Castles made of sand (Jimi Hendrix)

Vanuit ons huis is het 2 kilometer lopen naar de lighthouse van The Old Mission, het uiterste puntje van het schiereiland. Het is stil, heel stil. Alleen wij en een paar chipmunks. De lucht kleurt donkergeel aan de kant van het meer waar de zon opkomt. De vuurtoren ligt verlaten bij. Zover het oog reikt, is er geen mens te zien.

Dat is sowieso prachtig hier, het ontbreken van kunstlicht. Er zijn geen huizen nabij, er zijn geen straatlantarens, laat staan industrie of winkelcentra. En dan pas zie je hoe mooi de hemel is.

We rijden rond het  middaguur richting Traverse City en steken het schiereiland daar dwars over. 35 kilometer bijna aaneengesloten bos. Af en toe een dorpje of een werkplaats.

Einddoel van de autorit is Sleeping Bear Dunes. 60 kilometer lang duinlandschap langs de kust van Lake Michigan. Een soort Kennemerduinen op steroïden, zeg maar. Vele malen hoger, langer, breder en ruiger. 

Eerst een broodje bij Shipwreck Cafe . Nou ja, broodje.....half stokbrood met 2 ons vleeswaren, komkommer, sla, tomaat, olijven en mayonaise.

Dan het park in. Een mooie wandeling door het bos omhoog en vlak voor de kust van Lake Michigan loopt een steil duinlandschap bijna in een rechte lijn naar beneden het water in. Eindeloos ver reiken de duin. 

We sjokken door het rulle warme goudgele zand. Het lucht is kraakhelder, dus je kan mijlenver kijken. Toch is de overkant van het meer niet te zien. Zuidwaarts moet ergens Chicago liggen. Maar je ziet er niets van. Alleen glashelder donkerblauw water. Het zandpad kronkelt omhoog en omlaag door de enorme duinen. Te mooi om onbelopen te laten. Maar de dames zijn een beetje te lui om de hele track uit te lopen en dus lopen we halverwege weer terug. Da's dan weer een beetje jammer. 

We rijden nog een kilomer of 20 over de scenic route door het park over kronkelweggetjes, over mooie overdekte bruggetjes en maken nog een paar kleine hikes.

Op 1 daarvan komen we op de grootste en hoogste duin (140 meter) van het park uit,  met aan de noordzijde een prachtig uitzicht over een dal van zand en kleinere duinen. Daar staat een jolige jonge parkranger uitleg te geven. Dat kunnen ze hier als geen ander. Met veel verve, enthousiasme en met een stralend gezicht vertelt hij nog even waarom het park "Sleeping Bear" heet. Een tranentrekkend zielig verhaal: het is vernoemd naar een oude legende van de Natives. Een enorme bosbrand aan de overkant van Lake Michigan zou een moederbeer en twee cubs  het water ingejaagd hebben, op zoek naar veiligheid. Ze proberen zwemmend de overkant van het enorme meer te bereiken. Maar de jonge cubs zijn te klein en verdrinken tijdens hun zwemtocht. Moederbeer haalt de overkant wel. Zij blijft eenzaam wachten. Dagen, weken, maanden lang. Op de top van een bergje wacht ze,  in de hoop dat haar cubs alsnog de overkant halen en aan wal komen. Uiteindelijk valt ze in slaap. Het stuivende zand bedekt de slapende wachtende moederbeer en dat zou uiteindelijk de enorme duin worden die het nu is...De Holy Spirit heeft uit respect voor de liefde en het doorzettingsvermogen van de moeder op de plek waar de cubs verdronken zijn, twee eilandjes laten ontstaan.......zoiets begreep ik van de iets te rap ratelende Ranger. "Maar het kan ook door een grote gletsjer zijn ontstaan", zegt hij er haastig achteraan.

Wie het zeker weet mag het zeggen. Mooi is het wel.

Tot morgenRead more