De laatste vakantiedag

Na het ontbijt proberen we de kinderen te motiveren om nog wat Engels te doen. Niet iedereen heeft er zin in vandaag… De groep kleinere jongens komen echter allemaal. We vragen ze iets over zichzelfRead more
Na het ontbijt proberen we de kinderen te motiveren om nog wat Engels te doen. Niet iedereen heeft er zin in vandaag… De groep kleinere jongens komen echter allemaal. We vragen ze iets over zichzelf en hun ´broeders´ te vertellen en daarbij gaat het vooral om het gebruik van mij/jij/hij/zij . Het hij/zij wordt door hun zeer vaak verwisseld. Daarna nemen we de gemotiveerden van de twee andere groepen samen, want daar zijn er enigen die niet willen vandaag. Ook voor hun hetzelfde thema met het grote verschil dat er veel meer over de broers en zussen verteld wordt. We proberen ze te helpen als het even moeilijk wordt en corrigeren als het teveel een ratjetoe wordt. Hun probleem is voornamelijk in volle zinnen te spreken, en dat poberen we zo veel mogelijk te oefenen. Daarna doen we nog een beetje rekenen.Read more
Srijansil Welfare:
“It takes hands to build a house, but only hearts can build a home”.
Contact Address:-
Kageshwori Manahara-13, Kathmandu
Tel No:-+977-5148296
Cell No:-+977-9841799561
Email:-Srijansilwelfare@gmail.com
Website:-www.srijansilwelfare.org
Facebook: -www.facebook.com/srijansilwelfare
Home
SCW is dedicated to providing the orphaned, poor ,needy children of Nepal with nutritious food, balanced diet, quality education and most importantly a loving, secure family and peaceful home. It is not only our aim to afford these children the bare essentials, but also to teach them about morality and instill in them a sense of community and respect for their fellow human beings. We will also provide them with a safe play environment where they can have fun, learn and develop the skill of social interaction. ffccw is managing an orphanage in the capital city of Kathmandu. The orphanage provides a home for 16 orphans, with plans to expand more in the future. The children are able to enjoy a safe and happy home life allowing them to grow up and become happy, healthy adults who can then support both themselves and their remaining family members.
About us
Family for creative children welfare is a nonprofit and nongovernmental organization established in 2008 with an objective of providing protection and shelter for the orphans, disables, deprived, conflict affected and those at various risk children. Since its inception in 2008 this organization has been active to ensure that the aforementioned groups of children receive proper care, balanced diet, education and health facilities through an institutional arrangement. This organization has been running such center in Kathmandu with the help of various generous individuals and Kathmandu district administration office (Regd. No 339) and is affiliated with the social welfare council (affiliation no.28496). Our aim is provide children who have either lost their parents through death from illness or accident, or have been abandoned or working in child labor situations with a safe and caring environment. We welcome volunteers to come and interact with children and help them in different activities. We provide a home staying program which gives volunteers the opportunities to stay in our home.
Objectives
• To provide shelter and protection for the children who are orphans, disables, deprived, conflict affected and those at various risk children.
• To run child care center for these children to ensure that they receive proper care, balance diet, education and health facilities through a intuitional arrangement.
• To strive for the development for the children whereby their children will be self reliant and good citizens in future to contribute to the process of nation building.
• To ensure that these children who are differently able, have fallen victims to conflicts, and have been left behind by the family’s unattended or have lost their families, get homely environment for their growth and learning.
• To find some donors and sponsors for providing quality education, health, food and permanent building for the children.
• To conduct incoming generating activities to help to covers all expenses of the organization.
• To co-ordinate and carry out join efforts with different government and nongovernment organization, donors to achieve our objective of our organization.
• To ensure that these groups of people who will have a sense of dignity for life and belonging to the society as a contributor to the development of the nation.
• To provide the quality education. We have recruited a teacher to assist the children for their homework and help them to study well.
• To take initiatives towards addressing the issue of street children in Nepal.
• To equip children with the life skills required for handling any emergency situation they might face.
Future Goals of SCW
• To expand SCW branches in many parts of the country.
• Continue to build a network of national and international supporters for its financial supports.
• Conduct social awareness program all over Nepal.
