C’est arrive pres chez vous (1992)

Brussel – 3 mei 2025

Eerst maar even acclimatiseren. Langzaam wennen aan het alleen zijn. De hele dag niet praten, afgezien van een bestellinkje hier en een “au revoir” daar als je een café uitloopt. De stilte is nog wennen – een soort auditieve cold turkey.

Ik logeer vlak achter Brussel-Zuid, of zoals de local het noemt: Gare du Midi. Was er nog nooit eerder geweest, en in mijn hoofd had ik er een iets mondainere, Europa-hoofdstad-trein-achtige plek van gemaakt. Het is inderdaad werelds – alleen niet op de Avenue-Louise-manier. Meer de “internationale pizzageur en Turkse bakkertjes”-variant. Straatleven zat, en vooral: mensen. Veel mensen. Veel kleur, veel leven, weinig geld.

Mijn kamertje ligt aan de achterkant van een oud pand aan een drukke straat, een soort monastieke cocon midden in de chaos. Vogels fluiten zich de lente in. Af en toe blaft er een sirene door de stilte heen. Maar verder? Doodstil.

Vanochtend (veel te) vroeg opgestaan. Richting centrum. Niets lekkerder dan dwalen door een grote stad net voordat ze wakker wordt – alsof je haar in pyjama betrapt. Het is grijs en druilerig, de zon probeert er wat van te maken. Heel af en toe passeer ik een overvol café. Lijkt er op dat hier de nachtploegen het einde van hun dienst in de vroege ochtend vieren.

Twee warme broodjes en een sterke koffie bij een Algerijns bakkertje zijn mijn ontbijt. Alles samen drie euro.

Opeens sta ik oog in oog met Manneken Pis. Ik zou er zo voorbijgelopen zijn, ware het niet dat twee grijze muisjes hem al aan het fotograferen waren. In een hoekje staat hij daar, schaamteloos zijn werk te doen.

Janneke Pis vond ik trouwens iets lastiger te vinden, alsof zij zich bewust is van de genderongelijkheid in het Brusselse beeldhouwbeleid. Brussel is nog wel lekker woke. De stand hangt vol regenboogvlaggen en de regenboogvlag-zebrapaden zijn ook niet te tellen. Go Brussel!

Langzaam begint de stad zich te vullen met politie – veel politie. Maar ik ben nog in vakantiemodus en heb niks door. Na vier uur dolen plof ik neer bij visbar Noordzee/Mer du Nord, aan het kerkplein. Ik bestel vissoep, gefrituurde sprotjes en een pilsje, geef als naam “Paul Chevrolet” op en nestel me op een stakrukje op het Kerkplein tussen de ander 150 (wachtende) gasten van de Noordzee. Vis wordt hier bezorgd door een jongen met je bestelling in een houten kratje, die over het plein je naam brult. Dat leek me zo leuk, dat “PAUL CHEVROLET” één keer over de Brusselse straten zou galmen. Want wanneer krijg je die kans nou?

Maar precies op het moment dat mijn bestelling aankomt, zwelt er vanuit de Rue Sainte-Catherine een massa van honderd man aan, luid zingend, vuisten in de lucht, alles zwart-paars. Rond mij begint het hele terras mee te brullen. Blijkt dat ik onbewust tussen zo’n 250 Anderlecht-supporters ben beland, vlak voor de wedstrijd. Ooooh dáárom die politie! De ober roept dapper “PAUL CHEVROLET!”, maar zijn stem verdwijnt moeiteloos in het lawaai van de fans. En dus blijf ik visloos zitten, met een glimlach op m’n gezicht. De ober ziet mij beteuterd zitten en serveert alsnog het vis en het bier. Lekker man.

’s Avonds heb ik mijn tassen herpakt – strak georganiseerd, alsof ik de Marie Kondo van de fietswereld ben. Alles op zijn plek, alles klaar. Als avondmaal: een frietje met een kroket van Herve-kaas. Geur van natte sok, smaak van goddelijke decadentie. Morgen begint het echte werk. Mijn eerste trap richting Frankrijk.Read more