Beachbikebrake

Vanochtendvroeg de beachbikes weer uit te schuur gepakt. Klein eindje het centrum in voor een kleine versgebakken donut en een kop koffie bij “Peace, Love and little donuts”.

We rijden door naar The Commons, een oud Psychiatrisch ziekenhuis. De Grand Traverse Commons (zoals het volledig heet) hebben een fascinerende geschiedenis. Van 1885 tot 1989 was hier het psychiatrisch ziekenhuis voor de weide omtrek. Een enorm complex ontworpen door architect Gordon W. Lloyd volgens de principes van Dr. Thomas Kirkbride, die geloofde in de helende kracht van schoonheid en natuur voor psychiatrische patiënten. Dus staat het in de prachtig groen park op de rand van een mooie bosrijke heuvel. Na de sluiting van het ziekenhuis in1989 bleef het terrein jarenlang verlaten. Tegenwoordig zijn de Grand Traverse Commons een levendig centrum met restaurants, alternatieve winkeltjes, yogacursussen, appartementen en kantoren, waarbij veel van de historische architectuur behouden is gebleven. De winkels zijn gevestigd in de oude kamers van de inrichting.  Vlak buiten het complex hebben de ooit lekker tamales gegeten. Maar helaas, zondag…gesloten. Maar eenmaal zin in tamales, dan ga je op zoek naar andere mogelijkheden om tamales te krijgen. Op de kaart vinden we wat. 5 mile fietsen, door deels bosrijk gebied. Rondje om de stad, zeg maar. Hadden we maar iets beter gekeken. Met name naar de hoogtemeters. Met onze twee rammelende beachbikes moeten we 5 miles bijna constant bergop fietsen.

Bezweet komen we na 3 kwartier boven op de berg aan bij Taqueria TC Latino. Een onogelijk zaakje met een rommelig in elkaar geflanste balie. 2 tafeltjes, een eetbarretje aan de wand. Achter de counter hangen oude printjes van foto’s van de gerechten. Netjes in een plastic ringbandhoesje gedaan en met een punaise in de wand geprikt. De rest van de wanden zijn bedekt met koelkasten met frisdrank, nootjes, chips en snoepgoed van een Mexicaans merk Ms Costelrita, een blauwe ijskoelkast en een rek met totrtillachips en sauzen. Er heeft helemaal niemand geprobeerd de zaak ook maar enigszins gezellig aan te kleden. Maar we zijn dorstig en hongerig, dus 2 cola en 4 tamales….

Als we de bult weer af rijden blijkt mijn terugtraprem zoveel gierende herrie te maken, dat al het autoverkeer er van schrikt. Gierend rijdt ik de 2 kilometer naar beneden. Oorverdovend is het lawaait, alsof er een vliegtuig landt het wegdek. Zorgelijk kijken de automobilisten (die sowieso so geen fietsverkeer op de weg gewend zijn) naar mijn fiets en naar mij. Beneden aan de bult begint gelukkig weer het fietspad, mooi meanderend door een groot park.

Vlak voor ons huis rijden we langs The Traverse City Whikey Company. Bij de destilleerderij is een leuk tuin aangelegd met zitjes en een grote zwarte container is omgebouwd tot terras. Binnen bestellen we een flight van 5 van hun bourbon en rye whiskey's. Gewoon om te proeven….snackje erbij….en het zonnetje schijnt weer.

In de avond komt Robbie weer terug en eten we samen in de Firefly. En ook hier valt weer op…de muziek. Overal wordt gewoon fijne muziek gedraaid. Niet allemaal van die eindeloze zoutloze muzak-covers, maar gewoon lekker soul, rock en blues. Wat een verademing is dat….Read more