Christmas card from a hooker (Neko Case)

Half 7, vol gas met de BlueBird naar het westen. Wisconsin verlaten we al snel als we de Mighty Mississippi oversteken. Het warme water van de Mississippi en de koude lucht (of omgekeerd, dat weet ik eigenlijk niet) zorgen voor enorme mistbanken tegen de bergwanden, over de weg en over de uitgestrekte uiterwaarden van de Mississippi. Beetje spooky, maar wel mooi. Ontneemt ons ook een beetje het mooie uitzicht. We rijden 350 kilometer aan één stuk. 'T is zaterdagochtend, dus rustig op de weg. Cruisecontrol aan en lekker doorrijden in een Amerikaans tempo (110 km/u). Als we Twin City (Minneapolis en Saint Paul) naderen, worden de wegen steeds breder. Van 1 naar 2, naar 3, naar 4, naar 5 rijstroken. Half 10 rijden we Stevens Avenue binnen, de straat van ons huis. Het is het kunstdistrict van Minneapolis. Ons huis ligt pal naast de MIA (Minneapolis Institute of Art), zeg maar het rijksmuseum van Minneapolis. We moeten snel de koffers uit het Blauwe Monster gooien en door, de Blue Velvet moet worden ingeleverd op het vliegveld. Ben toch een beetje gehecht geraakt aan onze knalblauwe Dodge Challenger. 'Tuurlijk, het is een vreselijk lelijke bak, maar hij rijdt als een tierelier, zit heerlijk en is nog wel een vorm van praktisch ook. En hij is lekker makkelijk te vinden op een enorme parkeerplaats van een gemiddelde Amerikaanse Mall. Kusje op het dak, aaitje over zijn kontje, knipoog naar zijn neus (allemaal met consent, uiteraard). Dag Baby Blue.

IMG_3076

Dan de Metro naar Franklin Avenue. 2 dollar! Dat zijn nog eens openbaar vervoer prijzen. Als we Franklin Blvd oplopen zijn we gelijk in een totaal andere wereld. Van het boerse, blanke (rijke), groene Amerikaanse platteland met zijn liefelijke dorpjes, mooie velden, vergezichten, bossen en beekjes, zijn we hier in een achterstandswijk van Minneapolis. Dichtgetimmerde ramen, graffiti op oude muren, rotzooi op straat, leuzen op de stoep geklad, verrotte huizenblokken met hekken ervoor, auto's zonder uitlaat, bankstellen bij de weg, legen winkelpanden en een enorm allegaartje van culturen. Ook wel weer lekker, de stad.

'T is inmiddels half 11 en nog geen koffie of ontbijt gehad. We stappen op een groot plein met een Moskee, Mexicaanse winkels, gezondheidscentrum voor Natives, wasserette, een louche advocatenkantoor ("Turn Your Pain Into Rain") en gaan binnen bij "cafe Maria". Binnen zit het stampvol. Het is een Colombiaanse eetgelegenheid, die allerlei Amerikaanse klassiekers op de kaart heeft die ze een Colombiaanse twist hebben gegeven. Ik krijg pancake met geprakte plantaan (soort banaan) met geraspte Colombiaanse kaas. Erica eet een pancake gevuld met wilde rijst. Maria is blijkbaar een beroemdheid, want de wand hangt vol met foto's van haar met Amerikaanse sport-, tv- en politieke helden.

We lopen nog een half uur door en zijn bij ons ruilhuis. Komende 5 dagen mogen we hier vertoeven in ruil voor ons eigen huis. Een prachtig oud wit, houten victoriaans huis in de achtertuin van het Museum. Wij hebben de totale eerste etage tot onze beschikking. De binnenkant heeft een eclectische schilderbeurt gekregen. Dat wil zeggen, bijna elk plintje, deur of muur is een andere kleur geverfd. De meubels zijn net zo eclectisch. Groot filmscherm op de muur en in het eetgedelte staat een tafel waaraan je op stahoogte kunt eten. Het is heel ruim en heeft een prachtig balkon met muggenscreens aan de straatkant. De eigenaar heeft 2 fietsen voor ons geregeld, heeft de koekast vol gezet met lekkers (Cava, watermeloen, eieren) en een uitgebreide beschrijving gemaakt van de omgeving. Verwennerij.

We hebben mazzel, we zitten om de hoek van "Eatstreet", een straatje net buiten het centrum waar het stikt van de eet- en koffietentjes.

Als we de eerste wandeling door de buurt en over "eat street" maken, valt op dat de brute moord door de politie op George Floyd nog een open wond is in deze stad (George vond in Minneapolis zijn einde). De pijn in de muurschilderingen is bijna voelbaar. Of zoals onze huisbaas het zo mooi verwoorde: "we will be in the proces of recovering en building anew for sometime. Please be patient with our city".

En het is ook gelijk zichtbaar, de enorme economische verschillen tussen wit en zwart. Zelfs op dit kleine stukje Minneapolis. In de rommelige huizen en buurten is het voornamelijk de Afro-Amerikaan, Moslim, Ethiopische vrouw, zwerver en malloot die je op straat ziet. Zodra een wijk mooi is, trendy is en vol staat met panden van meer dan een half miljoen, verschiet ook de mensen van kleur. En dat verschil is soms maar een block woningen van elkaar verwijderd (of soms zelfs letterlijk naast elkaar).

We zitten nu op ons balkon met een Cava na te zweten. Af en toe komt er een auto langs, soms met de muziek zo hard dat de ramen trillen. Morgen maar even rustig aan, de weg oversteken een een paar Van Goghs, Chagalll's, Renoire's bekijken.

Tot morgenRead more