Reset search
Boston, Putney, New York 2018Boston, Putney, New York 2018
SatelliteEdit route
A 30-day adventure by Bertus Reist Read more
  • 12footprints
  • 2countries
  • 30days
  • 45photos
  • 0videos
  • 11.8kkilometers
  • 11.0kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date ascending
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018

    3 nachtjes

    July 19, 2018 in the Netherlands ⋅ ⛅ 20 °C

    Nog 3 nachtjes slapen en dan gaan we weer. Deze keer vanuit Boston, New Engeland ontdekken. We eindigen in New York. Wil je meelezen, dan kan dat hier. Robbie, Erica & Bertjan

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 1

    "Where Everybody Knows Your Name"

    July 22, 2018 in the United States ⋅ 🌧 19 °C

    De stad van “Cheers”, dat is de start.

    Vanochtend worden we vroeg wakker gebliebt door de Iphone. Delta aan de lijn: de vlucht heeft 2 uur vetraging.Rustig naar Schiphol dus, geen haast.

    Na een lange rij om de koffers af te geven (alhoewel geven, je moet daar ook al alles zelf doen), een handbagage controle waarbij Erica voor de vijfde keer in vijf vluchten weer iets vloeibaars in haar tas heeft laten zitten (en dat mag niet), een busrit van Schiphol naar een rangeerterrein voor vliegtuigen, Erica’s naam die door de bus wordt gescandeerd omdat haar naam over de portofoon wordt omgeroepen wegens “seating issues”, vliegen we om 2 uur weg van Schiphol.

    Nu liggen we voor apegapen in ons Yotel. Een hypermoderne versie van Motel6. Kleine kamers met een grappige ultramoderne inrichting en dito snufjes.

    We hebben nog snel na aankomst Robbie’s allergrootste wens in vervulling laten gaan: eten bij Chipotle, een fastfoodketen in burrito’s.

    Zonder een schijntje van interesse kwakt een tiener de ingrediënten op een burrito, vouwt de zaak iets te stevig dicht en omwikkelt het geheel met een vel zilverfolie. Dat eet je dan lekker op bij een airco die op Zuidpooltemperaturen staat. Zoiets.

    En nu pitten. Morgen Boston ontdekken.    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 2

    "Freedom Fighter" by Aerosmith

    July 23, 2018 in the United States ⋅ ⛅ 24 °C

    35 graden en een luchtvochtigheid van 95%. Niet echt een dag om door de stad te wandelen. Neem daarbij de dreiging van regen en thunderstorms en het maakt dat het spannend wordt. We worden nat van het zweet of nat van de regen. Robbie in kleur

    Vroeg op voor het ontbijt. De jetlag zit nog een beetje in ons systeem. The Flour Bakery om de hoek is alles wat je van een bakker verwacht, een toonbank vol vers gebakken lekkers met verse koffie. Het zit in een oud magazijn en het terras ligt op het oude laadplatform. De hele wijk rond ons hotel maakt een metamorphose door van oude industriele panden naar hippe koffietenten en restaurants.

    Op naar de Freedom Trail,een lange lint door de stad langs alle punten die Amerika gemaakt hebben tot wat het nu is, vanaf de Boston Tea Party.

    Wij kennen het begrip Tea Party als een rabiaat rechts-religieuze Amerikaanse club. Maar hier is het de start van het onafhankelijke Amerika (en het begin van het streng bewaakte recht op wapens in privebezit).

    In de 17e eeuw arriveerden hier met het schip Mayflower de eerste Puriteinen, streng gelovigen. Koning George was een beetje streng voor ze. Dat leidde tot opstanden. Hierdoor nam de onrust toe en dat leidde tot het in zee gooien van thee, the Boston Teaparty.

    Hordes Amerikanen volgen de trail door de stad om alle historische plekken te bewonderen. Ze doen dit allemaal bloedje serieus. Bij elke plek wordt omstandig en iets te luid pratend alle feiten doorgenomen. Zelfs de graven van de eerste Amerikaanse strijders kunnen rekenen op langdurige aandacht en bewondering.