You Can Help:-
• Financial support to raise our general fund.
• Donate to build a permanent home for these children and to get rid of monthly rent.
• By providing volunteer service.
• Financial assistance on education, sports and medical etc.
• Sponsoring an individual child.
• Organize fund-raising events or set up a charity in your country.
• Providing free services according to your profession. (Medical, dental, sports, teaching)Read more
Vandaag stelt het weeshuis zich voor, alhoewel men het beter een kindertehuis zou kunnen noemen, want niet alle kinderen zijn wees. Hun eigen motto is „Children welfare“: Kinder welzijn/zorg.
Het tehuis is 8 jaar geleden door Uma en haar 2 kinderen opgericht. Uma laat zich scheiden van haar man en vertrekt met haar kinderen richting de hoofdstad, op zoek naar een beter. Ze maken kennis met een man, die hun voorstelt kinderen op te nemen en een netwerk van sponsoren op te bouwen. Helaas liet de man zich al snel niet meer zien en niks meer van zich horen. Ze waren op zich zelf aangewezen...
Hun eerste weeskind is Rima. Ze heeft een geamputeerd onderbeen. Ze is nu 13 jaar en wil het liefste dansen en zingen. Geleidelijk nemen ze steeds meer kinderen op. Ze worden door familieleden of leden van de gemeente afgegeven, als de ouders gestorven waren, spoorloos verdwenen zijn of in vele gevallen ook vanwege armoede en dat ze daarom niet zelf voor hun kinderen kunnen zorgen. In sommige gevallen worden de kinderen na een bepaalde tijd ook weer opgehaald.
Uma vertelt dat ze zich in het begin maar 1 warme maaltijd per dag konden veroorloven, en niet wisten hoe ze de huur en vaste kosten eind van de maand moesten betalen. Hoe meer volwassen haar zoon Heemal wordt, des te meer bekommert hij zich om alles. In de loop der jaren hebben ze zich een groot en gevarieerd netwerk van sponsoren opgebouwd. Sinds ongeveer 2 jaar hebben ze nu ook nieuw eigen onderkomen, dat eindelijk genoeg ruimte en plaats biedt die zo’n horde kinderen ook nodig heeft. Het Dhal Bhat eten kunnen ze gelukkig sinds langere tijd, zoals gewoonlijk, weer 2 maal per dag (‘s morgens en ‘s avonds) serveren. Voor onze begrippen is het natuurlijk eentonig en bijna niet voor te stellen altijd rijst en groenten te eten. Maar in Nepal is dit eten traditie, ook al is het in het kindertehuis niet echt overdadig. Het enigste wat overdadig is, zijn de grote hoeveelheden rijst... en dat vult en verzadigt.
Wat ze over zichzelf en hun doelstellingen zeggen, kan je in het onderstaande deel lezen. Het is natuurlijk wel in Engels. Voor degene die het niet genoeg beheersen, gewoon de tekst door een internet vertaalprogramma jassen of ons vragen.Read more
In het onderstaande deel kun je de achtergronden en geschiedenis van alle kinderen apart lezen. Verlaten om de meest verscheiden redenen...
Srijansil Welfare Kids:
We would like to give you the information about the children residing with us in our organization : (Information of 2073/2016)
1. Sunisha: Ze is 3 haar oud en eerst sins 4 weken hier. Uma heeft haar en haar moeder Sandhya, bij haar laatste bezoek aan haar geboorteplaats, meegenomen. De vader/man heeft ze in de steek gelaten en Sandhya had quasi geen mogelijkheid zichzelf en haar kind te onderhouden. Uma’s aanbod houdt in, dat ze hun een dak boven hun hoofd en verzorging aanbiedt. Ze wil er ook voor zorgen dat Sunisha vanaf het volgende schooljaar naar een klein priveschool kan gaan (zoals de andere 2 kleinsten). Als tegenprestatie vraagt ze Sandhya te helpen met alles wat zo gedaan moet worden.
2. Shristi Guvaju: - She is Four years old. She is from Sindhupalchowk. Her mother is missing and her father is handicapped, so there is no one to look after her. She was brought here by her father himself and she is with us since a year (2073).
