Skyway (The Replacements)

SKYWAY (THE REPLACEMENTS)

Meloen op, roerei op, weg oversteken en voilà, we staan midden tussen de schone kunsten. Twee en half uur lang slenteren we, met misschien nog 20 gelijkgestemden, door het enorme MIA (Minneapolis Institute of Arts). De eerste verdieping helemaal vol allerlei voorwerpen en kunst uit Azie, Afrika, ZuidAmerika, de tweede verdieping de schilderkunst. Van oud naar nieuw, van Van Ruysdael tot Mondriaan. Met een indrukwekkende collectie Hollandse meesters. Van alle oude meesters kan in dit museum wel eens de helft Nederlands zijn (en dan tel ik de speciale tentoonstelling over van Gogh nog niet eens mee). Lekker om zo op een zondagochtend doorheen te wandelen. En da's het mooie, je mag het allemaal gratis bekijken. Al vaker gezien in de States. Het hele (Nederlandse) idee dat de Amerikanen zulke cultuurbarbaren zijn heb ik nooit helemaal begrepen. Als er één land is dat trots is op zijn historie en cultuur, dan zijn het de Amerikanen wel. Ze koesteren die. Elke plekje waar maar een cultureel fenomeen zijn voetsporen heeft, wordt gekoesterd en bewaakt. En dit soort grote musea zijn niet zelden gratis en voor niets toegankelijk. Mooi toch. Kan iedereen ervan genieten.

Op advies van de huiseigenaar eten we tussen de middag bij Pha Hoa, een Vietnamees. We lopen de straat uit, steken "Eat Street" (Nicolett Avenue) over. Er ligt een hobbelige slecht geasfalteerde parkeerplaats. Aan het einde van de parkeerplaats staat een grijsbakstenen gebouwtje met blauwe luifels. Het deels vergane lichtbord geeft aan dat er een nagelsalon zit en daarnaast met grote krulletters: Pha Hoa Noodles Soup. Het blijkt een ketenrestaurant, met in elke grote Amerikaanse stad 1 vestiging en daarnaast vestigingen in Hong Kong, China, Korea, Canada. Begonnen als een eettentje van een gevluchte Vietnamees.

De binnenkomst is in een soort van voorportaal wat bijna van ellende uit elkaar valt. Een paar met metaal omlijste glazen deuren geven toegang tot het restaurant. De inrichting van het restaurant laat zich het beste omschrijven als een unieke mix tussen een openbaar toilet, een sprookjesgrot en een voorraadkast. Achteruit de zaak wordt ons vanachter een mondkapje toegeschreeuwd: "Two? Just take a booth" Op tafel staan een serie sauzen, potje sambal, pot met suiker, 20 soeplepels opgestapeld en een houder voor 30 Chopsicks. Elk mondje van de sausproductie laat zien dat hier vandaag al mensen uit hebben gebruikt. "Je zou er uit jezelf niet heen gaan" mompelt Erica. De menukaart is 2 kantjes A4 met redelijk basic beschrijvingen van voor ons onbekende gerechten.

Erica bestelt een Banh Mi Bi. "You don't like that" zegt de ober (Mocht je meelezen Andre....daar is ie weer). Erica kijkt hem ongelovig aan. "You don't want that" zegt hij nogmaals. "Is-a pig-skin", gebakken varkenshuid. Erica kiest heel wijs voor een broodje kip. Ik bestel een Phở noodle soup. Moet goed zijn, waarom zou het restaurant anders Pha Hoa Noodlessoup heten. De ober loopt weg. Er komt een meisje terug en zet een bordje taugé, limoen, groene peper en munt op tafel. Zonder uitleg. 10 munten later komt er een mooie grote kom heerlijke bouillon, met rubberig gehakt, mie en uien. Tauge, munt, peper en limoen er maar in. Heerlijk. Broodje was ook lekker.

Minneapolis is, behalve de stad van George Floyd, natuurlijk vooral de stad van Prince. Hij is alom aanwezig in de stad. Gisteren bezochten we al "Electric Fetus", een gigantische platenzaak (nog steeds platen) in een oud pakhuis. Prince heeft daar in zijn jonge jaren (zo gaat de legende) uren doorgebracht op zoek naar obscure Jazz en Funk platen. Nu gaat we lopend de stad in om Minneapolis een beetje te verkennen en proberen onderweg wat Prince highlights mee te pakken. Hoogtepunt is natuur de club "First Avenue" waar hij veel speelde, maar vooral bekend is geworden om de opnames van de optredens uit Purple Rain.

De club heeft de gewoonte om elke stermuzikant die daar optreedt in een ster op de buitenmuur te vereeuwigen. De muren hangen vol met alle grote namen uit de recente muziekgeschiedenis. Zwarte muur met witte sterren. En er is 1 gouden ster..., natuurlijk voor Prince. Aan de overkant van de straat een enorme prachtige schildering op de muur met zijn beeltenissen.IMG_3143

De stad is, behalve bezaaid met zwerversjunks, alcoholisten en malloten, redelijk leeg. 'T is zondag en blijkbaar geen dag om de stad in te gaan. Boven ons lopen voordurend overdekte wandelpaden, van het ene gebouw naar het andere. Zogenaamde Skywalks. Ze zijn bedoeld om de voetganger zo een prettige winkelervaring te geven, of het nu koud (want verwarmd) of bloedheet (want gekoeld) is. Dus naast het grote netwerk aan fietspaden hier, ook zomaar aandacht voor de voetganger. Wij lopen toch liever op de warme straat.

We lopen terug naar ons huis, nog een keer 7 kilometer en komen onderweg in een prachtige tuin met enorme moderne beelden. En wederom: toegang gratis. In het gras maakt een bruidspaar foto's met de familie, met op de achtergrond de iconische "kers op de lepel". Ze vergeten de bruidsmeisjes. Die zitten met hun mooie witte jurkjes en gevlochten haar met kraaltjes uitgeteld op de spierwitte stoelen die her en der in het park staan.

Morgen wijden we onze dag geheel aan Prince en duiken we in zijn studio, Paisley Park. Nu nog maar even een paar deuntjes van hem luisteren.

Tot morgen.Read more