    Twee maal worden we overvallen door een enorme bui regen, met enorme plassen als gevolg. Wat dan weer leidt tot clichebeelden van opspringende toeristen (inclusief wij) bij een stoplicht als een gele taxi iets te hard door een plas water langs de kant van de weg rijdt en het water opspat tot aan onze oorlellen.

    De eerste regenbui krijgen we bij de Frog-pond. Een meertje in een enorm park van ongeveel 10 cm diep, ter grote van een voetbalveld. Daarin verdrinken is op zich al knap. Maar in Amerika zijn er toch zeker 10 lifeguards, inclusief rode reddingsmiddelen, aanwezig om te zorgen dat er toch echt niemand onderdompelt.

    Na een kleine tussenstop in het hotel maken we ons op voor de avond. We doen "China Town". Een bubble-tea voor de dorst in een boven kamertje van een chinees gokkantoor en een Mongoolse pan met bouillon om allerlei vlees en groente in gaar te koken als avondeten in de hipste tent van China Town (en dat ben je al snel in deze "viezige" oude buurt vol chinese buurtrestaurantjes en schimmige winkeltjes).

    Nog een bierje op het dak van het hotel met een prachtig nachtelijk verlicht Boston.    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 3

    "Rain Dogs" by Tom Waits

    July 24, 2018 in the United States ⋅ ⛅ 24 °C

    butterflyOp naar the Back Bay in Boston. De betere buurt, zegt men. En inderdaad, prachtige “Parijse” lanen (hadden ze eind 1800 echt afgekeken van Frankrijk) met Victoriaanse huizen aan beide zijden van de straat. Luxe winkels, dikke auto’s.

    Back BayMet in Newbury Road een keur aan kleine winkeltjes. Sommige de winkeltjes in het souterrain en anderen weer halfhoog. Paar foodtruckjes, hip jong winkelpubliek, juicebarretjes, dat werk.

    Hoogtepunt is de openbare bibliotheek van de wijk. Prachtig. Al geopend in 1852 en de op een na grootste bibliotheek van de Verenigde Staten, met maar liefst 24 miljoen boeken. Het Biebindrukwekkende hoofdgebouwen is geïnspireerd op de Romeinse en Parijse architectuur.

    Dan langzaam terug naar het Hotel door de mooie stadsparken van Boston. ChurchDe architect van Central Park in New York heeft eerst uitgebreid geoefend in Boston op al zijn parken. Parken zoals alleen Amerikan en Engelsen dat kunnen, lijkt het. En de parken liggen vol met mensen die de warmte (het is ook hier rond de 30 graden) proberen te ontlopen door lekker onder een boom te gaan zitten of liggen.

    Op de stoep van Macy’s (de Amerikaanse V&D) was een leuk plaatselijk initiatief met een geheel onverwachte uitwerking.

    De winkeliersvereniging bedacht dat het leuk zou zijn als er wat stoeltjes en tafeltjes op het pleintje zouden worden neergezet op het plein door de Macy’s. Zo kon het winkelende publiek met tassen vol aangeschafte spulletjes even zitten en genieten van een ijsje, drankje of hamburger. Echter wat gebeurde er. De plaatselijke gilde van diplorables heeft de zomers gekleurde metalen stoeltjes in beslag genomen en ze op een rijtje gezet langs de winkelpromenade. Nu zit daar een zeldzame collectie randfiguren uit de onderste regionen van de Bostonse samenleving: halve garen, Bukowskialcoholisten, zwervers, punkers, trailertrash, psychiatrisch patiënten....Als ware ze met elkaar het keuringsteam van de winkelparade, zitten ze naast elkaar kijkend naar het winkelende publiek. Bijna zo mooi als een antropologisch museum.

    Koffers opgehaald uit het hotel en een paar honderd meter verderop de ferry gepakt naar Winthrop. We nemen afscheid van Boston. Mooie stad. Super groen, aangenaam sfeertje, mooie ligging aan het water. Wellicht niet in de top 5 van onze Amerikaanse steden. Maar als je in de buurt bent is het er aangenaam toeven.

