Introductiedag 2

Dag 4
Deze dag staat als eerste een gesprek met Dinesh, de directeur, op het programma. Om 10 uur worden we verwacht en vertelt hij ons in welke projecten hij ons ingedeeld heeft. Dit zijn zoals door ons aangevraagd een weeshuis en een school, maar niet diegene die we de eerste dag bezocht hebben. Deze liggen een stukje verder en dit zou betekenen dat we elke dag een half uur heen en terug moeten lopen. In principe geen probleem, maar aangezien het al vroeg donker is hier, kan het een probleem worden `s avonds de weg te vinden in de wir war van straten. We hebben eventueel ook de mogelijkheid te verhuizen, want daar is ook een gastfamilie. We komen overeen dat we deze middag een kijkje gaan nemen en dan beslissen.

Dan onze 2e les Nepalees. We doen ons best, maar zonder te spieken is het erg moeilijk ;0) Wat wel leuk is, we proberen Nabin ook een paar basiswoorden Nederlands bij te brengen. De meeste vrijwilligers hier komen uit Nederland en hij wil daarom graag een paar woordjes leren.
Na schooltijd gaan we weer lunchen in hetzelfde restaurant als gisteren. We bestellen alle drie Momo, deegtasjes gevuld met groenten en/of kip. Maar… het restaurant loopt nog altijd niet zoals het zou moeten na het festival, en we moeten anderhalf uur wachten op ons eten! Wat we niet wisten, momo is blijkbaar het meest gecompliceerde gerecht… geduld is een schone zaak… en tijd hebben  maar ons wachten wordt beloond want het is heerlijk en een welkome afwisseling (nu al…) van de 2x Dal Bhat per dag ;)

Vishal, een medewerker van het buro, heeft een auto gecharterd en samen gaan we een kijkje nemen bij ons toekomstige project. We rijden ongeveer 15 minuten noordelijk over een zeer hobbelige weg. De omgeving verandert, niet meer zo dichtbebouwd en met rijstvelden (het oogsten is net begonnen) tussen de huizen. Het weeshuis ligt veel vrijer als het andere wat we de eerste dag gezien hebben, een redelijk grondstuk met 3 gebouwen erop en daartussen nog een stuk grond wat als speelweide gebruikt kan worden (dat ze van voetbal houden ervaren we al snel ). De kinderen begroeten ons ietwat schuchter maar zeer vriendelijk. De `moeder` (Aamaa in Nepalees) is er niet. Zij is vanwege het festival verreist naar familie buiten de stad, en komt pas over enkele dagen weer terug. Maar de grotere kinderen schijnen alles prima onder controle te hebben. Op ongeveer 50 meter staat een woonhuis met 3 etagen waar we naartoe zouden kunnen verhuizen. Een meisje van het weeshuis brengt ons en als we bij het huis aankomen, komt `opa` gelijk naar buiten. Hij bekijkt ons eens van top tot teen en stelt een aantal vragen die door Vishal vertaald worden. Alles goed :) We lopen naar de 3e etage waar zich 3 kamers bevinden die allemaal vanaf het terras toegankelijk zijn, en waarvan er een in gebruik is door een familielid. De sleutel van onze kamer is onvindbaar, maar we kunnen een blik door het raam werpen. Er is op de etage een badkamer met douche en toilet en `buiten` nog een wasbekken. Eerste indruk is okay, en een stuk aangenamer als onze huidige plek. De school waar we les zouden moeten gaan geven is ook gelijk naast de deur, praktisch.
We hebben tot morgen de tijd om te beslissen of we het gaan doen. Op ons maakt alles een prima indruk, we zijn overal vriendelijk ontvangen, het ziet er allemaal een stuk hygienischer uit en de omgeving is een stuk rustiger en landelijker. Nadeel is wel dat winkels en bus/taxi haltes wel verder weg zijn.

Terug op ons huidige adres komt de vrouw des huizes met haar jongste zoon weer thuis. Ook zei was verreisd vanwege het festival. We worden begroet en ze kookt wat voor ons. We worden door de andere vrijwilligers al gewaarschuwd dat we ons voor moeten bereiden op een vragenvuur… En wat gebeurd er, deze keer komen moeder en vader bij ons, 4 vrijwilligers, aan tafel. Dit is de eerste keer dat een gesprek met familieleden tot stand komt en inderdaad, en inderdaad, de nodige vragen worden gesteld :)
Sofie, mid 20 uit Nederland, vertelt dat ze morgen voor 5 weken de bergen in gaat en daar een project gaat doen bij de monikken en de kinderen daar Engels bij moet brengen. Ze is in totaal 4 maanden in Nepal en doet verschillende projecten. Wat na die 5 weken komt weet ze nog niet maar flexibel blijven is het motto, en dat is ook wat de directeur ons als eerste verteld heeft. We vinden het wel ontzettend dapper voor zo`n jonge blonde en goed uitziende meid, dat ze deze ervaring op wil doen. Wij zijn eigenlijk een uitzondering, want de meeste vrijwilligers zijn alleen hier (en een stuk jonger ) en proberen contact te maken met andere vrijwilligers.
Na deze avond staat ons besluit vast, we vertrekken! Nu iedereen hier weer thuis is wordt het nog duidelijker hoe het hier reilt en zeilt… De vrouw des huizes heeft duidelijk de broek aan, wat in Nepal eigenlijk nog ongewoon is. Ze roept en schreeuwt luid om zich heen, tegen de hond, de kinderen, eigelijk alles… ze kan blijkbaar niet anders. Dit werkt ons gelijk zo op de zenuwen en we weten dat we dit geen 5 weken gaan volhouden. Met de hygiene in de keuken en badkamers is het wel wat beter sinds ze thuis is, maar nog steeds niet om over naar huis te schrijven. En het feit dat de badkamers zowel door de familie als ook de vrijwilligers gebruikt worden, maakt het alles verre van optimaal. Ook de bedden kunnen eigenlijk niet slechter zijn als nu, en we vinden het ook wel leuk dat we straks niet met de gastfamilie, maar met de kinderen in het weeshuis mee gaan eten, `s morgens en `s avonds, dus dat wordt vast helemaal super.

´s Avonds hebben we stroomuitval… gebeurd regelmatig ;)Read more