Broodje Gazastrook

Op tijd opstaan. Het huis moet schoon. We vertrekken uit Traverse City en ons ruilhuis moet uiteraard op z'n minst zo worden afgeleverd als we het bij aankomst hebben aangetroffen. Fijn "cosy" huis van Hans en Maureen. Beetje oud, krakerig en krakkemikkig, maar daardoor wel zo leuk. We nemen afscheid van Traverse City, we zouden er best kunnen wonen. Lijkt me dat je hier niet snel overspannen raakt; rustig tempo, mooie meren, mooie natuur, lekker eten, veel groente en fruit en yoga/meditatie *studio's* bij de vleet.

Eerst rijden we 40 kilometer noordwaarts naar Leland, bijna bovenaan de peninsula. Daar slaapt Robbie komende week bij vriendin Addy in huis. Vriendin Izzy woont al wat langer bij Addy in, dus dat is nog gezelliger. Beide vriendinnen moeten nog werken, dus we worden ontvangen door pa & ma van Addy. Leuke mensen. Ze willen Robbie alles laten zien. We laten haar daar achter en beginnen onze lange rit naar Bridgman.

Iets meer dan 400 kilometer naar het zuiden en met de Amerikaanse snelheden gaan we daar minimaal 5 uur over doen. Gelukkig is de omgeving prachtig en zijn de wegen rustig. Dus cruisecontrol aan en door het landschap glijden. Rechts valt de blik vaak op Lake Michigan, links groen, groen en nog eens groen.

In het dorpje Beulah stoppen we voor een kop koffie en een broodje. Erica vindt de Joodse bakkerij en delicatessenwinkel L'Chayim. Binnen is een grote counter vol lekkere verse bagels, verse vleeswaren, stukken cake en kaas. Achterin bevindt zich een grote bakkerij waar alles net wordt opgeruimd van een volle bak-ochtend.

We kijken naar het menubord boven de counter… en kijken elkaar aan en slikken toch even. De broodjes hebben namen die ineens een politiek statement lijken: Sinai, Palestine, Lebanon, Golan, Tripoli, Golanhoogte, Westbank, Gaza-strip. Ze bestaan al 30 jaar en aan het bord te zien zijn de namen ook al 30 jaar onaangepast, maar ineens voelt het toch wat vreemd om een broodje Gazastrook te bestellen (los van wat mijn pervers cynische fantasie dan bedenkt wat daar op zou zitten). Ik durf bagel-Sinai wel aan. Erica neemt broodje-Jericho. Lekker vers brood, goed veel vulling… smaakt perfect. We kunnen door. Pedal to the metal.

In het plaatsje Hart (where the Tin Man lost his heart) doen we nog een koffie en een crownie (een cookie in een brownie) en gaan het laatste stuk in één ruk door naar Bridgman.

"Waarom Bridgman?" vroeg een Amerikaan. Eigenlijk zonder echt idee. Gewoon met een pijltje gooien op de kust van Lake Michigan, kijken wat er op Airbnb vrij is en dan zit je zomaar op de eerste verdieping van een leuk oud huisje in Bridgman.

Stadje stelt geen zak voor. Het ligt mooi aan de kust. Een kruising, een spoorlijn, 5 winkeltjes, 5 restaurantjes en… jawel… 2 bierbrouwers. 

Bridgman werd gesticht in 1870 en was grotendeels eigendom van George Bridgman, een grote handelaar in hout uit de bossen in de omgeving. Bomen genoeg. Toen de houtindustrie afnam, verschoof de economie naar fruitteelt, met name appels en bessen. De vruchtbare grond en het gematigde klimaat nabij Lake Michigan zijn hier ideaal voor. Nu zijn het vooral toeristen, wijn en de lokale kerncentrale die de 2300 inwoners werk bezorgen.

Ergens op internet hadden we gevonden dat helemaal aan het uiteinde van de hoofdstraat, tegenover PizzaHut, een fantastische Italiaanse traiteur zit die zijn (dunne bodem) pizza's bakt in een houtgestookte oven. En dat klopt. Heerlijke pizza in een grootstedelijke tuin vol "bathtubs" gevuld met tomaten-, kruiden- en courgetteplanten. Lokaal biertje erbij van de brouwerij aan de overkant. Lekker.

Op de terugweg nog even bij de supermarkt langs. Op een kaal leeg terrein staat een grauw vierkant gebouw. Daarbinnen een supermarktje. We vullen ons mandje, rekenen af en… en krijgen 5% korting… zomaar… zonder te vragen… waarom… omdat we senioren zijn… kijk, dat doet zon, niet scheren, haren in de war en een dikke buik met je uiterlijk… of zouden het toch gewoon de jaren zijn…​​Read more