Zuid-Amerika

Vanuit Sucre nemen we een nachtbus naar La Paz, de on-officiële hoofdstad van Bolivia. Hier hebben we een relaxte B&B uitgezocht en Mike kan weer even de tijd nemen om aan de hoogte te wennen, La Paz ligt weer op 4000 meter!
En omdat Mike jarig is, gaan we de eerste avond lekker uit eten bij Chez Moustache, een Frans restaurant, waar Mike Tortuga (schildpad) steak heeft gegeten, en Anika een lekker eendje. Natuurlijk nemen we een glas rode Boliviaanse wijn erbij om het te vieren.

In La Paz besluiten we om naar de Tiwanaku ruïnes te gaan, dit is een beschaving die voor Christus is gestart, tot ongeveer het jaar 1500. Zij zijn de voorlopers van de Inca beschaving, die relatief maar heel kort was, al zijn ze veel bekender.
We besluiten om niet met een tour mee te gaan, maar lekker op eigen houtje uit te zoeken hoe we er kunnen komen. In ons minibusje komen we 2 Belgen en een Nederlandse tegen, en met z'n 5en huren we een plaatselijke gids in. Dit is zeker de moeite waard, want anders ben je binnen 5 minuten klaar met de berg stenen, maar hij weet er een leuk verhaal van te maken en kan ook de hiërogliefen duiden die we zelf bijna niet kunnen onderscheiden. Op een aantal beelden staan tekens, zoals een tulband, een scepter en een kelk, wat betekent dat dit de beeltenis van een priester is. Daarnaast heeft hij 2 linkerhanden en is z'n rug en broek versierd met de Zonnegod en de 3 heilige dieren (Puma, Condor, Llama). Ook zijn er vissengezichten te zien, omdat het toen uitstrekte tot aan de zee incl. het noorden van Chili, Peru en een groot deel van de Amazone wat nu Brazilië is. Dit is een mooie voorloper op Machu Pichu in Peru waar we over 2 weken naar toe gaan!

Het wordt tijd voor weer een beetje actie, dus heeft Mike een beroemde Mountain bike tour uitgezocht. In Bolivia hebben ze de World's Most Dangerous Road. Op deze weg zijn de meeste dodelijke slachtoffers gevallen dan op welke andere weg ter wereld dan ook, voor zover dit bekend is natuurlijk. De weg wordt gekenmerkt door smalle slecht begaanbare weggetjes met steile afgronden en veel gedenkstenen en kruisjes waar voertuigen het ravijn in gevallen zijn. Deze weg is nu vervangen door de New Road en de oude Death Road is nu het terrein van de Mountain Bikers, al overlijden er nog regelmatig mensen. Op weg er naar toe worden we overladen met verhalen over toeristen die zijn overleden tijdens het mountainbiken, meestal door niet opletten en te hard gaan. We knopen de waarschuwingen goed in onze oren en beginnen met de afdaling (van 4700 naar 1200 mtr). Het eerste stuk is over de snelweg (asfalt) om een beetje gevoel te krijgen bij onze fietsen en het afdalen. Dit gaat prima en al snel worden we naar het begin van de echte Death Road gereden. Dit is een weg met veel bochten, alleen maar kleine en grote stenen en alleen maar afdalen (in totaal 64 km). Onderweg komen we watervallen en hele rivieren tegen die we over moeten steken (extra spanning tijdens het regenseizoen) en komen we ook de kruizen tegen, waar mensen zijn overleden, dit zijn er best wel veel! Afdalen is best heftig, al zijn de fietsen geweldig, deze kunnen tegen een stootje. Je wordt helemaal door elkaar geschud en in de armen kun je de spierpijn al voelen van het afremmen voor de bochten. Mike zegt onderweg dat het na alle 'spookverhalen' nog best meevalt en dat een tochtje in de Ardennen met Jan van Gulick toch heftiger is ;)Read more

Dit was dan de grote dag, duiken op de beste plek van de Galapagos. Wat een feest zou dit gaan worden; (hamer)haaien, turtles, zeeleeuwen, rays, etc. Niets bleek minder waar.

Nadat we waren afgedaald bij onze eerste duik tot 30m sloeg het noodlot vrijwel meteen toe. Aangezien er nog wat draden los hingen bij Anika, had ik nog even geassisteerd en waren we wat achterop geraakt bij de groep. We waren net op weg terug om aan te sluiten bij de groep toen ik opeens een ruk voelde, alsof ik een luchtkoker in werd gezogen. Het eerste wat ik natuurlijk deed was meteen alle noodhandels aan het vest gebruiken om de lucht er volledig uit te laten. Ik weet niet of dit volledig lukte, in ieder geval bleef ik in een noodtempo meegesleurd worden naar de oppervlakte. Dan blinde paniek en angst, de theorie die je geleerd hebt geeft aan dat als je van 30 mtr in één keer naar de oppervlakte schiet het slecht met je afloopt en misschien wel einde oefening is.

Op dit moment besefte ik dus heel goed dat hetgeen me te wachten zou staan aan de oppervlakte verre van goed nieuws zou zijn. Met om me heen niets dan kolkend water, nul zicht en nog steeds stijgende besefte ik dat er maar één ding op zat, de schade beperken. Bij een noodopstijging mag je niet inademen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je doodsangsten uitstaat. Ik besloot mijn ademhalingstuk uit te gooien en mijn mond open te zetten om zo de lucht te laten ontsnappen. Helaas na een paar seconde een slok water binnen en geen lucht meer, dus op zoek naar mijn mondstuk. Gelukkig snel gevonden, één ademteug en weer uitgegooid. Dan opeens zie ik een enorme schildpad voor me neus en dan arriveer ik enorm beduusd en waarschijnlijk half in shock aan de oppervlakte. Mijn longen springen niet uit elkaar, ik ben nog bij bewustzijn, kan nog logisch denken en besluit nog even te kijken naar de schildpad die ziet dat het relatief goed met me gaat. Het gevoel komt bij me binnen dat hij even komt checken hoe het met me gaat, aangezien zowel Anika als de groep niet doorheeft wat er zich zojuist in een split second heeft plaatsgevonden. In de praktijk kwam hij ook daadwerkelijk naar mij kijken, maar vanwege de grote stroom bubbels die ik produceerde. Verder is het enige gevoel dat ik heb, what the fuck just happened? Is het een droom, is het echt gebeurd, waarom ben ik dan nu niet half dood? Na een paar minuten komt de boot me oppikken en kan ik van de schrik bekomen op de boot.