3. Ujjwal Kshetri: - He is five years old. There is no idea of his parents and his mother is out of contact by leaving him in rented room so the women from Mulpani rescued and brought him here. He is studying in class L.K.G. He is with us since 2072/01/12.
4. Loken Bhandari: - His age is Nine years old. He is from Humla. His father is missing and no idea about his mother. Due to poverty, no one cared him and was left helpless. So the villagers brought him to us and are here since 2068. Now he is studying in class four.
5. Suman Raut: - His age is ten years old. He is from Humla. His father is out of contact since he was gone for treatment of T.V. and his mother is unemployed. He has two sisters so hir mother can’t feed all of them. He was brought here by the help of villagers. Now he is studying in class Five. He is with us since 2067 B.S.
6. Shisir Kunwar: - His age is 11 Years old. He is from Pyuthan. He is deprived from fundamental needs because his family is under poverty line. So the villagers brought him and h is with us since 2069. Now he is studying in class seven
7. Harshit Upadhaya: - His age is 11 years old. He is from Kalikot. His family was affected by the conflicts during the time of insurgency. He has brought her by the villagers through Social Welfare Council. He is here since 2068. Now he is studying in class six.
8. Krishna Sharma: - His age is 12 years old. He is from Baglung. His both parents are mentally retarded. Due to absolutely poverty he was brought here by the social worker from solidarity Nepal. He is here since 2069. Now he is studying in class seven.
9. Paras Pandey: - His age is 13 Years old (06/10/2060). He is from Bajura. There is no idea about his father and his mother is unemployed. Due to his poverty, no one cared him and was left helpless. So the villagers brought him to us and he is with us since 2069. Now he is studying in class seven.
10. Barsha Dhakal: - Her age is 13 years old (08/08/2060). She is from Kalikot. Her both parents are missing during the conflicts between the Maoists and the government. She is left here by her relatives since 2066. Now she is studying in class seven.
11. Rima Puri: - Her age is 13 years old (29/05/2060). She is from Pyuthan. She is handicapped by birth (without a leg) so her parents didn’t cared her. They felt sin to give birth to her She has left helpless. She is herre since the beginning and was rescued from the Katmandu bus park (Balaju). Now she is studying in class seven.
12. Nitu Dhakal: - Her age is 12 years old (29/04/2060). She is from Kalikot. Her father brought step mother and her mother is mentally ill. So due to poor health condition no one was there to look after her. She was brought here by a politician. She is with us since 2066. Now she is studying in class seven.
13. Raju (Rajendra) Pandey: - He is 15 years old (08/10/2058). He is from Bajura. He lost both his parents. There was no one look after him so he was brought here by the help of villagers He is with us since 2068. Now he is studying in class Nine.
14. Safal Nepali: - His age is 14 years old (10/05/2059). He is from Mugu. His mother is illand his father was missing during the period of insurgency. Villagers rescued him and brought him here by plane from Mugu. He is here since 2066. Now he is studying at class eight.
15. Dipsikha Ghimire: - She is 15 years old (22/10/2058). She is from Sindupalchowk. She lost both her parents. She was brought here by the villagers. She is with us since 2068. Now he is studying in class Nine.
16. Pramila (Prasamsa) Dhakal: - Her age is 15 years old (10/02/2059). She is from Kohalpur. Her family was affected by the conflicts during the time of insurgency. Her father brought step mother and her mother is unemployed so she was brought here. She is here since 2066. Now she is studying in class Nine.
17. Sandhya: Ze is 22 jaar oud en helpt sinds een maand in het weeshuis mee. Zie ook de tekst onder nr. 1 Sunisha.Read more
De vakantie is voorbij en we gaan weer over tot de orde van de dag. De kinderen gaan weer naar school, wat ze gelukkig graag doen, en wij slenderen met ze mee op weg er naar toe. ´s Avonds proberen we de kids altijd aan te moedigen huiswerk te maken en helpen ze daar waar we kunnen. Een paar wiilen ondertussen vrijwillig Engels verder doen, maar helaas ligt tussen dat wat er in het boek staat en dat wat ze kunnen helaas een wereld van verschil...
