Les Revenantes (2004)

Noyon, Frankrijk

Rustdag 1 – 9 mei 2025

De eerste rustdag. Even geen tandwielen die ratelen, geen asfalt dat onder me doorschiet. Mijn knieën opgelucht. Op het terrasje van mijn huisje zet neem ik twee koppen koffie. Daarna haal ik om de hoek bij de bakker twee croissants die nog warm zijn van de oven—een genot dat geen Michelin-ster nodig heeft.

Al etend en genietend slenter ik de stad in. Noyon dus, een charmant stadje met een middeleeuwse kern en een kathedraal die doet alsof-ie de Notre-Dame zelf is, maar dan met iets minder kapsones. Wel de eerste Gotische kathedraal van Frankrijk. Menig architect is door de eeuwen heen komen kijken naar hoe het volgens de bron moet.

Het is nog vroeg, de stad slaapt nog. De kathedraal is dicht. Dus ik dwaal wat door straatjes en tuur naar de geveltjes.

Opvallend: ook hier de onzichtbare zichtbaarheid van daklozen. In elk parkje zie ik wel een man die eruitziet alsof hij al weken op de vlucht is voor het systeem. Baard, lagen kleding, een gerafelde slaapzak. Niet storend aanwezig, eerder een soort vaste figuranten in stedelijk Europa van tegenwoordig. Zouden steden met oude kathedralen ook automatisch meer zwervers aantrekken? Een soort heilige grond, maar dan voor verdwaalde zielen?

Om half tien gaat de kathedraal open. Nog net even tijd om essentials in te slaan: deo, zonnebrand en scheerschuim. Altijd weer dat moment in de supermarkt dat je jezelf ziet staan tussen de huismerkdouchegels. Ook een soort zwerver…..dan met pinpas.

Bij de hoofdingang van de kathedraal staan mannen in zwarte pakken met de uitstraling van een Franse variant op de IKEA-beveiliging. Verveelt staan ze  bij de grote deuren van de kerk te praten en hun shaggie op te roken.

Het bord bord voor de deur zegt me dat toeristen via een andere ingang moeten. “Pour votre sécurité,” klinkt het. Mijn vrije vertaling: “Zodat je niemand voor de voeten loopt.”

Eenmaal binnen hoor ik zacht gregoriaans gezang met een orgeltje. Toeristische sfeerverhoging, denk ik nog luchtig. Totdat ik — iets te nieuwsgierig — het koor instap en plots midden op de kansel bij een uitvaart sta. Vijftig rouwende mensen achter een kist, een voorganger die net begint te bidden… en ik, iets te lange blonde toerist met camera in de hand, recht in beeld. Mijn exit is zo discreet mogelijk, maar doelgericht. Ik voel me ineens  ‘sacraal ongemakkelijk’. En de mannen bij de voordeur waren niet van de IKEA bewaking, maar lijkbezorgers.

De middag? Aangelummeld. Klein fietsrondje, beetje loeren naar lokale architectuur, beetje doen alsof ik interesse heb in hoe de straatlantaarns hier anders zijn dan elders. Rond drieën land ik bij café 100 Pression. De barman raadt me een “Florette” van het vat aan. Prima keus—licht bitter, met een hint van iets wat misschien hop is, of gewoon een Frans marketingverhaal.

Mijn fiets leunt tegen het raam. Ik wil ’m in de gaten houden, maar verraadt daarmee vooral: ik ben op fietsvakantie. Een man aan de bar pikt het signaal feilloos op.

“Do you speak English?” Vraagt hij op zijn “Allo Allo” Rene’s

“Yes,” zeg ik, en voor ik het weet zit ik in een gesprek.

Hij wil weten waar ik vandaan kom, waar ik heen fiets. Vindt het allemaal fascinerend. Dan zegt hij: “Wil je een sterk verhaal horen over Noyon?”

Ik knik, om de zaak niet ongemakkelijk te maken.

“Ben je via Ribemont langs de Oise gefietst?” vraagt hij.

“Gisterochtend nog.”

“Mooi. Blijf er dan weg midden in de nacht (soort van: “Listen very carefully, I shall say this only once”).

Daar komen volgens hem “les trois femmes de Noyon”. Vrouwen in vodden die knielend aan de oever met rooddoorbloede handen lijkwades wassen. Ze vragen: “Aide-nous à tordre…” — help ons wringen. Weiger je? Dan ben jij de volgende die ze inwikkelen.

Hij glimlacht. Hij is duidelijk trots op zijn verhaal. De barman grijnst. “Stadsgids,” zegt-ie, terwijl hij naar de man knikt. Dat verklaart de theatrale dictie.

Ik reken af, koop een schaal paella bij de traiteur aan de overkant van de straat (en de meest waanzinnige stukken vlees in de droogkast aan de haak) en besluit: vannacht blijf ik braaf in m’n hutje. Morgen door naar Senlis. Het weer lijkt weer goed.Read more