Paonia

Karen, onze host en Pastor uit Montrose, kwam gisteravond laat thuis van haar wake ter nagedachtenis van de slachtoffers in Charlottesville. Ik vroeg haar waarom de wake op deze manier, met een kartonnen bord langs de weg lopen. “Om ze te laten weten dat er ook andere meningen zijn” zegt ze. Ze vertelt dat Montrose uit ongeveer 95% Trump-aanhangers bestaat. Om die andere 5% (waaronder bijna al de leden van haar liberale Church) ook een stem te geven helpt ze mee met dit soort wakes en protesten. Awareness. Maar ook de minderheid zelfbewust maken is haar doel: “als ze zich niet laten zien en zich als verlegen stemmers blijven gedragen, dan houdt “the bullying” van de Trumpianen nooit op. Daarna vertelt ze honderduit over de huidige situatie in Amerika. En zoals het een pastor betaamd had ze daarbij een paar aardige observaties. Bijvoorbeeld toen ik vroeg hoe het volgens haar heeft kunnen gebeuren dat Amerika na de fijnbesnaarde intellectueel Obama nu opeens voor de hork Trump heeft gekozen. Los van de gebruikelijke redenen (failing goverment & politics/angry white man) zei ze iets heel moois: “Obama was so talented and gifted, he made being president look easy” en dus dacht “de Amerikaan”, dat kan iedereen, ook iemand die een dwarse opvatting heeft en nog nooit iets groots succesvol heeft gerund, een land kan besturen.

Toen Trump de verkiezingen won heeft ze alle leden van haar Kerkgemeente een brief geschreven, omdat ze wist dat vrijwel iedereen op Hillary had gestemd en dus boos, angstig en teleurgesteld was. In die brief schreef ze: “Laten we de stemmers op Trump niet veroordelen. Alleen als we proberen te achterhalen waarom ze deze risicovolle stap hebben ondernomen en met ze in gesprek blijven zullen ze op een dag naar ons toekomen en toegeven dat ze spijt hebben van hun keuze.” Kijk daar ben je pastor voor, omdat te bedenken.

“En misschien” zei Karen “werkt Trump ook wel louterend. Als Amerikanen hebben we altijd gedacht dat de “Bad Guy” van buiten komt en Amerika dat moet bestrijden omdat het goed van binnen is. Nu ervaren we dat er ook een “Evil Side” in Amerika zelf zit.”

Maar pastor Karen had ook te doen met Trump: “Je allergrootste wens komt uit, je wint de verkiezingen voor de hoogste post in de wereld. En dan ga je af ten overstaan van de hele wereld. Zo’n afgang gun je je ergste vijand niet, dus ook niet Trump”.

Na een meer dan overvloedig ontbijt (stapel pannenkoeken, maple syrup, scrambled eggs, uitgebakken spek, koffie, jus) neemt ze afscheid van ons met een hele dikke knuffel voor ons alle drie. Wat een schat en wat een leuke gesprekken.

We rijden naar de Black Canyon of the Gunnison. Op advies van de pastor Karen pakken we niet de toeristische zuidzijde, maar rijden om via de prachtige Highway 92 naar de noordkant. Deze is alleen via een lange gravelroad te bereiken en volgens Karen veel ruiger en minder gepolijst (en veel minder druk) dan de zuidzijde.De Black Canyon of the Gunnison is op twee na het kleinste Nationale Park in Amerika. Het is één van de steilste, donkerste en meest ruige Canyons in Amerika en is gevormd door de Gunnison Rivier. De rivier heeft zich in ongeveer 2 miljoen jaar een weg gebaand door zeer harde rotslagen aan de westelijke zijde van de Rocky Mountains. Omdat het verval van de rivier zo groot is, is een heel smalle, maar super steile Canyon ontstaan. De kloof bereikt wel diepten van 700 meter en is op de meeste plaatsen niet meer dan 450 meter breed. Het zonlicht heeft weinig mogelijkheden om binnen te dringen waardoor de wanden nog donkerder lijken (vandaar Black Canyon). En het is er inderdaad ijzingwekkend mooi, super ruig en heel rustig. Ook weer (ik weet het, het wordt saai) heel bijzonder.

Bij de verlaten van de Canyon rijden we op de gravelweg terug naar de highway 92. Voor onze auto schiet een enorm hert de weg op. Met grote verende sprongen, alsof hij op een trampoline springt, schiet hij van de ene kant naar de andere kant van de weg. Ik ga vol in de remmen. Dan volgt voor onze auto, uit de struiken, een enorme wolf die exact de zelfde richting aanhoudt als het hert. Ik weet wel wat die gaat eten vanavond. Het was een EO natuurserie, live.

Daarna rijden we door naar Paonia voor ons laatste overnachtingsadres. Hier zullen we 3 nachten blijven. Paonia is een heel andere wereld (maar daarover morgen meer). We slapen in “The Monks House”. Het is een woning aangebouwd aan een schuur van een boerderij waar jaarlijks 8 monniken uit Tibet komen logeren. De Tibetaanse Monniken komen regelmatig langs in de (alternatieve liberale gemeenschap) Paonia om geneeskrachtige ceremonies te houden en het water voor Paonia te zegenen, zodat de oogt van een overheerlijke perziken, (die nu rijp zijn, je weet niet wat je proeft) weer rijkelijk en overvloedig is. 

https://www.youtube.com/watch?v=OzDfdT4O1yARead more