    In Winthorp blijven we 1 nachtje en komen Evie en Jeff morgen de huissleutel van Almere halen en de auto brengen.

    Winthrop ligt in de baai van Boston, is misschien 300 meter breed, aan beide kanten klotst het water tegen het dorp en wordt het voornamelijk bewoond door mensen die de regels van de stad zijn ontvlucht en er nu hun eigen rotzooitje van maken. Alle huizen zijn in staat van ontbinding. De verf is van al het hout gebladderd, oude auto-onderdelen en andere aftands huisraad om het huis en uitgedroogde plantjes op de veranda.

    Op de kruising in het middel van het dorp is een aftandse schuur met zo’n dicht klappende aluminium deur verbouwd tot liquor-store en houdt de plaatselijke supermarkt het midden tussen een tankstation, sleetse campingwinkel en magazijn voor kant en klaar voedsel. Ik hou er wel van.

    BostonWe eten bij Alia Ristorante, de plaatselijke Italiaan. Een smoezelig tentje van balken en bordeauxrood geverfde grindblokken aan de muur. Er staat een gitaar, twee elpees zonder hoes, een mislukt schilderij van Rome en aan de wand hangen doorzichtige lappen stof gedrapeerd als gordijnen langs ramen, de deur naar de toilet staat boven aan het trapje wagenweid open en om de posters en schilderijen hangen gekleurde stukjes stof. De eigenaar is een Zuid Italiaan op speed gekleed in een sportshort en een verschoten t-shirt: “Welcome Wecome Welcome, how many, 3, take a seat, menu?, Drinks?, if you want wine of beer, the liqorstore is on the end of the street, I’ll give you glasses, no extra charge.....” en zo maar door (ik heb dit heel snel getypt, net zo snel als hij praatte, met zo’n heerlijk Zuid Europees accent in zijn Engels).

    Na ons pastaatje nemen we nog een ommetje door Winthorp. We hebben onze halev fles wijn nog mee.

    Overal is het een beetje smoezelig en rommelig.    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 4

    "Ain't no Sweat" by Major Lance

    July 25, 2018 in the United States ⋅ 🌧 22 °C

    Winthorp staat vol met Lime groene fietsen, Lime Bikes. Ze staat overal en nergens in het dorpje. En hoewel het dorp zelf de indruk wekt de afgelopen 10 jaar te hebben stilgestaan, hebben ze we de modernste vorm van deel-economie in huis. Je loop met je Iphone naar een willekeurige fiets. Scant ‘m en het slot klikt open met een muziekje. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming doe je hem weer op slot, fiets maakt een muziekje en je bent weer afgemeld.
    Ben je je fiets kwijt, dan zoek je via de app naar een andere Limebike die ergens op een hoek van de straat staat.

    De ochtend fietsen we het dorp door op zoek naar Adriana’s coffee-shop voor ons ontbijt. Het weer laat te wensen over. Het is bloedheet, zeer benauwd en totaal spontaan valt er af en een bak water uit te lucht.

    We lunchen bij Hi Tide. Da’s nou typisch zo’n dorpsrestaurant dat je alleen nog in de States vindt. Binnen is alles oud, een paar gekleurde vetplanten in de vensterbank, een lange bar met krukken met zittingen van donkergroen skai die uitkijken op een lange keuken met bakplaten, grill, frituur en pannen. Achter de stoof staat een graatmagere opa met een versleten kokskombuis dat 4 maten te groot is. Op zijn hoofd een blauwwit geruit mutjes. Hij is denk ik een jaar of 70. Oma bedient, met de leesbril op het puntje van haar neus. “what would you like, honey” vraagt ze Robbie lief. De menukaart is ellelang. En als je dan uiteindelijk de keus hebt gemaakt blijken er ook nog eens eindeloze keuzes in side-dishes, broodsoorten, boorbehandelmethoden, sausjes, mosterd, mayonaise. Aan de rand van een bar staat een man van in de 60 wezenloos vooruit te staren tot hij weer een net verlaten tafel ziet die hij kan afruimen. Netjes gooit hij de disposables in de prullenbak en de borden in een grote grijze afwasbak. Hij maakt met een wit nat doekje het tafeltje schoon. Hij zweet als een otter. Vervolgens pakt hij het tafeldoekjes, veegt zijn gezicht er mee af, kikt vervolgens rond of niemand het ziet en haalt het doekje langs zijn witte buik en bezwete oksels.
    Nu wordt het spannend....wat gaat hij vervolgens met het doekje doen.....gelukkig, die gaat in een grote waszak onder de afruimtafel.

