Dag 14 - Een schattig oud dametje

Vandaag konden we lekker rustig aan doen, want het is weer een reisdagje! We zaten alleen even in dubio. Op de twee aanstaande locaties slapen we maar één nachtje en we willen toch wel wat gaan doen ook. Waaronder berg Koya-san! Ik hoor jullie al denken. Weer een berg, zal je dat nou wel doen? Ja hoor, als het goed is hoef je hier niet te klimmen. Het punt was alleen gaan we op aankomstdag naar de berg, of de vertrekdag.

In eerste instantie wilde we op aankomstdag gaan, maar dan hadden we achterlijk vroeg weg gemoeten. We hebben uiteindelijk dus gekozen voor vertrekdag waar we onze grote equipment achter zouden laten op het station. Waar hopelijk dus kluisjes zijn om dat te bewerkstelligen.

Anyhoo, wij innig afscheid genomen in Kyoto door nog één keer keihard de wc te gebruiken waarna we ons pad vervolgde richting Koyabuchi. Een klein plaatsje wat in de buurt ligt van de hiervoorgenoemde berg. Hiervoor hadden we heel zorgvuldig een route geplant waarbij we een stuk of zeventig keer moesten overstappen. No biggie, we got this. Ik heb tenslotte navigator Arjen als geheim wapen. Wij braaf naar Nara (die van de hertjes) waar we op onze overstap stonden te wachten. Komt er opeens een oudere Japanse dame naar ons toe die zegt dat we verkeerd staan en meer de andere kant op moesten aangezien de trein maar twee wagons zou hebben. Ze sprak verder prima Engels dus er was goed mee te communiceren.

Zo raakte we aan de praat met het mevrouwtje die heel geïnteresseerd was in ons avontuur. Toevallig moest ze dezelfde kant op, dus besloten we samen met de trein te gaan en hebben we de hele weg slap zitten ouwehoeren. Blijkt dat ze zelf ook wel van reizen houdt. Ze heeft namelijk een rijke vriendin die in 50 verschillende landen is geweest. Zij wilde er graag overheen. Haar huidige teller staat op 43. So we can say she has been around. Zelfs de oude Japanners zijn een beetje raar, maar het is wel een leuk verhaal. Toen ze vroeg waar wij allemaal geweest waren antwoorde Arjen onder andere Italië. Oh, Italië zei ze, wat leuk daar ben ik al 13x geweest. Waarna wij met beide met open mond haar aan gaapte. Ze heeft dus écht veel gereist. Wel leuk om zulke open mensen te ontmoeten.

Verder vertelde ze over dingen die we onderweg in de trein zagen. Zo kwamen langs een dorpje wat naar een nieuw geloof vernoemd is, hebben we veel over boeren geleerd, over haar kleindochter gehoord en een beetje over haar man die op oude leeftijd nog bezig is met een thesis. En waarom ook niet? Als je die shit nog kan, doe het dan gewoon! Ze baalde alleen dat hij het er zo druk mee had en dat ze op het moment daardoor weinig konden reizen. Voordat ze de trein uitsprintte op haar halte hebben we nog even snel een kiekje geschoten. We kwamen aan op ons volgende overstap punt. Sakurai.

Je weet dat je in the middle of nowhere bent als er nergens meer vertalingen van kanji te vinden zijn en de trein maar één keer in het uur rijdt. Daar waren we dus. We hadden nog een kleine twintig minuten voordat we onze volgende trein moesten halen en de maagjes rommelde een beetje. Nieuwe missie: op zoek naar voedsel! Gelukkig vonden we dat vrij snel toen we het station al verlieten. Er zat namelijk een bakkerijtje aan de overkant! Wij daarheen bepakt en wel in een klein winkeltje waar je je kont niet kan keren, maar het is allemaal goed gegaan. De tweede mevrouw in de bakkerij vroeg ons super enthousiast waar we vandaan kwamen in het Engels. Het was alsof ze nog nooit een buitenlander had gezien.

Nadat we betaald hadden gingen we buiten even op een bankje zitten om het te versnaperen en toen zagen we een hele cameraploeg de bakkerij in stormen. Alsof ze de dames wilde interviewen over ons gaijin, want ja in Sakurai gebeurt natuurlijk nooit wat spannends. Het zal wel niet zo zijn, maar het was een leuke gedachte.