Als de rest terug op de boot komt, ben ik wat van de schrik bekomen en na wat overleg, lijkt het iedereen prima als ik de 2e duik gewoon mee ga. Het zit me zelf niet helemaal lekker, wat zegt de theorie ook alweer? Maar iedereen op de boot is meer ervaren en ik voel me niet slecht, dus het lichaam zegt ja. Een minuut voordat we het water ingaan ontploft er nog vanuit het niets een meter van een andere duiker. Als dit tijdens het duiken gebeurt, heb je ook een groot probleem. Ik word nog wat nerveuzer voor de 2e duik. De duik gaat op zich goed tot op 3/4. Ik heb weer gigantische moeite het laatste beetje lucht uit het vest te krijgen via alle noodhandels en een instructeur scheurt het vest bijna in tweeën voordat de lucht er uit ontsnapt. Super blij met Anika en een collega duiker die aan me gaan hangen waren, want de instructeur had het pas na een paar minuten door. Ik heb sterk het gevoel dat er iets niet helemaal lekker zat met het vest, het is deels ook techniek maar ik weet hoe te handelen en in het verleden werkte het dan ook gewoon. Helaas voor mij geen hammerhead shark in de 2e duik zoals in de 1e waar de duikplek om bekend staat. Alleen kon niets me meer schelen na afloop en had ik alleen een bang gevoel, dit kan niet goed zijn.

Bij terugkomst, na enige twijfel, toch maar naar de emergency dokter en na wat checks werd ik gezond bevonden. Daarna naar de duikschool om het geld terug te vragen voor de dag erna, duiken de volgende dag leek ons namelijk geen goed idee. Deze gaven aan dat er ook een duikarts in het dorp zat en dat het toch goed zou zijn even langs te gaan, want zo'n noodopstijging kan alleen maar foute boel zijn. Hmm, wel adviseren een 2e duik te doen en nu dit, ik was wederom lost. Anika vond het wel welletjes; bloeddruk, hartslag, ademhaling was allemaal goed dus het zal wel goed zitten. Ik bleef een onbehaaglijk gevoel houden en lichte druk op de borst en weet niet of het serieus was of de paniek die nog steeds meester over me was. Ik wilde per se naar de duikarts, want had het gevoel dat het om mijn leven ging.

Bij de duikarts gearriveerd, bleek dit de enige juiste keuze. Na mijn verhaal gehoord te hebben, kon hij alleen maar uitbrengen: "You're lucky, very, very lucky" Het gebeurt relatief vaak op deze stek dat het misgaat door de sterke stromingen, maar dat er dan iemand zo voor hem stond was niet normaal. Na wat testjes gedaan te hebben, bleken er toch wel stikstof belletjes in het zenuwstelsel te zitten en was behandeling in de decompressiekamer noodzakelijk. Na het duiken had ik namelijk een verminderd gevoel in mijn lijf (pijnprikkels voelden als een aanraking, niet als pijn). Ik dacht nog dat de arts een beetje moeilijk deed, waarom zou dit nu pijn moeten doen? Toen ik de reactie van Anika zag bij hetzelfde testje was ik redelijk overtuigd dat het bij mij toch niet goed zat. Gelukkig was de duik kort waardoor er nog relatief weinig stikstof in het lichaam zat en heeft mijn handelen volgens de duikarts mijn hachje gered. Ook de longen hebben een klap gehad, maar hier niets ernstigs (geen gescheurde long of klaplong, alleen opgezette longen). Anika heeft die avond alles nog geregeld met de verzekeringen, want een behandeling in die kamer kost zo'n €15.000. Eindelijk komt een verzekering eens een keer van pas.

Nu de eerste zitting van 6u in de decompressiekamer achter de rug en het centrale zenuwstelsel lijkt weer op gang te komen. De pijnprikkels voel ik nu beter. In de kamer ga je eigenlijk gewoon opnieuw duiken, alleen dan in een gecontroleerde omgeving. De opstijging gaat dan héél erg langzaam zodat de belletjes weer uit het lichaam kunnen trekken. In plaats van de onderwaterwereld kun je een filmpje kijken via de beamer. Ik vond dat er voor dat bedrag ook wel een biertje en wat popcorn van af kon, maar dat was helaas geen optie. Morgenochtend de laatste zitting van 3u en dan zou er na 5 dagen helemaal niets meer op duiden dat dit ooit is gebeurd volgens de arts. Als bewijs werden er nog een aantal x-rays gemaakt voor in het medisch dossier. We moesten $150 betalen, maar we hadden niet genoeg geld bij ons. Ach wat maakt het uit, geef maar wat je hebt. Aparte manier van afrekenen :)

Nu maar hopen dat alles ook zo afloopt als verwacht wordt. De decompressie past precies in ons schema, morgen vanuit de kamer meteen de taxi in om onze 8-daagse cruise te halen. Hopelijk wordt dat fantastisch en kunnen we deze eilanden met een goed gevoel en met name goede gezondheid verlaten.

(Foto's duiken volgen)Read more