    Als we ’s middags in de plaatselijke Ice-Cream Parlor zitten, ontspint zich een spannend tafereel naast ons.

    Er zitten aan een klein rond tafeltje 3 mensen. Een zwarte man van in de 50 met poloshirt en kakikleurige nette broek. Naast hem zit een witte man met zwarte telenka broek, wit overhemd, armen gekruist boven zijn buik met een iets te dik en rood hoofd. Ze interviewen een meisje van in de 20. Roze strengen in haar haar, grijs strak t-shirtje aan, neusringetje en legging met oude gympen aan. De zwarte man stelt vragen, de witte man observeert. We kunnen de vragen van de zwarte man niet horen, maar wel de antwoorden van het meisje: “hij werd geregeld dronken, maar niet zo vaak”, “Ik sprak hem af en toe, maar ook niet zo vaak” “hij had veel vrienden in de buurt, z’n beste vriend woont in het dorp” “ik weet niet waar hij is, ergens in Las Vegas” “Ik vind dit gesprek best een beetje eng”....enzovoort.
    Teksten die onze fantasie prikkelde.....hebben we te maken met twee rechercheurs (ze voldeden uiterlijk aan alle vooroordelen), is er een moord gepleegd (het dorpje zou het goed doen in een crime over een spannend familiegeheim)............

    Jeff en Evie hebben de mooi Audi Quatro netjes gebracht bij ons Hotel. Nog wat wetenswaardigheden uitgewisseld en na een lange langzame autorit zijn we nu beland in Cape Cod, West Dennis. In de plaatselijk vreetschuur lekker gefrituurde vis gegeten en nu zien dat we onze kamer koel krijgen.    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 6

    "Sinner by the Sea" by Calexico

    July 27, 2018 in the United States ⋅ ⛅ 22 °C

    We zijn in Provincetown, waar de kunstenaar komt om het mooiste licht te zien, de schrijver zijn mooiste zinnen vindt, homo’s hun vrijheid krijgen en “the crazy” mogen zijn wie ze zijn. 'De grootste kunstenaarskolonie ter wereld', schreef de Boston Globe in ooit. Diversiteit wordt in veel beleidsstukken beloofd, in 'P-town', het koosnaampje van de stad, is het vanzelfsprekend.

    En om dit kracht bij te zetten loopt de stadsomroeper (the Town Crier) in het kostuum van de eerste Pilgrims, met een enorme bel in de hand, door de straten en vertolkt het “geloof” van gelijkheid. Hij schreeuwt het uit: “As long as you don’t hurt anybody, you can be who you wanne be”. Dat is de boodschap van zijn verhaal over de historie van P-town. Het publiek juicht hem toe.

    Normaal is Provincetown een kalm stadje met misschien 3500 inwoners aan het uiteinde van een heel lang en krom schiereiland onder Boston, Cape Cod. Maar nu wordt het plaatsje, midden in prachtig “wadden-like” duinlandschap, bezocht door duizenden toeristen, waaronder veel mannen en vrouwen uit de Provincetown - 5homoseksuele gemeenschap in Boston en New York. Elke zichzelf respecterende zaak heeft naast de Amerikaanse vlag de bontgekleurde vlag van de homogemeenschap wapperen. En het straatbeeld wordt er ook aangenaam kleurrijk door. Zeker de mannelijke stellen zijn vaak vergezeld van één of twee iets te kleine hondjes, die in veel gevallen ook nog eens zo bont zijn aangekleed of zo vreemd zijn “gegroomed” dat er nauwelijks nog sprake is van Hond.

