Michigan 2024

De M22 heeft inmiddels meerdere betekenissen in Michigan; State Highway M-22 die langs de kustlijn van Lake Michigan loopt (volgens velen mooiste weg van Michigan), M22 als populair kledingmerk, M22 Wine Trail als route langs verschillende wijngaarden in de buurt en M22 de micro-brouwerij van M22-bier.

Wij​ gaan voor de eerst, de mooie weg die als een streep langs de kust van het schiereiland parallel aan Lake Michigan loopt. We passeren Suttons Bay, de plek waar Robbie in 2020/2021 haar High School jaar heeft gedaan. Eerste stop is 9-beans-row, een grote boerderij waar ze zelf zuurdesembrood bakken en de lekkerst vullingen voor op brood maken. Het is er stamp vol. De parkeerplaats is vol, de houtovenpizza buiten branden al voor de pizza-als-ontbijt-eters, mensen zitten ind e miezerregen hun broodje te eten, een lange rij voor de kassa voor het brood, de koffie en de gesmeerde boterhammen. Grote bolle broden liggen warm te dampen in de manden voor de enorme ovens. Heel het schiereiland lijkt hier op zaterdag zijn brood te halen. Niet gek in een land waar het supermarktproduct nog het meeste weg heeft van een schoonmaakspons. Wij vinden binnen een tafeltje.

Het schiereiland is prachtig rijden. Glooiend landschap, alleen maar groen, wijnranken, appelboomgaarden, boerderijen, kersentelers, mooi uitzichten over het water en vissersplaatjes. We steken het schiereiland van oost naat west over stoppen bij The Clay Cliffs. Na een wandeling komen we bij het uitzichtpunt over het Michigan Lake en kunnen we zelfs, als we heel goed kijken, Green Bay aan de overkant zien liggen.

In de bovenkant van het schiereiland ligt in een heel klein visserplaatsje, Leland, de Cheese Shanty. Een klein zaakje in een houden huisje met twee gaten in de muur. In het ene gat plaats je de bestelling (heerlijke prezelbroodjes met kalkoen, kaas, tomaat en sla) en 5 minuten later haal je het op bij het andere gat in de muur. Ook hier, je kan bijna over de koppen lopen.

Robbie krijg een app-je van ex-school-vrienden of ze haar kunnen oppikken voor een gezellige avond (en misschien wel nacht). Robbie blijft achter in Leland en Erica en ik rijden door (Robbie gaat even een kopje koffie doen in Leland terwijl ze wacht en komt daar weer een vriendinnetje tegen die daar, oh toevallig, werkt). Erica en ik rijden door naar het Whaleback Natural Area voor nog een lekker wandeling door het bos, langs de kust van Michigan Lake. 

We steken, nu via B-wegen het eiland van west naar oost weer over, stoppen even bij een boerderijwinkel voor kersen (deze streek is hofleverancier van de kersen voor heel Amerika), pruimen en wat eten voor vanavond. Nog 3 kwartier door het groen landschap en we zijn weer thuis.

Omdat het nog vroeg is, en we wel zin hebben in een rondje fietsen (waarbij je hier altijd wel een bierbrouwerij tegen komt), pakken we de fietsen van Maureen en Hans,  pompen de banden op en trekken een rondje om het Boardman Meer dat midden in Traverse City ligt (en 5 minuten van ons huis). 

Na een uur fietsen komen we (inderdaad) brouwerij Right Brain tegen. Op de parkeerplaats van de brouwerij staan 2 foodtrucks. Als we het proeflokaal binnen lopen blijkt het een enorme hal te zijn die afgeladen vol staat met lekker ouderwetse flipperkasten. Ik tel er zo 100. Een intens lawaai van de flipperkasten, maar ook van de volle zaal vol gezinnen, sportwedstrijden op tv-schermen en bierdrinkers. De keuze is weer enorm (20 smaken), ik ga voor de Northern Hawk Owl, een heerlijke American Amber (beetje een Leffe).

