W-trek in Torres del Paine

Torres del Paine staat met een uitroepteken in de Lonely Planet vermeld en niet voor niets, want we hebben 5 dagen genoten van de mooie uitzichten, de dieren en het goede gezelschap.

We hebben een package tour geboekt incl slaapplekken en ontbijt/lunch/avondeten. Héérlijk is dit, want op weg naar het park zien we een hoop mensen zeulen met tenten/matjes/slaapzakken en een hoop eten voor 5 dagen. Meer dan de helft van al onze spullen hebben we achter kunnen laten in het hostel, en we gaan met een lichte tas op pad. In de bus komen we een Nederlands koppel tegen en al snel blijkt dat we dezelfde route + slaapplekken gaan volgen, gezellig. De route die we gaan volgen heeft de vorm van een W waarbij de onderkanten met grote tas is en de takken van de W met onze kleine tassen.

De eerste dag is een makkie, we hoeven ons alleen maar te melden in de Refugio (luxe houten hut met stapelbedden) en kunnen zo aanschuiven voor het eten. We ontmoeten meer mensen die gaan lopen (een Canadees en 2 Fransen). Het scheelt een hoop als het gezellig is met de mensen om je heen en daar hadden we deze tocht geluk mee.

De 2e dag komt de eerste beproeving, 2 uur steil omhoog lopen met onze grote backpack. Dachten we nog dat onze tas licht was, dit valt toch wat tegen na 2 uur naar boven puffen. Gelukkig hebben we onze slaapplek voor de 2e nacht bereikt en kunnen we de grote rugzak inruilen voor onze kleine rugzak om in 2,5 uur naar boven te lopen naar de naamgever van het park, de 3 torens van Paine. Een schitterende lunchplek! We zien zelfs nog Condors vliegen hoog in de lucht, helaas niet van dichtbij. Na de lunch moeten we ook weer 2,5 uur teruglopen en dat begin je wel te voelen. We zijn nog een Zwitsers koppel tegengekomen die we ontmoet hadden op Paaseiland en die toevallig in hetzelfde hostel zaten, zij lopen maar 1 dag in het park.
Totaal 7 uur gelopen over 13,5 km (een flink stijgingspercentage dus).

De volgende ochtend tijdens het ontbijt kwamen we nog 2 mensen tegen die we eerder in Chili zijn tegengekomen. Zij kampeerden en vertelde dat hun ontbijt voor de hele week was gestolen, eten in het park is afgrijselijk duur, gelukkig was dit voor ons elke ochtend geregeld. Wel leuk om meerdere bekenden tegen hier weer tegen het lijf te lopen. De 3e dag was niet heel spectaculair, we hebben 5 uur (12 km) met de grote tas gelopen naar de volgende Refugio. Wel mooie uitzichten over het meer. We kwamen vroeg in de middag aan en hebben nog lekker in het zonnetje gezeten en onze voetjes laten rusten. We hebben bij vertrek een mooie waterfles gekregen en kunnen deze vullen bij alle beekjes onderweg, heerlijk dat gletsjer water.

Dit alles in opmars naar de 4e dag, want dit is de klapper. We lopen met de grote tas in 2 uur naar camp Italiano waar we de vallei Frances ingaan. Op 1,5 uur lopen is een Mirador (uitzichtpunt) op een hangende gletsjer. We horen wat gerommel, maar zien geen grote stukken ijs afbreken. We lopen verder door bos en open vlaktes naar mirador Britanico waar we lunchen met een 360 graden view van de grote bergen en zelfs de achterkant van de torres van 2 dagen geleden. Op de terugweg gaan de kilometers tellen en zijn we blij als we weer terug zijn bij de grote tassen, nu alleen nog maar 2 uurtjes lopen naar onze Refugio die avond. Anika is heel blij als we aankomen en is wel 2x dood gegaan onderweg. Totaal 10 uur en 24 km gelopen.

De dagen beginnen echt op te tellen, maar wij laten ons niet kennen en gaan de laatste dag ook nog voor de hoofdprijs; 3,5 uur lopen naar de Grey gletsjer, lunchen en weer terug. Het uitzicht is geweldig, al is de ijsmuur iets kleiner dan Perito Moreno, zie vorige post. We lopen in 7 uur maar liefst 22 km. We zijn mooi op tijd terug voor de boot en de busreis terug naar Puerto Natales. Op de laatste foto staan we moe en afgepeigerd na zo'n 30u trekken bij de finishlijn. Onderweg naar huis zien we nog kleine wilde llama's (guanacu's) en Nandu's, een soort familie van de struisvogel.Read more