Deze woensdag worden we door onze VSN organisatie opgehaald. Omdat bij onze aankomst in Nepal een festival aan de gang was, waren de meeste projecten gesloten, maar het bezoek ervan doen we dus vandaag. In de auto zit tot onze verbazing Dave uit Australie, met wie we de eerste dagen kennisgemaakt hebben. Hij heeft zijn missie in het klooster opgegeven… elke dag voor dag en dauw op moeten staan en de dagindeling vond hij ook maar niks…. maar is dat niet iets wat hij als boedhist zijnde vooraf had moeten weten vragen wij ons af?? Hoe dan ook, hij wil nu aan een school Engelse les gaan geven. We rijden om te beginnen naar de school die VSN volkomen nieuw vanaf 2008 heeft opgebouwd. Ondertussen heeft de private Engelstalige school 750 leerlingen! De school bestaat uit 2 gebouwen. Het kleinere van de twee voor kinderen vanaf 4 tot 10 jaar en een groter gebouw met meerdere etagen voor de oudere kinderen. Sommige kinderen wonen hier ook, omdat de afstand van huis naar school veel te groot is. Het ziet er werkelijk allemaal top uit voor Nepalese standaard. We kijken in elke klas even binnen en vragen wat ze aan het leren zijn. Alle lokalen zijn met tekeningen en knutselwerkjes opgevrolijkt. Ze hebben zelfs een klaslokaal vol met computers. Daarna nemen we een kijkje in een VSN weeshuis, dat we de eerste dagen al kort bezocht hebben. De kinderen zijn om deze tijd natuurlijk op school. Het goede voor hun is dat ze gelijk op de VSN school kunnen, want die wordt voor hun gesponserd. Dan kijken we gelijk nog bij het vrouwenproject voorbij. In 2 mini klaslokalen krijgen volwassen vrouwen les. Ze komen vrijwillig hier naar toe, voornamelijk om Engels te leren. Er wordt door VSN ondersteuning gegeven als iemand bv een eigen bedrijfje op wil zetten. De meesten vrouwen zijn getrouwd, hebben kinderen en zijn huisvrouw. Ze stellen zich één voor één voor en we zijn onder de indruk van het niveau en de motivatie die deze dames hebben. De oudste dame is al begin van de 70, chappeau! Daarna stellen wij ons natuurlijk ook voor en vertellen wat we in Nepal doen. De klassen worden op dit moment geleid door studenten die in hun laatste jaar zijn. We zijn echt onder de indruk, een mooi project! Met de auto verlaten we de Pepsi Cola wijk en rijden nu richting stad, op weg naar een dagopvang voor gehandicapte kinderen. Hier hebben ze een maxiale capaciteit van 15-20 kinderen, maar vandaag zijn er maar 4. Het aantal wisselt heel erg, omdat de kinderen vaak ziek zijn of de ouders ze niet kunnen brengen. Vele kinderen hebben het down syndroom of een gedragsstoornis en zijn zowel geestelijk als lichamelijk gehandicapt. Alles wordt gemanaged door een zeer vriendelijke dame. Zij en haar team maken echt een zeer goede, vriendelijke, zorgzame en competente indruk. Ze laat ons in alle rust de verschillende ruimtes zien en de activiteiten die ze zo met de kinderen doen. Met de weinige middelen die ze ter beschikking hebben, maakt het op ons een zeer positieve indruk. We zetten ons een poosje bij de kinderen die net hun fruitportie krijgen. We geven de moeder des huizes nog wat geld om fruit te kunnen kopen voor de komende weken en schrijven op haar verzoek nog een paar lovende regels in het gastenboek.
Daarmee hebben we alle eigene projecten van VSN gezien en zijn echt onder de indruk en overtuigd van deze organisatie. En dan te weten dat de organisatie ook nog andere, niet eigen projecten ondersteunt, waaronder o.a. het weeshuis waar wij werken.
Op de terugweg maken we nog een stop bij een grote supermark op verzoek van Dave. Jeetje, wat een keuze! Maar de prijzen…het lijkt wel of we in Europa zijn…maar wie kan dat hier betalen?! Aangezien we nog voor de kinderen willen koken een dezer dagen, slaan wij gelijk ook onze slag en kopen alvast vele dingen die we nodig hebben.
Weer terug ´thuis´ vertellen we onze kids over onze dag, want ze zijn altijd geinteresseerd. Dan helpen met huiswerk en knutselen nog een beetje.
