I'm just a girl

Dag 1 van Jazzfest in New Orleans start met een heerlijk loopje van 5 kilometer van ons huis naar het festivalterrein. Dwars door de "zwarte" wijk Treme ( voor diegene die de gelijknamige tv-serie nog niet gezien hebben, ga dat doen. Is de mooiste serie die ik ooit gezien heb). We worden door de bewoners na geroepen. "Have fun on Jazzfest". Ja, vier witte mannen met korte broeken en rugzak maakt gelijk duidelijk wat je komt doen in de Treme.

Jazzfest is zo'n festival waar het programma er niet toe doet. Het is prachtig weer, er zijn 12 podia, er is heerlijk versgemaakt eten en drinken te over en je deelt het met nog 60.000 liefhebbers. Dus ja, wat kan er mis zijn. Niks.

We ontbijten maar gelijk uit 1 van de vele stalletjes: een mufuletta (dik belegd broodje met ham, kaas, olijven en kappertjes), broodje brisquet (zacht klaargestoomd rundvlees) en een broodje creoolse kip. Uiteraard afgesloten met frozen Mango.

De muziek is vandaag zo divers als het maar kan zijn. We beginnen met Kirsten Diable. Volgens Steef een vrouw met vele kwaliteiten: lange benen, hot pants aan, grote elektrische gitaar om haar schouders, lekker zingen, lang blond haar, fijne liedjes en een lekker portie uitstraling. De eerste ontdekking is alvast in de pocket.
Paloma Faith brengt een aangename revue van popmuziek met zang en dans, Chermaine Neville kan de familievlag niet helmaal dragen, Erica Falls RnBt relaxed door de set, The Jambalaya Cajun Band laat zien dat 50 jaar dezelfde liedjes spelen best kan (we zijn de Rolling Stones van de Cajun, grapte de violist in hoogopgetrokken bandplooibroek met rode bretels), Shooter Jennings (zoon van Waylon en Jessi Colter) zingt de laaste sporen van een fles Bourbon van zijn stembanden, Rosie Ledell trekt als een waanzinnige aan haar trekzak, Dirty Dozen Brass Band spelen een spetterende lange set New Orleans funk, Rockin Dopsie raspt zijn vingers kapot op een wasbord terwijl hij zo vals als een kraai Zydeco klassiekers speelt en No Doubt sluit op een overvolle weide de dag af met een springerige set liedjes die alle kanten uitvliegen maar perfect passen bij het warme weer.

Het kippenvel momentje kwam van Reverend John Wilkinson. De Dominee begint zijn set met redelijk uitgekauwde blues schema's, met teksten die in elke regel getuigen van de geneugten van het geloof en de heer. Na een nummertje of 5 krijgt 1 van zijn 3 dikbillige dochters de ruimte om in het tussenstuk haar getuigenis van de heer in zang om te zetten. Op aansporen van haar vader blijft het tussenstuk zich maar herhalen en dochterlief gaat steeds dieper in haar hart en schreeuwt annex zingt annex scheurt het er uit. Je voelt het borrelen in de enorme tent met ongeveer 1500 zittende mensen. De eerste mensen staan op, er worden aanmoedigingen geschreeuwd naar het podium, overal in de enorme zaal getuigen mensen van hun geloof door keihard "Yeah" te schreeuwen na elke regel tekst. En bij de 10e herhaling van het tussenstuk zang door dochterlief explodeert de zaal. En golf van geschreeuw, gefluit, geroep, en gegil vult de hele tent en houdt minuten aan. Iedereen staat op. Boem! Collective effervescence in zijn puurste vorm heb ik geleerd bij sociologie (zoek maar op, is van Durkheim).
Kippenvel tot in m'n bilnaad. Je zou er bijna van gaan geloven.

Maar naast de muziek was er natuurlijk het eten: aarbeien-balsamico-ijs, etouffe van rivierkreeftjes, creoolse broodje gevuld met worst, pepperoni en mozzarella, Jambalaya, broodpudding met witte chocolade, garnalenbroodje, red beans and rice, Crawfish strudel en veel heel veel strawberry-lemonade.

Fijne dag dus.

Om 1 uur 's nachts maken we nog een rondje door de stad. De grote meerderheid van de bezoekers op Bourbonstreet is ladderzat of knetter stoned. Midden op de straat staat een groot houten kruis met daaromheen een aantal mensen die het geloof uit schreeuwen. Op deze plek proberen mensen te overtuigen van een braaf christelijk leven lijkt mij redelijk zonde van je tijd. 1 van de discipelen is met de Bijbel in de hand, wijzend naar verschillende citaten uit het oude testament in gesprek met een man van een jaar of zestig, type zwerver. Maar de blik van de man verraad dat zijn gebruik van geestverruimende middelen een goed gesprek op basis van inhoud in de weg staat. Hij doet alsof hij luistert, maar concentreert zich scheelkijkend maar op 1 ding: niet omvallen.

Wij vallen om 2 uur ook om en gaan na een afzakkertje op op ons terras naar bed. Beneden houdt het feestlawaai nog uren aan.Read more