    Eindeloos is de lijst van internationaal beroemde kunstenaars, die kortere of langere tijd in Provincetown woonden en werkten: Andy Warhol, Marlon Brando, Billie Holiday, Richard Gere, Mary Oliver, Jack Kerouac, Jackson Pollock, Norman Mailer, Tennessee Williams. Allemaal kwamen ze af op het mooie licht, de Bohemian sfeer en de vrijheid om anders te zijn.

    Maar het is ook de stad waar Antony Bourdain (de Amerikaanse tv maker/kok/schrijver/reisjournalist die onlangs zelfmoord pleegde) op zijn 17ezijn eerste keer een koksjasje aantrok en werkte in The Lobster Pot. In één van de uitzendingen van zijn “No Reservations” keert hij terug en eet nog één keer zijn favoriete dish van de zaak: Portugese Fish. Dus toen wij rond lunchtijd de ronde gevel van The Lobster Pot passeerden konden we niet anders dan Anthony een klein beetje eren en naar binnen gaan voor een groot bord vis geserveerd op krab en garnalen.

    Langzaam rijden we terug door het glooiende landschap van Cape Cod naar ons hotel. We maken een wandeling over het strand en we drinken nog een kartonnen beker koffie op de veranda van Kendar en haar zussen.

    Voor het avondeten willen we nog een klein hapje. De eerste optie is een strandtent/frituur vlakbij, maar die blijkt dicht. We horen Amerikanen die ook voor een dichte deur staan zeggen dat ze dan maar gaan snacken in de haven. Wij er achteraan.

    In de haven van Dennis ligt een enorme bootopslag, onderhoudsloods en tankstation voor boten. Torenhoog staan de jachten opgestapeld op de stalen rekken op het terrein. Achter op het terrein staat een vervallen houten hut aangekleed met nautische rommel; visnetten, grote dobbers, krabmanden, versleten boeien. Pallets zijn beschilderd met de Amerikaanse vlag. Bij de waterkant zitten honderden mensen op picknickbankjes vis te snacken. Een lange rij voor de houten hut verraad waar de ingang ongeveer moet zijn. We eten zittend op een bankje op het beton van de boatramp een lekkere crabcakje, kreeftenbisque en jumbogarnalen. De ondergaande zon brand in onze nek. Zo smaakt alles beter.    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 6

    "Crosstown Traffic" by Jimi Hendrix

    July 27, 2018 in the United States ⋅ 🌧 20 °C

    Al een paar jaar ruilen wij van huis tijdens onze vakantie. Dit jaar is dat met Jeff en Evie uit Putney. Jeff en Evie ontmoetten wij vorig jaar hoog boven in de Rockies in een Berghut waar we beiden logeerden. We waren daar tijdens een roadtrip door Colorado na een ruil in Fort Collins. Na een avondje praten leek het hun leuk om eens naar Nederland te komen (de moeder van Jeff is Nederlandse), dus hebben we onze huizen dit jaar geruild. Zij in Almere, wij in Putney. We rijden er in een anderhalve week naar toe, zodat we een mooie roadtrip door New England kunnen maken.

    Huizenruil heeft allerlei voordelen en soms krijg je naast een huis ook iets extra’s in de ruil. Zo ruilen we dit jaar ook de auto, hebben we al eens een jacuzzi erbij gehad, ook eens een kat, schilpadden, zelfs een keer een grote hond (Cooper), vorig jaar zelfs twee vrienden bij de ruil in gekregen. Dit jaar was het de moeder van Evie. Die zit zomaar bij de ruil in.

    Toen we Evie vertelden dat we twee dagen op Cape Cod zouden zitten bood ze roodspontaan aan haar moeder te bellen. Haar moeder woont in de ellenboog van Cape Cod, aan de zee en heeft kano’s. Binnen twee tellen was alles geregeld en dus vandaag reden we naar Chatham, ongeveer 10 kilometer van ons hotel.

