Cyrano de Bergerac (1990)

Senlis, Frankrijk

10 mei 2025

Het is blote-benen-weer. De beenwarmers kunnen eindelijk uit. Eindelijk kunnen de Fransen mijn getrainde ballonkuiten zien, terwijl ik de geboortestad van Johannes Calvijn verlaat.  Rond half acht sluip ik weg. Nou ja, ik moet eerst nog twee meter door het halletje van de verhuurder. Het is stil. Ze slapen vast nog. Op de binnenplaats druk ik op de knop: de grote, helderblauwe deuren zwaaien langzaam open. De wereld gaat weer open.

Ik fiets de frisse ochtend in. De route slingert me al snel richting Pont-l’Évêque, een havenplaatsje met de allure van een ansichtkaart. Alles ligt nog te slapen. Daarna duikt de route het bekende Canal latéral à l’Oise op. Ik volg nog steeds trouw de pelgrimsroute van de Via Francigena—een middeleeuwse snelweg van Canterbury naar Rome. De route buigt van het kanaal af en gaat verder door koninklijk groen: de Forêt de Compiègne en Forêt d’Halatte. Ooit het domein van Franse koningen, nu het rijk van de sportieve pelgrim met koersbroek. En ja, ik kom ze al iets meer tegen, maar de meeste rijden mij tegemoet, du zijn waarschijnlijk al op de terugweg.

Langs de route stuit ik op prachtige abdijen en een hele reeks oude calvaires—kruisen langs kruispunten die ooit middeleeuwse pelgrims de weg wezen.

Pas in Choisy-au-Bac kom ik de eerste tekenen van menselijk leven tegen: een bakkerij met croissants en een koek zo dik dat hij eigenlijk als lunch telt. Twee Franse pensionado’s in fluorescerende fietskleding staan naast me, helm op, praatlustig. De kleinste probeert het in  hakkelig Engels. Ik leg uit dat ik van Brussel naar Londen fiets. Zijn ogen worden groot. Meteen begint hij in razend Frans zijn maat—die nul Engels spreekt—uit te leggen dat ik blijkbaar de Tour de France in m’n eentje aan het doen ben. Er wordt gegniffeld , thumbs-up en geknikt.

Even later doorkruis ik Compiègne. Langs het imposante paleis waar ooit Napoleon z’n laarzen liet blinken. Leuk weetje dat ik van een bord langs de weg oppik: in het nabijgelegen bos werd in 1918 de wapenstilstand van WOI ondertekend—in een treinwagon. En in een wrange twist koos Hitler exact diezelfde wagon om in 1940 de Franse overgave in ontvangst te nemen. Een soort Trumpiaanse poëtische daad.

De benen doen het goed vandaag. Misschien zijn ze herboren na twee rustiger dagen. Veel eerder dan gedacht bereik ik Senlis. Ik stop bij restaurant L’Ancien Piqueux, een buurtcafé vermomd als eethuis. De eigenaar is zo vriendelijk om m’n fiets in z’n garage te stallen. Iedereen die binnenkomt wordt begroet alsof hij of zij de burgemeester is—ik ben de enige die géén zoen krijgt van de serveerster. Zo voelt dat dus als buitenstaander. Heerlijk.

Na een bord dampende pasta en nog 2,5 kilometer rol ik naar m’n hotel—zo’n eenvoudig ketenhotel waar de indeling, receptie, keyboardspeler, shampoo houders standaard zijn. Fiets mag mee op de kamer. Gezellig.

’s Middags slenter ik door het compacte, charmante Senlis. Een stadje waar de middeleeuwen nooit lijken te zijn weggegaan. Met z’n enorme kathedraal de Notre-Dame die geheel asymmetrisch: het geld raakte tijdens de bouw op. Lijkt kasteel Almere wel.

Ik snap meteen waarom hier historische films worden opgenomen—Cyrano de Bergerac is er eentje van, las ik met gepaste trots. Elk straatje lijkt een decorstuk en er zijn weinig sporen van de 21e eeuw.

Op de hobbelige keien van een steegje plof ik op een comfortabel terrasstoeltje. Bestel een galette gevuld met Reblochon, ham en aardappelen—hartig comfortfood van het betere soort. De bediening? Een karakter uit een stripverhaal: een klein mannetje in een matrozen-wit-blauwe trui met een baard die eindigt in een toefje  onderaan een elastiekje. 

Nu weer op de kamer. M’n fiets aan het voeteneinde. We zijn er weer klaar voor. Morgen: dwars door Parijs.

https://www.youtube.com/@BikepackingwithBertusRead more