My House

We verlaten de Earthship Way en slaan rechtsaf met Taos in onze rug . Als snel rijden we op de Taos-hoogvlakte, die snel overgaat in uitgestrekte plains. Op de plains zien we een heel ander Amerika. Dat van de Trailer-trash. Over de plains verspreidt liggen gammele huisjes, oude caravans, hutjes van oude planken en golfplaten. Rondom de “huisjes” staan oude schoolbussen, verroeste pick-up trucks, oude auto’s van het modelletje sloep en verroeste onderdelen van machines en auto-onderdelen. Er staan borden langs de weg dat er nog meer zeer goedkope plekken voor trailers te huur zijn. Wat een contrast met de “hippe” earthship-buurt.

Al is snel oordelen ook gevaarlijk. Ik sprak ooit een Amerikaan die maar niet uitgepraat raakte over de immense armoede in de binnenstad van Amsterdam. Hemelschreiend was het, volgens hem. Ik begreep niet helemaal wat hij bedoelde. Totdat hij verongelijkt, mede door mijn suggestie dat de grachtengordel nu juist stinkend rijk is, riep: “They have to live in wooden boats!!”

Waar mee maar gezegd is: ook deze mensen zouden misschien ook uit “leven zonder regels” wel kunnen kiezen om te leven in een uitgestrekte plain met veel ruimte, geen buren, geen regels en geen gezeik. Of zou het toch gewoon armoede zijn, of is het hun variant op onze hufter-container-woning.

Daarna volgt de Highway 158 zuidwaarts. Bijna 75 kilometer lang komen we zeggen en schrijven 6 auto’s, 1 hotrod en 2 vrachtwagens tegen. De rest is een voortdurend panorama van bergen, rotsen, rivieren en weilanden. De weg ligt als een lint door het landschap. Geen straf om hier te rijden.

Pas als we vlak bij Santa Fe  komen neemt de drukte (en de bebouwing) weer toe.

Santa Fe is een prachtige “on-Amerikaanse” stad. Met mooie bruine klei-gevels van de pueblo bebouwing, mooie architectuur van de oude legerpanden, kathedralen en kerken, mooie historische gebouwen en een gezellige Plaza in het midden van de stad waar muzikanten op elke kant van de Plaza hun deuntjes laten horen.

De stad lijkt totaal overgenomen door kunstenaars, musea, sierradenhandelaren en galerijen. En de prijzen zijn niet bepaald kinderachtig. Voor de happy few, zal ik maar zeggen. Wel heel mooi, allemaal, dat moet gezegd.

We eten in het populairste café van de buurt, Pasqual. Een klein tentje waar volgens de vergunning maximaal 49 mensen in mogen. Alles biologisch. Tex-Mex food met een moderne biologische twist. Lekker en gezellig.

Ons Motel heeft alleen al een perfecte naam: The Silver Saddle Motel. In de basis is het een simpel Motel zoals er duizenden zijn, namelijk een grote bak met grind, daarop een lange rij kamers opgetrokken uit gasbetonblokken, met in 1 muur een deur, een raam en een uithangende airco en drie hermetisch afgesloten muren.

Maar het echtpaar wat dit hotel bestiert heeft werkelijk alles uit de kast getrokken om met “props” het hotel tot een wild west/route66/Amerika thema te verheffen. Een zadel aan de muur van de hotelkamer, als decoratie een zilver gespoten cowboylaars met fel gekleurde kunstbloemen naast de douche, een oude houten paardenkar voor de deur, een patio met oude Amerikaanse caravan, parasols van een Mexicaans biermerk, geëmailleerde cocacola-borden aan de muur, cactussen in een plantenbak, lasso’s om de bankjes en een grote houten indiaan houdt de wacht.

Tegenover het hotel branden de lampen van Café Castro. Aan de buitenkant zou het van alles kunnen zijn: een hoerenkast, een illegale gokhal, een café voor dronken Mexicanen. Volgens de sociale media zou het achter de afgesloten gevel een prima Mexicaans buurt-restaurant moeten zijn. We nemen de gok. Eenmaal binnen worden we hartelijk onthaalt door een Mexicaanse variant van Manuel. Eenvoudige vragen kan hij beantwoorden, maar de wat ingewikkeldere vragen snapt hij niet (bijvoorbeeld als Erica wil weten van een Wine-Margarita is).... hij spreekt Spaans (“I know nothing, I’m from Barcelona” hoor je hem bijna zeggen). De rest van het publiek bestaat louter uit locals, dus die hebben geen vragen (en spreken allemaal Spaans).

Het eten is heerlijk.

Vanavond nog even terug geweest naar de Plaza, daar speelt The Giving Tree Band, een soort psychedelische Country. Wel lekker, beetje apart. Het plein zit weer vol met Amerikanen en hun klapstoeltjes, lampjes over het plein gespannen en zie daar, het is weer gezellig.

https://www.youtube.com/watch?v=m1VUNkukdHMRead more