    We werden allerhartelijkst ontvangen door de moeder. Ze woont daar de helft van het jaar in een prachtig idyllisch huisje, vlak aan de zee. Het lijkt precies op zo’n plekje uit Amerikaanse plattelands series. Houtkacheltje aan, grindpaadje voor de deur en moeders met handschoenen en snoeischaar bezig in de tuin.

    Ze neemt ons mee de weg over, een klein zandpaadje in. Onderaan het paadje staat een klein schuurtje en keurig 4 kano’s. We krijgen allemaal een zwemvest, peddels van de balken gepakt en “of we go”. Het is redelijk mistig in de baai dus de zee op gaan is een beetje trikkie, je kan maar zo verdwalen in een opkomende mistbank. Dus peddelen we de baaitjes door langs de mooiste huizen, boothuisjes, vissersbootjes en pleziervaartuigen.

    Als we terugkomen aan de kant worden we van achter opgevaren door de moeder die in haar eentje lekker een stukje over de zee was gaan zeilen. Terwijl de moeder het zeilbootje aftuigt, nemen we afscheid, op naar Portland Maine. En we nemen ook afscheid van Cape Cod. Wat een heerlijk relexed stukje Amerika is dit. Gaan we nog eens wat langer doen.

    De Reis naar Portland valt tegen. Over een route waar je eigenlijk maar 3 uur hoeft te doen, doen we uiteindelijk 6 uur. Voor, in en na Boston staat het verkeer volledig vast. bijna 75 kilometer file.....

    Onderweg in Sandwich een sandwich gegeten (om precies te zijn in East Sandwich een Sandwich met cranberries, kip en salade).

    Uiteindelijk komen we, na een prima Thaise Curry, aan in Falmouth, Maine, vlak boven Portland. Het water valt met bakken naar beneden. We komen aan in een bosrijke straat met kleine huisjes. Het water stroomt in dikke beekjes over de weg.

    Volgens de instructie van verhuurster zou de deur gewoon open zijn. Maar hoe hard we ook rukken, geen beweging. En terwijl we aan de deur rukken komt het water met bakken van de daken (en dan blijkt dat het niet hebben van een regengoot onhandig is als je net onder het dak een deur niet open kan krijgen). Als we de verhuurder willen bellen, blijkt Falmouth verstoken te zijn van een mobiel netwerk.

    We rijden een eind terug naar de stad totdat we bereik hebben, mailen de verhuurder en het is opgelost. We zitten binnen, op zolder, in een heel knus huisje op te drogen.    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 7

    "The Shore" by the Wood Brothers

    July 28, 2018 in the United States ⋅ ☁️ 21 °C

    Vandaag dus Portland, Maine. Het stadje ligt aan de Atlantische Oceaan. Portland is de grootste stad van Maine en met zijn haven volop in bedrijf tevens het culturele, sociale én economische centrum. Portland brandde viermaal tot de grond af, maar werd iedere keer weer opgebouwd. Het stadswapen laat daarom een feniks zien die uit de as herrijst, met daaronder het credo ‘Resurgam’, wat in het Latijn ‘ik zal weder opstaan’ betekent.

    Maar eerst moest onze puber nog weder opstaan. En dat is moeilijk op deze leeftijd. Geen beweging in te krijgen, slaapt door alles heen.

    Dus voor het ontbijt hebben we Robbie lekker laten liggen en zijn Erica en ik de straat op gegaan. Direct naast ons gezellige zoldertje ligt een “General Store”. Typisch zo’n Amerikaanse dorpswinkel die al eeuwenlang bestaan. De “Landing General Store” staat er al sinds 1800. Mooi wit met rode accenten, stoeltjes en tafeltjes op de porch, een heuse telefooncel (met werkende telefoon), een roestige Postal America brievenbus, een machine met ice-cubes voor in de koelbox en Amerikaanse vlaggetjes in de plantenbak gestoken. Binnen is er van allerhande etenswaar te krijgen, waaronder lekkere koffie, een huisgemaakte bananabread en zuccini bread.

