Ons werk begint...

Dag 6
Om 10 uur worden we opgehaald door de organisatie en naar ons nieuwe onderkomen gebracht. Er loopt geen weg tot aan het huis, dus de laatste meters moeten te voet afgelegd worden. We worden welkom geheten door de vader des huizes en zijn zoon. De zoon neemt echter gelijk ook weer afscheid, want hij heeft een afspraak. „Alle verdere details dan vanavond“ zegt hij, want zijn vader spreekt geen Engels. We dumpen onze bagage en gaan dan gelijk door naar school. Een kort gesprek met een jonge leraar, en daarna worden we gelijk voor de leeuwen gegooid, want de klas wacht al op ons. We krijgen groep 8 en 9 toegewezen, zijn helemaal vrij wat we doen en krijgen geen verdere aanwijzigingen… dat wordt spannend ;)
We bevinden ons tussen 2 festivals, en alleen de kinderen vanaf groep 9 zijn verplicht naar school te komen. De rest, inclusief leraren, kunnen zelf bepalen of ze komen. Omdat we graag samen les willen geven, worden groep 8 en 9 bij elkaar in een lokaal gezet. De kleine ruimte is goed vol, zo tussen de 25 en 30 kinderen in de harde smalle banken. We merken in het verloop van de dagen dat het aantal kinderen per dag varieert.
Okay, wat gaan we doen, want iets voorbereid hebben we niet echt!? We stellen ons voor en vertellen een beetje over onze landen. Voorzichtig komen ook een paar vragen uit de klas… Hoe heet dit of dat op Nederlands/Duits, interesseert de meisjes en met de jongens wisselen we ons uit over voetbal superstars. Een ongelofelijke luidsterkte en onrust in de klas... We merken dat ze nerveus worden als je ze direct aanspreekt en een vraag stelt. De meisjes zijn heel schuchter maar antwoorden, echter de jongens wijzen gelijk naar een ander waar de vraag maar aan gesteld moet worden. We hadden gedacht dat er orde en respect zou heersen, maar alles behalve dat! We hebben moeite de klas enigermate stil te houden, maar krijgen het uur om… oef. Na afloop vraagt de leraar hoe het was. We vertellen hem dat er weinig discipline heerste, maar hij probeert ons moed in te spreken en vertelt dat ze hier zelden een buitenlandse vrijwilliger hebben en ons daarom eerst uitproberen, maar dat het vast en zeker snel beter wordt. Nou ja, we gaan het zien…
Nu terug naar onze kamer en eerst maar eens uitpakken. Helaas hetzelfde verhaal als in het andere huis, geen kast, stoel, haken etc. dus we moeten inventief zijn. We maken de rugzakken leeg en kijken dan wat we dagelijks nodig hebben. Een hoek van de kamer wordt voor kleding ingericht (gelukkig alles netjes in plastic zakken ingepakt), op een ander klein stukje komen de toiletspullen en de paar keukendingetjes te liggen, en de rest wordt systematisch weer in de verschillende rugzakken ingepakt, elke heeft een eigen `taak`. Het lijkt wel een beetje op camperen :)
Een meisje uit het weeshuis, Barcha, (vandaag niet naar school omdat wij kwamen) stelt voor dat ze ons een beetje de omgeving laat zien. We lopen in een richting waar meerdere kleine winkeltjes zouden moeten zijn en een restaurant (aangezien we zelf voor lunch moeten zorgen). Helaas… er komen donkere wolken opzetten en na 10 minuten begint het ook nog te regenen. We schuilen onder een kleine overkapping van een van de vele mini (garage) winkeltjes, maar zijn positief gestemd dat het gelijk weer overwaait. Dus niet… de wolken worden dikker en donkerder en het begint steeds harder te regenen. Barcha ziet de lol er wel van in, en vertelt ronduit over vanalles en nog wat. Na een poosje krijgen we een paar stoelen aangeboden, die we in eerste instantie beleefd afwijzen, Maar uiteindelijk kunnen we niet anders en gaan toch zitten. Na ongeveer 45 minuten wordt het eindelijk minder en besluiten zekerheidshalve niet verder te lopen maar terug in de richting te gaan waar we vandaan kwamen. Maar het zonnetje komt er weer terug door, en dus duiken we nog even een kleine supermarkt binnen om een idee te krijgen wat er hier zoal te verkrijgen is.
Tegen half 5 komen dan de kinderen zo langzaam terug van school. Ze gaan naar een openbare school met in totaal ongeveer 1500 kinderen. Heel anders dan de „prive“ school waar wij les geven, want die is veel kleiner. Alle lessen worden hier in het Egels gegeven. De jaarlijkse contributie bedraagt zo tussen de 350 USD voor de kleinere, en 600 USD voor de grotere kinderen. Een hoop geld dus voor hier… Onze kids zijn zo langzaam allemaal gearriveerd. We maken kennis en proberen de namen te verstaan… geen makkie, dus we vragen ze allemaal hun naam en leeftijd op te schrijven zodat het voor ons (hopelijk) wat makkelijk wordt het te onthouden. Er wonen hier in totaal 15 kinderen in de leeftijd van 4 tot 15 jaar. De „moeder“ en haar zoon en dochter zijn nog steeds op familiebezoek en het is nog een beetje onduidelijk wanneer ze precies terug komen. Een dame, Indira, houdt een oogje in het zeil Maar de grotere schijnen ales prima onder controle te hebben en houden de boel draaiende. De oudere meiden koken `s morgens en `s avonds en de grotere jongens maken de keuken dan weer schoon en wassen buiten om de beurt af. Deze eerste avond praten we een beetje met allemaal, maar voornamelijk met de oudere kinderen. Ze hebben vele vragen aan ons, en wij stellen natuurlijk ook de nodige vragen om een beetje een Idee te krijgen. Na het eten krijgen we van een van de meiden een soort dagboek in de hand gedrukt, met foto`s van idolen, vrienden, spreuken en groeten. Dan beginnen ze de lokale hits te zingen, helemaal geweldig. Rond 8 uur keert de rust weder. De jongsten gaan naar bed en de rest schaart zich in een ruimte die de slaapkamer van de Aamaa blijkt te zijn, want hier staat zowaar een televisie en wordt Indische soap series gekeken. Wij zeggen welterusten en proberen voor het eerst onze douche uit ;-)Read more