Puerto Nariño, het nieuwe Leticia

Puerto Nariño is een plaatsje van ongeveer 8.000 bewoners, en is alleen per boot te bereiken. En om daar zo snel mogelijk te komen hebben we gekozen voor een privéboot. De Amazone is hier inmiddels al wel 200 meter breed. Best al wel breed, maar niks vergeleken bij de 40 kilometer breedte die de Amazone op sommige plekken tijdens de regentijd kan krijgen. Onderweg passeren we een tiental lokale gemeenschappen. Behendig laverend langs voorbij stromende drijvende bomen en planten komen we bijna 2 uur later aan.

We hebben ons dit keer verwent met een wat luxere lodge met glas en airco om weer wat op krachten te komen (merk toch dat we ouder worden ;-) Wat ze er bij de reservering niet vertelden is dat er een paar 100 meter naast de hut een generator draaide voor een hoger gelegen school. Gelukkig waren we er vooral in het weekeinde en dan draait hij niet. En we zitten op een prachtige locatie. Tropische vogels, aapjes en ander gespuis volop aanwezig.

Het is een paar honderd meter lopen door sompig land naar een pad dat doet denken aan de yellow brick road uit de Wizzard of Ozz, Het blijkt dat alle wegen in het dorp hiervan zijn gemaakt. Deze zijn 6 jaar geleden aangelegd door de bewoners. Bijzonder is dat er in Puerto Nariño op een Ambulance en 2 trekkers na, geen gemotoriseerd vervoer is. Alls gebeurt lopend. De Ambulance zagen we later ergens staan met een pak bladeren op het dak. De mensen leven hier kennelijk erg gezond.

En zo ziet het er ook uit. Alles lijkt hier gemoedelijk te gaan. Ontspannen mensen wandelen heen en weer, maken een praatje en verhandelen etenswaar. De straten en huizen zijn netjes, er ligt geen afval. Alles wordt netjes gerecycled. Plastic drinkflessen voor water zijn verbannen. Inplaats daarvan kan je op straat vers drinkwater tappen in je eigen flessen. En hoewel er een mobiel netwerk is, zie je hier mensen toch minder met hun mobiel bezig. Precies de omgeving waar we behoefte aan hebben.

We zijn ook nog een dag opgetrokken met een lokale gids. Erg vriendelijke man, die trots zijn diploma ‘coördinator’ liet zien, en conciërge van het dorp is. Hij leek bijna iedereen te kennen. Als natuurgids is hij minder uit de verf gekomen. Alles wat vliegt heette ‘vogel’. En de tocht door het oerwoud was een soort Hoge Veluwe, met handig een bordje gespijkerd op de boom met de naam. Maar Arno en ik hebben ook de grootste vis van onze leven gezien! En we hebben we een onvergetelijk tocht met zijn boot gemaakt door bossen die permanent onder water staan.Read more