    Tweehonderd meter naar beneden lopen is de “landing” zelf. Een inlaatplaats voor boten van de kreeftenvloot. Op de rotsen staat een bankje ter herinnering aan een omgekomen Captain van de vloot uit de Casco Bay. Da’s hier trouwens wel een dingetje, bankjes voor dode mensen. Tenminste, de bankjes zijn voor de levenden, maar op het bankje staat ter herinnering een naam van een overledene. Op de bankjes zit dan een klein embleempje met naam, geboorte- en sterfdatum van de overledene. In Winthorp waren er zelfs tientallen bankjes, zij aan zij in het park, met her en der zelfs een (plastic) bosje bloemen en fotootjes op de bankjes gebonden. Leek wel of alle doden uit het dorp een bankje kregen.

    Op het ”graf”-bankje hebben we lekker ons bekertje koffie en broodjes in de ochtendzon opgegeten, uitkijkend over de Casco Bay. Rechts op de steiger waren de vissers en hun familie druk in de weer om de korven voor de kreeften uit te zetten.

    Het aantal zaken wat hier langs de kust Lobster-roll of aanverwante kreeftprodukten verkoopt is enorm. Het is de frikandel van de USA-oostkust (dan wel 10 keer zo duur). We vroegen ons wel een beetje af hoeveel van die kreeften je nu uit de zee moet halen om al die broodjes kreeft te kunnen uitserveren.

    Inmiddels is Robbie wakker en vertrekken we naar Portland. 10 minuutjes van hier. Het is nog steeds boven de dertig graden, dus in de stad lopen we van dranktentje naar eettentje, om maar verkoeling te krijgen. We gaan bijna elke winkel in als we maar het vermoeden hebben dat ze er airco hebben. Niet echt weer voor een wandeling door de stad.

    We eten twee grote flatbreads (soort broodpizza uit de houtoven) in The Flatbread Company. Een enorme industriële zaal aan de haven met in het midden twee enorme houtovens waar mannen met baarden in staan te stoken en te bakken alsof ze een stoker op een stoomvrachtschip zijn. Links en rechts varen vrachtschepen, cruiseboten, ferryboten en toeristenbootjes weg uit de haven.

    Na drie heerlijk handgebakken Donuts bij The Holy Donut (één met zoete aardappel en gember, één met met koffie en brandy en één met donkere chocola en kaneel) rijden we ook nog even langs Cape Elizabeth’s, Portland’s vuurtoren en één van de meest gefotografeerde vuurtorens in de wereld. En het plekje is ook nog eens onderwerp van Edward Hopper's beroemde schilderij, "Lighthouse at Two Lights."

    Dus camera in de aanslag voor deze mooi plek. Op de weg erheen zien we dat we niet de enige zijn met dit idee. En omdat het zo’n mooie plek is voor een “plaatje” lopen er door het omliggende park verschillende bruidsparen en hun familie, om de ultieme bruidsfoto te maken: Happy koppel bij de beroemde vuurtoren.

    We stappen de auto uit en horen een luide hoorn over de oceaan blazen. We kijken richting de vuurtoren en zien een enorme mistbank onze kant uit drijven.

    Lang verhaal kort: van de vuurtoren en het uitzicht was nauwelijks iets te zien, het was alleen maar een dik pak mist....zo jammer, ook van die bruidsfoto’s (en ik kon met een beetje hulp van mijn Mac er nog een beetje heldere foto uitpersen)    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 8

    "Cold Desert" bij Kings of Leon

    July 29, 2018 in the United States ⋅ 🌙 18 °C

    Vroeg op. We gaan van de kust af New England in. Maar eerst ontbijt en tot onze verassing hebben de buren van de General Store een dealtje met een Franse bakker in de buurt, dus ligt er overheerlijk brood en banquette naast de toonbank.