We gooien voor een paar dollar in de flipperkasten, spelen een paar rondjes en trappen in een uur weer terug naar huis langs de andere kant van het meer.

Groente en kippengehakt van de boerderijwinkel in de pan, wijn uit de streek erbij, klaar is de dag.

Nu nog even afwachten of we Robbie vanavond nog terug zien….Read more

Vanochtendvroeg de beachbikes weer uit te schuur gepakt. Klein eindje het centrum in voor een kleine versgebakken donut en een kop koffie bij “Peace, Love and little donuts”.

We rijden door naar The Commons, een oud Psychiatrisch ziekenhuis. De Grand Traverse Commons (zoals het volledig heet) hebben een fascinerende geschiedenis. Van 1885 tot 1989 was hier het psychiatrisch ziekenhuis voor de weide omtrek. Een enorm complex ontworpen door architect Gordon W. Lloyd volgens de principes van Dr. Thomas Kirkbride, die geloofde in de helende kracht van schoonheid en natuur voor psychiatrische patiënten. Dus staat het in de prachtig groen park op de rand van een mooie bosrijke heuvel. Na de sluiting van het ziekenhuis in1989 bleef het terrein jarenlang verlaten. Tegenwoordig zijn de Grand Traverse Commons een levendig centrum met restaurants, alternatieve winkeltjes, yogacursussen, appartementen en kantoren, waarbij veel van de historische architectuur behouden is gebleven. De winkels zijn gevestigd in de oude kamers van de inrichting.  Vlak buiten het complex hebben de ooit lekker tamales gegeten. Maar helaas, zondag…gesloten. Maar eenmaal zin in tamales, dan ga je op zoek naar andere mogelijkheden om tamales te krijgen. Op de kaart vinden we wat. 5 mile fietsen, door deels bosrijk gebied. Rondje om de stad, zeg maar. Hadden we maar iets beter gekeken. Met name naar de hoogtemeters. Met onze twee rammelende beachbikes moeten we 5 miles bijna constant bergop fietsen.

Bezweet komen we na 3 kwartier boven op de berg aan bij Taqueria TC Latino. Een onogelijk zaakje met een rommelig in elkaar geflanste balie. 2 tafeltjes, een eetbarretje aan de wand. Achter de counter hangen oude printjes van foto’s van de gerechten. Netjes in een plastic ringbandhoesje gedaan en met een punaise in de wand geprikt. De rest van de wanden zijn bedekt met koelkasten met frisdrank, nootjes, chips en snoepgoed van een Mexicaans merk Ms Costelrita, een blauwe ijskoelkast en een rek met totrtillachips en sauzen. Er heeft helemaal niemand geprobeerd de zaak ook maar enigszins gezellig aan te kleden. Maar we zijn dorstig en hongerig, dus 2 cola en 4 tamales….

Als we de bult weer af rijden blijkt mijn terugtraprem zoveel gierende herrie te maken, dat al het autoverkeer er van schrikt. Gierend rijdt ik de 2 kilometer naar beneden. Oorverdovend is het lawaait, alsof er een vliegtuig landt het wegdek. Zorgelijk kijken de automobilisten (die sowieso so geen fietsverkeer op de weg gewend zijn) naar mijn fiets en naar mij. Beneden aan de bult begint gelukkig weer het fietspad, mooi meanderend door een groot park.

Vlak voor ons huis rijden we langs The Traverse City Whikey Company. Bij de destilleerderij is een leuk tuin aangelegd met zitjes en een grote zwarte container is omgebouwd tot terras. Binnen bestellen we een flight van 5 van hun bourbon en rye whiskey's. Gewoon om te proeven….snackje erbij….en het zonnetje schijnt weer.

In de avond komt Robbie weer terug en eten we samen in de Firefly. En ook hier valt weer op…de muziek. Overal wordt gewoon fijne muziek gedraaid. Niet allemaal van die eindeloze zoutloze muzak-covers, maar gewoon lekker soul, rock en blues. Wat een verademing is dat….Read more