De volgende trein die we namen was gelijk de laatste van dag, maar wel een erg lange zit. Tsja, je moet er iets voor over hebben. Na een tamme rit (waar we in het begin niet eens zeker wisten of we de goede kant op gingen) kwamen we aan in Kojakuchi. Een dorpje wat nog dorperig is dan een dorp. Wij de uitgeprinte routeomschrijving erbij gepakt (inclusief plaatjes en uitleg) om bij de hostel te komen om het pad te volgen. Het eerste wat we tegen kwamen wat het meeste opviel was toch wel een boom midden op een zebrapad, want Japan. Geen idee wat de beredenering hier achter is, maar grappig is het wel.

Eenmaal bij de hostel aangekomen (het was letterlijk alleen: derde straat links, aan de rechterkant is een parkeerplaats en daar is het. Daar had hij 9 plaatjes met tekst en uitleg voor nodig) hebben we de slot van onze deur gekraakt. We zaten dit keer in een pitoresk klein kamertje met een stapelbed en een kapot lage stoel en bank. Niet echt denderend, maar goed. Het is maar voor een nachtje. Wij onze spullen gedropt en even gechilled in een "openbare ruimte" (lees: twee vrij comfortabele stoelen RECHT tegenover onze kamer met een tafel.

Na op google maps gekeken te hebben zagen we dat er een tempel in de buurt was. Exploring time! Uiteindelijk zijn we daar aangekomen met een gigantische omweg, want dat is hoe wij rollen. We moesten er wel weer een trap voor beklimmen (zie foto) en jullie weten ondertussen wel hoe ik over trappen denk. We kwamen ook nog een raar schuinstaand huisje tegen waar ik niet zo goed tegen kon. Ik werd gelijk misselijk en draaierig omdat het fuckt met je perceptie van.. alles... rare shit. De shrine was verder verlaten waardoor we op onze gemakje rond konden kijken. Daarna verder het dorpje verkent op zoek naar een eetplek! Naast onze slaapplek zat ook een restaurant (zelfde eigenaar), maar we wilde graag wat andere dingen proberen.

Enfin, klein dorp, niet veel keuze. We zijn vier restaurant-ish achtige dingen tegengekomen en kozen uiteindelijk voor de eerste, waardoor we weer terug moesten lopen uiteraard. Hier kon je allerlei kleine hapjes bestellen van zowel vis als vlees, waar we gretig gebruik van hebben gemaakt. Het was allemaal super lekker. Patat van cassave aardappel ftw! En sushi! En weer goed vlees! We hebben ons buikje aardig rondgegeten in ieder geval! Met lekkere drankjes erbij was het een top avond.

Na het foodseleren zijn we weer terug gelopen naar onze slaapplek waar we nog even gechilled hebben in de "openbare ruimte". Arjen extra hard (zie foto) als swek opa. Alleen zat in het restaurant er naast een dronke vent een beetje onverstaanbaar te schreeuwen naar zijn tafelgenoten, maar dat duurde gelukkig niet al te lang. Toen werd het ook koud en zijn we maar naar binnen gegaan.

Ik had vroeger altijd de angst om in het bovenste bed te slapen omdat ik altijd bang was er s nachts uit te vallen. Toch moet je af en toe je angsten onder ogen zien en heb ik dus gekozen voor het bovenste bed. Geen zorgen, ik heb het overleeft, anders zou je dit ook niet kunnen lezen natuurlijk.

-terwijl ik dit schrijf (in de trein), zitten er allemaal kleine Japanse schoolkinderen te kijken naar onze gajin hoofden en ze schreeuwen "kowai" naar andere gaijin vakantiegangers, wat eng betekent. Ik voel me een klein beetje boel niet op mijn gemak-

Wij braaf in bed liggen omdat we morgen vroeg op moeten. Komen de mensen in de kamer ernaast rond 11 uur aankakken. In het donker, met zaklantarens op zoek naar de code van het slot. Volgens mij hebben ze een half uur staan kloten voordat ze door hadden hoe ze naar binnen moesten. Aan de taal te horen was het richting Rusland, maar Arjen dacht dat het Japanners waren. Toen ze eenmaal binnen waren begonnen ze pas met fluisteren (wat nog steeds prima hoorbaar was aangezien het twee aangrenzende kamers waren met een houten deur er tussen) aangezien ze vast realiseerde dat er nog mensen naast hun zaten. Gelukkig hebben ze verder niet veel herrie gemaakt. Alleen elke keer toen Arjen draaide in het bed, schudde het helemaal. Mini earthquake!

TL;DR - lekker veel gereist. Oud vrouwtje tegengekomen die gek was op reizen. Trappen zijn nog steeds kut. Sakurai is net Schubbekutteveen (denk ik, nooit geweest). Simpel kamertje met stapelbed. Ik koos boven. Lekker uit eten geweest. Luidruchtige meneer in het restaurant er naast. Russen (?) kwamen laat pas binnen.Read more