11 mei

Van Senlis naar Choisy-le-Roi: een pelgrimstocht met pijnlijke polsen en psycho’s

Vroeg op vandaag, in mijn charmante ketenhotel. Charmant in de zin van “geluiddicht als een pizzadoos”. De buren besloten om half zeven hun kamer te renoveren, zo klonk het. Dan maar snel naar de bakker, richting het stadje, en weer op weg. Terug het pelgrimspad op.

De route volgt de EuroVelo 3, ook wel “La Scandibérique” genoemd. Vanuit Senlis duik ik het betoverende woud van Ermenonville in—een landschap dat veel weg heeft van de Landes in Zuidwest-Frankrijk. Zanderig, dennenachtig en met een filosofisch randje. Jean-Jacques Rousseau liep hier ooit diepe gedachten bijeen en ligt er ook ergens begraven, of in elk geval zijn eerste versie. (De infoborden langs de route zijn leerzamer dan menige aflevering van Shownieuws.)

Ik trap verder door het departement Val d’Oise, langs lieflijke dorpjes als Luzarches en Viarmes. Het soort plek waar de tijd stil lijkt te staan en je je afvraagt of ze ooit van smartphones gehoord hebben (er is ook hooguit 3G). Glooiende landschappen, kapelletjes langs de weg, en zo nu en dan een abdij die fluistert: “Pelgrim, kom dan, kom dan.”

Allemaal idyllisch. Het pad bestaat grotendeels uit gravel, graspaden, bospaden en oneffenheden waar mijn achterwerk zijn eigen mening over heeft. Zeker dat ene gevoelige plekje tussen l’Anuse en Balzac (ja, echt), dat blijkbaar nogal intens reageert op fysieke feedback. (Terwijl ik het zo intens verzorg.)

Alsof dat nog niet genoeg is, herinner ik me vandaag pijnlijk dat ik gisteren een onbedoelde performance gaf bij een wegversperring. Een te lange veter van mijn Converse bleef achter een hekje haken. Resultaat: metalen hekken die als dominostenen omvallen, ik die een sierlijke duik maak, en mijn Apple Watch die, als enige, bezorgd vraagt of ik gevallen ben. Geen Parijzenaar die iets zei. Tim Cook, bedankt voor je morele support. In eerste instantie zag ik alleen een schrammetje op m’n knie, maar nu voel ik dat mijn polsen net iets harder klappen hebben gehad dan ik dacht.

Vanuit de bossen fiets ik de vallei van de Oise in. Deze rivier, ooit een handelsader van jewelste, stroomt nu kalm richting de Seine. Alles lijkt vredig. Tot ik aankom in Moussa la Neuf, waar de bar-tabac een sociaal epicentrum blijkt. Ik drink er een koffie terwijl de lokale bevolking binnenkomt voor roddels, kranten, sigaretten (er wordt nog steeds flink gerookt hier) en pastis.

Vanaf hier voert de route langs het Canal de l’Ourcq. Een Napoleonisch kunstwerk van 108 kilometer lang. Recht, boomrijk en esthetisch verantwoord. Ideaal voor reflectie—ware het niet dat heel Parijs dat vandaag ook bedacht had.

Wat ik daar zie… Een man op rolschaatsen in slechts een zwembroek (hij kon het hebben). Een vrouw met integraalhelm op een elektrische eenwieler met drie vishengels in de hand. Twee vrouwen in boerka op een eclectische step. Een oude man op een circusfiets die zijn papegaai uitlaat. En een verwarde man met remsporen in zijn joggingbroek die 500 meter lang denkt dat ik hem achtervolg. Schreeuwend. Angstig. Hij blijft voor m’n fiets uitrennen en kijkt constant achterom alsof de Belastingdienst hem eindelijk gevonden heeft. Tot hij afslaat naar een smoezelig tentenkamp onder een brug. We zijn in de stad.

Soms voelt fietsen hier meer als een live performance-art dan als recreatie. Ik eet halverwege een bord pittige Sri Lankese pasta. Dat helpt.

De stad nadert. Saint-Denis doemt op met zijn imposante basiliek, het koninklijke grafhuis van Frankrijk. De grandeur is voelbaar. Net als de chaos zodra ik Parijs in fiets.

De boulevard Sébastopol slingert me richting Seine. De fietspaden zijn er in overvloed, maar lijken bedacht door een Franse dadaïst: links, rechts, ineens op een stoep. Het is intens druk. En intens Frans. Chaos.

Langs de Seine, tussen bouquinistes en toeristen, probeer ik iets van de magie van Parijs te voelen. Het lukt nooit echt. Parijs en ik, het klikt net niet. We zijn als twee mensen op Tinder die bij de eerste koffie beseffen: “Nwhaaa…”

Door de drukte zie ik eigenlijk ook niet eens zo veel van Parijs zelf. Iets te gefocust op overleven.

Via een lang fietspad langs de Seine eindig ik in Choisy-le-Roi, bij mijn Apartment-hotel. Typisch concept: kleine kale hotelkamers met een keukentje.

Choisy-Le-Roy dat ooit koninklijk was, maar nu vooral doet denken aan Amsterdam-Noord-in-ontwikkeling. Hoogbouw, hippe initiatieven, barbecues in het park en graffiti met ambitie. Hier eindigt mijn rit van vandaag. En ik eindig met zere polsen, schraal tussenstuk, rode neus van de felle zon, een vol hoofd en het gevoel dat ik een hele film heb beleefd—zonder pauze.

Vannacht en morgen is er regen voorspeld. Even zien hoe ik me daar op voorbereid.

https://youtu.be/iKRjw2kcilI?si=uS3TbgoeE_4t1RmFRead more