But I' Still just a Cliche

Donald Trump zou trots op ons zijn vandaag. We hebben heerlijk het milieu besmeurd met vette vieze stooksel van steenkolen.

Vanmorgen vroeg stond de Stoomtrein van Durango al voor ons klaar. Een oude locomotief daterend van eind 19e eeuw zou ons 70 kilometer verder en 100 meter hoger brengen. Van Durango naar Silverton. De Denver & Rio Grande Railway startte in 1881 met de bouw op de lijn naar Silverton. In juli 1882 werden de tracks naar Silverton voltooid en de trein begon zowel vracht als passagiers te beginnen.

De lijn werd eigenlijk gebouwd om zilveren en gouden erts uit het San Juan-gebergte te halen, maar passagiers realiseerden zich al snel dat het uitzicht uit de trein spectaculair was, dus zijn ze ook passagiers gaan vervoeren. Die wagons rijden nog steeds en eentje was er voor ons. Couch nummer 20. Een open wagon met bakjes overdwars, zodat je een constant mooi uitzicht hebt. Wel een beetje smerig, want werkelijk in alle poriën vinden we nu nog roetdeeltjes.

Met veel geweld van sissen, machinelawaai en stoomfluit vetrekken we om 9.00 uur richting Silverton. Ondanks dan de trein hier dagelijks rijdt, leek het wel of heel het dorp was uitgerukt om ons uit te zwaaien. Gedurende het hele eerste uur van de rit stonden er mensen en kinderen langs de kant van de weg fotograferend en zwaaiend. Nog opvallender waren de volwassen mannen van tussen de 40 en 60 jaar die volgepakt met foto-apparatuur ons stonden te fotograferen (ons als “de trein”) alsof het ding maar 1 keer per jaar langs komt. Zullen waarschijnlijk mannen met een modelspoorbaantje zijn.

Eenmaal de stad uit wordt het spektakel om ons heen steeds groter. Het zijn allemaal clinches, maar het werd mooi, mooier, mooist. Eigenlijk gek, want de beelden ken je min of meer uit Disneyland, maar nu is het in het eggie. We rijden langs diepe afgronden, door nauwe doorgangen tussen rotsen, over houten bruggen, over weides, langs watervallen en meren. Tweemaal onderweg moet de Loco water bijvullen anders haalt hij de tocht naar boven niet. Zuchtend en steunend, krakend en sissend trekt hij het oude materieel naar boven. Drinken en ontbijt halen in de antieke restauratiewagen (consession-car with the happy consession man) was een avontuur op zich, omdat alle wagons los waren en slechts gekoppeld door een kleine metalen brug. Dus als in een Hully Gully op naar de consession man. En dezelfde weg terug en nu met handen vol koffie, limonade en een smerige breakfast-burrito)

Na 3,5 uur komt 1000 meter hoger Silverton in zicht. Silverton is een westernstadje dat bestaat in de basis uit 1 grote kruising, onverharde gravelwegen, houten rekken om het paard aan vast te binden en daaromheen westernhuisjes, saloons, bars, gokhuizen en huizen van lichte zeden zoals we die kennen uit cowboy-films. Ook een enorm cliché, maar zo leuk.

De Stoomtrein rijdt zo de hoofdstraat van Silverton in en stopt piepend en fluitend vlak voor de kruising midden in het dorp tussen de winkels en saloons.

Daar mogen we 2 uur door Silverton slenteren en een hapje eten (wat in dit geval letterlijk een hapje was. Voor het eerst in deze drie weken waren de porties zo klein dat wij ze zelfs te klein vonden).

Na 2 uur begint de weg naar beneden. Nu aan de andere kant van de trein, met dus andere vergezichten en plaatjes.

Na 7 uur zijn we helemaal door elkaar gerammeld en zit het roet werkelijk is alle groeven en gaten. Met zeemansbenen lopen we nog snel even door de straten van Durango.

Dit was een dag van clichés. Alles was (zoals het Amerikanen betaamt) tot in de puntjes verzorgd en aangekleed. Personeel (echt iedereen) liep in aangepaste historische kleding, enthousiaste verhalen onderweg van de wagonverzorger (uiteraard weer met de flauwe grappen) en punctueel als altijd. Elk beeld voelt als een fragment uit een film waar je net even niet op kan komen.

De beelden waren spectaculair, betoverend en soms ongelofelijk van schoonheid. Dus een dagje niksen op een treinbankje, bruin worden en toch veel beleefd.

https://www.youtube.com/watch?v=Mnv19g5NQW8Read more