Het was voor ons een mooie dag, Maar wat gebeurd er deze dag voor de wereld?? We hadden het de avond tevoor en in de vroege morgen hier al vervolgd, de presidentsverkiezingen in Amerika… het ongelofelijke wordt waar… Trump wordt inderdaad gekozen. De meeste Amerikanen hebben waarschijnlijk alleen aan hun land, de binnenlandse politiek gedacht, maar wat betekent dit de komende jaren voor de buitenlandse politiek?... We vinden het beangstigend dat zo iemand een aanzienlijk deel van de wereldmacht in handen krijgt…Read more
Ons werk bij de Orchid school hebben we gestopt. Na de vakantieperiode, waar eindeljk weer normale schooluren zijn voor alle kinderen, hebben de leraren voor ons geen passend concept. Ze hebben voorgeslagen om voor verschillende leeftijden in de pauzen voor 20 minuten les te geven. Hm…? Als de kinderen eigenlijk pauze hebben zijn ze vast en zeker niet gemotiveerd in die tijd Engels te leren. En tevens zou dit voor ons betekenen dat we tussendoor veel moeten wachten. En zoals voorheen al het geval was, ze geven geen richtlijn en we moeten zelf maar zien wat ons invalt. Maar we zijn geen leraren die automatisch veel eigen ideeen meebrengen, en dan ook nog voor verschillende leeftijdgroepen… Dat klinkt voor ons alles niet optimaa. We doen het uiteindelijk ook niet voor ons, dus als ze niet echt willen… Daarom hebben we besloten ermee op te houden en die tijd te gebruiken om misschien nog een paar uitstapjes te maken.
Maar vandaag hebben we evengoed een schoolproject. De 15 jarige Pramilla, die met afstand de beste is in Engels, had ons gevraagd of we bij haar in de klas eens voorbij kunnen komen. Ze wil graag dat we wat over onze landen, culturen en gebruiken vertellen. Dat doen we natuurlijk graag :0) Het is een grote klas van ca. 50 kinderen, maar ze luisteren allemaal en zijn geinteresseerd, heel anders dan in onze school voorheen… Vooraf hebben we een kort gesprek met de leraar, die ons uitdrukkelijk vraagt of we iets over onze begroetingsvormen kunnen vertellen. Dat wilden we zowiezo doen, en als we het thema aansnijden brengt dat daadwerkelijk de meesten tot lachen. Dat wij ons op de wang kussen of zoals de Duitsers omarmen, kunnen ze zich in Nepal niet voor stellen. Hier groet men zich zowiezo bijna niet, en wanneer ja, dan alleen maar met de groet Namaste waarbij men de handen met de binnenkanten tegen elkaar legt. Het uur is snel voorbij, ze hebben geen vragen maar zingen voor ons tot slot nog hun volkslied ;-)
Daarna gaan we nog shoppen en kopen de laatste dingen voor onze geplande pannekoekdag morgen. Mmmm… we verheugen ons er zelf al op :0)Read more
Als de kinderen naar school zijn, beginnen wij het deeg voor de pannekoeken voor te bereiden. 4 liter melk en 30 eieren met het meel vermengen… Vandaag is het vrijdag, wat betekent dat de kids al om half 2 uit school komen. en dan willen we hun wat onbekends maar (hopelijk) lekkers geven. Nou vooruit, de pannen op het vuur en daar gaan we dan… We bakken in het totaal ongeveer 2 uur aan een stuk. Met het beleggen varieren we tussen bruine suiker en chocopasta met en zonder banaan. Velen vinden het lekker maar natuurlijk niet allemaal. Het is ook heel anders dan ze gewend zijn, zout ipv hartig… behalve de thee dan ;0) De uiteindelijk pannekoeken kampioene is Rima, met 6 stuks! We brengen ook nog een paar pannekoeken naar de 2 families in ons huis en uiteindelijk zijn er maar 10 pannekoeken over, ongelofelijk.
