spaanse stad waar een siësta gehouden werd, dan het metropool van Tokyo wat je in je hoofd hebt. Zonde! Dachten we!

Ohw, even tussendoor nog wat funfacts over Japanners; mondkapjes zijn helemaal in. Het lijkwitte kapje past mooi bij hun porselein achtige huid (yes!, ben niet meer de enige melkkoe witte!) En meer Japanners dan ik dacht fietsen, over de stoep, omdat er geen fietspaden zijn. Wat nog verbazingwekkend goed gaat eigenlijk! Geen ongelukken ermee gezien.

Na het vinden van de ATM waren we gelijk in de buurt van Ueno Park! Die we daarna flink uitgewoond hebben. Het is een groot park in het midden van het centrum en straalt lekker veel rust uit. Zo was er een grote plas water met veel riet, met daarnaast aan weerzijde prachtige bloeiende Sakura-bomen. Er waren ook een aantal tempels te vinden waar ook veel good luck charms hingen van bezoekende mensen. Verder was er een klein marktje met voedsel en als je verder liep kwam je zelfs nog verschillende musea tegen. Oh, en in het park vlogen kraaien letterlijk twee keer zo groot als in Nederland. Ik weet niet wat voor experimenten de Japanners met die beesten uit voeren, maar beangstigend is het wel ergens. Verder was een groot plein waar veel mensen rondhingen, zo werd er geskate, gebxmt en hard gerent door jongeren alsof hun leven er vanaf hing.

Daarna zijn we gaan eten bij een mini-restaurant/noodles bar, want ja we zijn tenslotte wel in Japan natuurlijk! Tijdens het bestuderen van het menu kwam een man die in zijn remi zat ons "assisteren" met de kaart ondanks zijn gebrek aan enige vorm van Engels. Wat toch wel laad zien hoe awesome Japanners zijn dat ze je proberen te helpen terwijl ze je niet eens begrijpen. (We hadden al een keuze gemaakt dankzij Arjen's awesome Japanse skills, we waren gewoon nog aan het twijfelen over een side dish).

Vervolgens hebben we lekker gesmikkelt en gesmult. We kregen de udon en noodles apart en als echte noodle-n00bs wisten we natuurlijk niet precies wat de bedoeling was, maar toen ik de noodles bij de udon deponeerde keek niemand raar op. Dus het zal wel goed geweest zijn. Het was in ieder geval lekker!

Toen kwamen we buiten en was het donker. Het is hier namelijk al rond half 7 donker aangezien ze hier niet aan zomertijd doen (kennis opgedaan dankzij mijn eigen gids Arjen). Wat voor de eerste impressie van Tokyo zorgen wat ik verwachte. Neon, neon en nog eens neon midden in je bakkes! Als je door sommige straten loopt lijkt het wel daglicht. Het zal niet goed voor je ogen zijn, maar awesome is het wel! Door de stad heen zijn we via een omweg weer terug gelopen naar de slaapplek waar we als een blok in slaap gevallen omdat we natuurlijk geen 18 meer zijn en kapot moe waren!

Dag Ichi, signing off!

TL;DR - vlucht was kut omdat ik niet kon slapen. Japanners houden van fietsen, mondkapjes en wachtrijen, Groot park. Ueno ziet er overdag met warm weer uit als een siësta stad in Spanje, maar komt 's avonds tot leven. Slapen.Read more