Moon over Bourbon Street

Tweede dag Jazzfest. De heenweg lopend door Treme gebruiken we om extra opnamen te maken voor de videoclip. Treme leent zich daar perfect voor met zijn mooie Victoriaanse huizen met veranda's en trapjes om de voordeur te betreden. Soms in perfect gerestaureerde toestand, maar vaak ook afgebladderd of zelfs compleet vervallen. Veel oude verrotte stoepen voor de deur en mooi oude bomen met veel aftakkingen. Daarnaast is Treme de oudste "zwarte" wijk van Amerika en is de broeinest van muzikaal New Orleans. Dus hoe toepasselijk willen we het hebben. Veel passanten vragen zich wel af wat ik precies zit te doen zittend tegen een oude verwoeste Amerikaanse bak mijn mond bewegend op muziek uit de iPhone.

De laatste opnamen voor de clip hebben we vannacht gemaakt op Bourbon street. Was heel erg grappig om te doen. Hoewel het vannacht volle maan was en de neonreclames die aan elk café hangen bulten licht geven, zou het toch onvoldoende licht zijn voor de clip. En ons idee was dat ik in een behoorlijke pas tussen het feestende volk door ons nummer zou zingen/playbacken. Gert Jan bediende de de camera en moest achteruit door Bourbonstreet lopen om mij te filmen, Ries zou Gertjan geleiden door de mensenmassa en Steef zou er naast lopen met een lamp om mijn geplayback uit te lichten met een zaklamp. Al gelijk in de eerste take bleek dat dit fantastische beelden oplevert. Mensen reageerden allemaal heel grappig als we in gezwinde spoed door het volk heen playbackten. High fives, zwaaiende mensen, toegeworpen glimmende kralenkettingen (is een bijzondere gewoonte hier om bij festiviteiten kralenkettingen te gooien), gekke bekken en gejuich maakte de beelden bijna geregisseerd. Rond 1 uur vannacht waren we klaar en hebben we een afzakkertje gepakt in de oudste kroeg van New Orleans, Lafittes Blacksmith shop.

Maar eerst was daar nog de tweede dag van het Jazzfest. De zaterdag, we waren gewaarschuwd, is de drukste dag van het festival. Nou druk was het. Er was geen doorkomen aan. Overal mensen, mensen, mensen. Dus zwerven van podium naar podium was er niet bij. Selectief kiezen en op tijd op je plek zijn was het devies .

De eerste was Marcia Ball. In Europa een totaal onbekende dame, maar een grote dame in New Orleans. Gekleed alsof de de huishouding zo gaat doen en met een uitstraling van een gemiddelde huisvrouw gaat ze met haar benen gekruist achter haar piano zitten. Ze begint te spelen en je denkt, oe oe, die dame kan de boogie op de piano spelen. Vervolgens begint ze te zingen met een vergruisde stem en valt een rete strakke band in met een vette hammondorgel en een vierkoppige blazerssectie. In een set van ruim een uur neemt ze ons mee langs talloze plekken in Louisiana. Als ze de ballad "Lousiana they tried to wash you away", over de Katrina ramp, inzet krijgt ze het veld met 20.000 man doodstil.

Marc Broussard soult op het volgende podium als een jonge mengeling tussen Huey Lewis en Southside Johnny een lekker anderhalf uurtje weg. Dan proberen we het podium te bereiken waar de 89-jarige Jerry Lee Lewis ("the last one stading" van de rock en roll dinosaurusen) misschien wel voor het laatst een optreden ten beste geeft
. Nou ja,te beste.....halverwege de set komen we eindelijk aan op het veld. Jerry blijkt al niet meer te verstaan, zijn geram op de piano loopt konsequent een halve tel achter de band aan, hij zit ver voorover gebukt achter zijn piano. Gelukkig speelt de band strak, waardoor de nummers te herkennen zijn. Maar Amerikanen houden nu eenmaal van helden en vergeten deze niet als ze oud en versleten zijn. Dus elk nummer wordt door 30.000 man met gejuich en geklap ontvangen. Als hij zijn set beëindigd met Great Balls of Fire en hij opstaat en zijn afscheidsbuiginkje maakt, zwaaien 30.000 mensen hem uit. Alsof ze willen zeg, dank voor alles en daar ga je. Bewust of onbewust realiseert zich iedereen op de veld dat het heel goed de laatste keer kan zijn dat ze hem live aan het werk zien. Ontroerend.

Elton John pakt het geheel anders aan. Met een totaal over de top geluid, veel bombast, een akelig lelijk pak, 12 synthesizers, een overtuigend goed humeur, Leo Beenhakker uit de tanningsalon op gitaar slingert hij de ene hit naar de andere over het totaal volgepakteveld met 40.0000 loeihard meezingende Amerikanen. Dit wordt ons allemaal te veel....Na Candles in de Wind gaan wij ons heil elders zoeken.

Nog snel een gumbo en een breadpudding met rum gesnoept en nog even met de heupen los bij de gespierde reus op trekzak, Dwayne Dopsie and the Zydeco Hellraisers. Alleen al met zo'n naam verdien je een Award, vind ik.

En voor de foodies, we aten ook nog: crawfish Monica, boudinballs, breadpudding in rum, crawfish enchillada, crawfish sack, oysterpatties, crawfish beignets, alligator pie, fried tomatoes, chicken Po'boy.Read more