Wij slaan vandaag het avondeten over, en ook bij de kinderen is het blijkbaar alleen maar een beetje overgebleven gebakken rijst.Read more
Zaterdag, schoolvrij. ´s Morgens komen gelijk de jongens naar ons toe en vragen of we met hun kunnen rekenen. Afhankelijk van het niveau geven we ze weer optel / aftrek / vermenigvuldig opdrachten. Ze houden het echt lang vol, we zijn trots op ze.
´s Middags wordt blijbaar de verjaardag van iemand gevierd, maar het is voor ons niet helemaal duidelijk van wie en waarom hier. Op de tafel liggen in ieder geval kindermutsen en vele koekies. Shishir (hij heeft kunstenaars talent) heeft een heel grote poster gemaakt met “Happy Birthday“. Dan komt er een groep jonge mensen aan. Het ´feest´ begint met een verjaardagstaart. Dan krijgt inderdaad elk kind een muts. Komt eigenlijk goed aan behalve bij de meiden… de haren ;-) Vele vele foto´s en dan wordt de muziekbox weer opgesteld en wordt er met z´n allen gedanst. We komen in gesprek met één van de gasten die erbij is en ons uitleg geeft over het hele gebeuren. Hij heeft een organisatie opgebouwd, die verjaardagsfeestjes in wees- en bejaardenhuizen aanbiedt. Hij will iets goeds voor de armen doen op hun verjaardag, en dat komt blijkbaar goed aan want hij heeft behoorlijk wat aanvragen gehad en het worden er steeds meer. Het all inclusief pakket, inclusief kado´s, taart en herinneringsfoto´s is verkrijgbaar vanaf 100 USD. Veel geld voor Nepalese begrippen.
Later doen we weer eens een kleuractie. De muren in de leerstudio beginnen er gelukkig steeds kleurrijker en vriendelijker uit te zien ;)Read more
Om welke reden dan ook is er vandaag geen school, en niemand kan ons echt uitleggen waarom…. hm…. We vragen de meiden of we dan vandaag onze meidendag kunnen doen ipv vrijdagnamiddag na schooltijd, wat niet ideaal is. Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar blijkbaar voelen ze er niet zoveel voor merken we, geen zin!? Tja, ze zijn natuurlijk ook in de echte tienerleeftijd met hun 13-15 jaar ;)
Goed, dan starten we nog maar een knutselactie. We hebben van de kids van Ronald en Heidi veel meegekregen en genomen. Deze keer nemen we verschillende ´plak´figuren mee (dieren, cijfers, letters) en papier om ze op te plakken. De grote meiden krijgen een extra zakje met hartjes en bloemen. Zoals gewoonlijk storten ze zich er weer vol op met hun enthousiasme. Maar goed, de één is natuurlijk sneller dan de ander en dat leidt natuurlijk tot een paar meningsverschillen, maar we proberen zo goed als het gaat iedereen een gelijke kans te geven. Delen blijft moeilijk…
´s Middags maken we met z´n tweeen even een wandeling en daarna doen we nog wat sportactivitzeiten met de kinderen: Badminton, voetbal, frisbee (die we meegenomen hebben). Deze keer zijn de meesten actief.
Dan staat ineens Sudip (de zoon van onze opi) met vele vrienden voor onze neus. De vriendinnen willen hier met z’n allen (!) koken. Ze brengen een grote zak mee, waar in stukken gehakte kip inzit. Dat zijn vast en zeker wel 3 kipjes! Één kost 10 EUR! (ook hier weer een goed vergelijk hoe goedkoop wij kip kunnen krijgen…). De kip wordt niet zoals bij ons in mooie stukken gedeeld, nee… elke kip wordt in zijn geheel in kleine stukken gehakt en dan gebraden. Dat betekent dat er in bijna elk stuk ook bot zit. Natuurlijk zijn ook het vel en de ingewanden onderdeel van het geheel. Afgezien van de ingewanden vind ik het wel lekker zo´n stukje kip, dan maar wat knabbelen, maar voor Jana is het wat minder. Ze had zich beter als vegetarier uitgegeven zegt ze zelf, want dat vindt ze maar niks. Aan deze dagen ben ik goed af, en schuift er meestal nog wat van haar bord naar het mijne ;) Maar goed, het blijft erg zeldzaam dat er vlees op tafel komt dus al met al… Maar voor de Nepali‘s zijn dit echt zeer bijzondere dagen.Read more