Nog steeds niet fit...

Mijn algehele toestand is nog niet echt beter. Ook Jana heeft niet echt trek in Dal Bhat voor ontbijt, maar gaat kort even kijken. Daarna gaat ze naar de supermarkt en komt terug met een soort beschuit en honing. Dat wordt ons ontbijt en lunch.
In de namiddag wil ik er even uit, ook om te kijken hoe het gaat, en maken we voor een korte wandeling door de rijstvelden en langs de huizen (ons huis op 4e foto). Overal zijn natuurlijk de blikken op ons gericht. Nepalezen zijn zeer terughoudend, maar als men groet met Namaste dan komt meestal wel een Namaste terug of tenminste een glimlach op het gezicht. ´s Avonds gaan we dan naar het weeshuis, ze zijn blij ons te zien en vragen hoe het gaat. We spelen een beetje, en eten een klein beetje met de pot mee… in de hoop dat het goed gaat.

Raju (zie foto) is de oudste jongen hier en hij praat graag met ons. Het gaat niet altijd soepel, maar hij probeert het want wil graag zijjn Engels verbeteren. Vandaag vertelt hij ons zijn verhaal….de eerste die het aandurft. Hij komt uit een landelijke omgeving, waar geen straten zijn en waar je tot het eerste ziekenhuis dik een dag moet lopen. Ze onderhouden zichzelf daar door landbouw. Zijn moeder is al gestorven toen hij 1 jaar oud was, en met 11 jaar is dan ook zijn vader gestorven. Hij had een voor ons nietszeggend wondje, maar echter zonder verzorging is hij vermoedelijk aan een infectie gestorven. Hij heeft alleen een oom als familielid, en die heeft hem naar Kathmandu gehaald , contact met Uma opgenomen en Raju mocht komen. Hij is hier erg gelukkig en heeft geen plannen nog eens terug te gaan naar zijn geboorteplaats. Hij wil graag een poosje in het leger, daarna geld verdienen met hopelijk een goede job en zijn droom is ooit zelf een weeshuis op te richten, mooi.Leer más