- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 10–11
- May 12, 2025 at 6:03 PM - May 13, 2025
- 1 night
- ☁️ 17 °C
- Altitude: 82 m
FranceSamois-sur-Seine48°27’8” N 2°44’52” E
Un long dimanche de fiançailles (2004)

12 mei 2025
Van Choisy-le-Roi naar Samois-sur-Seine: verliefd op een rivier
Qua route wordt het vandaag een makkie. 76 kilometer, gewoon de Seine volgen. Dus ja, m’n navigatie loopt mee, maar zolang ik water zie aan m’n linker- of rechterkant, zit ik goed. De EuroVelo 3 leidt me van Choisy-le-Roi naar Samois-sur-Seine. Geen files, weinig auto’s. Alleen sluizen, kastelen, bos, de Seine… en Brie-kaas.
Maar eerst: een broodje bij de bakker. Dat kunnen ze hier nog steeds, hoor. Brood bakken. Al lijkt het erop dat steeds minder bakkerijen gerund worden door native-Fransen. Wat overigens alleen maar leuk is, want vaak ligt er dan naast de klassieke Franse lekkernijen ook vers brood uit het Midden-Oosten te pronken in de vitrine.
Het eerste stuk van de route voelt nog als de nasleep van Parijs. Wat industrie, een bedrijventerrein hier en daar—het soort omgeving waar grauw beton het wint van romantiek. Maar vanaf Vigneux-sur-Seine wordt het allemaal een stuk idyllischer. Ik fiets een prachtig park in, waarna het pad weer slingert langs de Seine.
Net na het park verandert het pad in een paadje. Nou ja, “paadje”… Het is een dun, glibberig spoortje door het bos. De regen van vannacht heeft het veranderd in een soort modderige dansvloer. De begroeiing komt van alle kanten; ik moet voortdurend bukken alsof ik meedoe aan een botanische limbodans.
Net als ik denk dat ik de enige dwaas sinds maanden ben die met een volgeladen fiets dit deel van de route trotseert, tref ik een tegenligger. Een Duitser van een jaar of dertig, op weg naar Parijs. We helpen elkaar voorzichtig passeren, zoals je dat doet in een nat bos met bepakking, en ik trap weer verder. Inmiddels met benen vol schrammen en vlekken van de bramenstruiken.
Ook na Évry-Courcouronnes duwt de route me opnieuw het bos in. Het pad is hier nog smaller, nog natter. Voor mij rijdt een Fransman op een elektrische transportfiets, met een complete hengeluitrusting en koelbox achterop. Een bord “Route Barrée” negeert hij elegant. Dus ik ook. Na twee kilometer wordt duidelijk waarom: een boom ligt dwars over het pad. We kijken elkaar aan. Wat nu?
Ik help zijn zware fiets over de boom tillen, hij helpt mij. Geen woorden. Alleen zweet, samenwerking en die lichte triomf van het overwinnen van de natuur. Pelgrimeren op z’n Frans. Merci beaucoup.
Onderweg passeer ik een paar indrukwekkende sluizen, zoals de Écluse d’Évry—een robuust, 19e-eeuws exemplaar waar men nog handmatig de deuren dichtdraait. Heerlijk ouderwets en charmant.
De omgeving wordt ondertussen steeds groener, de huizen groter, en de plaatsjes romantischer. Sommige stukjes lijken speciaal ingericht voor stelletjes: bankjes met uitzicht, hartjes in boomschors en op één plek zelfs de stille getuigen van een iets te gezellige avond—kampvuurresten, lachgaspatronen en condoomverpakkingen. Love is in the air (en blijkbaar ook in het bos).
In Melun—ja, van de Brie!—houd ik een tussenstop bij de brasserie bij de brug. Ik ben vroeg en kan pas om vijf uur in mijn B&B terecht. Dus ik besluit maar om hier uitgebreid te gaan lunchen. Een bord vol eendenborst, pepersaus en pommes sarladaises. Frankrijk op z’n vetst en best. Daarna trap ik de laatste 25 kilometer weg alsof het niks is.
Samois-sur-Seine is mijn eindbestemming. Ook die van Django Reinhardt, trouwens. Maar dan anders. De legendarische jazzgitarist woonde hier zijn laatste jaren. Zijn huis is nu een muziekschool. Elk jaar vieren ze zijn erfenis met festivals waar gypsy jazz dan uit de speakers klinkt.
Ik koop bij het lokale (en ook enige) verswinkeltje een flinke plak paté, een fles gazpacho, bier en een ijskoude cola. Bij de bakker ernaast een knapperig stokbrood en een tarte au citron, die me al verleidt voordat ik überhaupt de deur uit ben. En dat ene taartje wordt ongelofelijk kunstzinnig ingepakt door de verkoopster. Het stokbrood krijg ik uiteraard mee in een klein stukje papier—voor onder de oksel.
M’n kleine B&B-hutje blijkt een oase. Er staat een bank. Een echte. Met kussens. En een voetenbank. Ik laat me vallen, benen languit. Klaar voor vandaag.
https://youtu.be/BbL4J0LprVMRead more