    De rit gaat 200 kilometer door heuvelachtig en glooiend landschap met allemaal groen om ons heen, eindeloos groen.

    desertDe eerste stop is Freeport. In Freeport ligt de “desert of Maine”. Midden in een dennenbos ligt een woestijnlandschap van meer dan 16 hectare, gevormd door een silt-achtig materiaal dat veel op zand lijkt. De woestijn is deels door dom menselijk handelen en deels door natuurkrachten ontstaan.

    Begin 1800 werd een boer uit zijn boerderij verjaagd omdat hij zoveel ge-oogst had, dat hij wel behekst moest zijn. Hij verkocht zijn land en kocht een groot stuk bos bij Freeport. Hij kapte alle bomen en verkocht ze voor veel geld aan de Engelsen die veel lange bomen nodig hadden om de masten van hun schepen te vervangen. Op de kale grond begon de boer een succesvol akkerbouwbedrijf. Naar zijn dood nam zijn zoon de boerderij over. Deze ontbrak het aan groene vingers en teelde er jaar in jaar uit aardappelen. Gevolg was dat de grond verarmde en er niks meer wilde groeien. Toen hij er ook nog honderden schapen op liet grazen was binnen no time alle begroeiing verdwenen. De grond veranderde geleidelijk aan in een kale vlakte, die steeds groter werd. Het zand vanuit de bergen had hier vrij spel en bleef liggen. De bult zand is nu ongeveer 15 meter hoog. Boerderijen en bomen die er stonden staan nu onder het zand. Bomen komen nog wel boven de zandheuvel uit, maar wat lijkt op wortels van bomen zijn in werkelijkheid dus de takken die boven het zand uitpiepen en hun eigenlijke wortels zitten 15 meter onder het zand.

    We worden de woestijn rondgeleid door een zeer grappige en wel bespraakte bejaarde Amerikaan, die onophoudelijk met een bijna Engelse onderkoelde humor vertelt over de woestijn, zijn geschiedenis en zijn toekomst.

    Uurtje later zitten we weer in de auto en rijden weer in langzame vaart (max 40 mile per uur hier) westwaarts.

    FishermensRond twaalf uur passeren het plaatsje Gray. Het is niet veel meer dat 8 rijen huizen en bedrijfjes, links en rechts van elke poot van de kruising.

    Op één van de rijtjes bedrijven hangt het boord “Fishermen’s net”. Die moeten we hebben.

    De gevel is bekleed met plastic platen met een schoon metselwerk motief/bakstenen. Waarschijnlijk om het een gezellige look te geven. Uit het raam hangt een Airco dat Badwater druppelt op het daaronder gelegen tafeltje en stoeltje.

    Binnen staat links een enorme plastic bak, formaat zwembad, vol met levende kreeft. Tientallen tot wel honderd kreeften bewegen door de bak.

    Rechts is een oude vitrine vol met verse zalm, clams en mosselen.

    Achter het versleten formica countertje staan grote grijze aangekoekte pannen op een zwart fornuis te pruttelen. Dit lijkt goed. We bestellen van alles wat. food

    Als we buiten zitten op de provisorisch bankjes en tafeltjes, tegen het asfalt van de parkeerplaats aan, brengt de verkoopster 3 grote plastic bakken vol met gefrituurde vis, garnalen, gefrituurde inktvis, uienringen, zuur en burgers gemaakt van gemalen venusschelpen. Paar plastic bakjes met sausjes erbij, papieren bordjes met de Amerikaanse vlag er op, wit plastic bestek en een handvol witte papieren servetten en het genieten kan beginnen. Heerlijk is het.

    huisWe rijden door en langzaam doemen de bergen voor ons op. Het eindstation voor vandaag is North Conway, aan de voet van de White Moutains. Hier blijven we drie dagen in een prachtig huisje met porch, midden in de stad. Vanaf hier gaat Robbie een enorme hekel hebben aan ons, want dit is “hike-country”.conway station    Read more

    See translation
  • TravelerBoston, Putney, New York 2018
    Day 9

    "All along the watchtower" by Bob Dylan

    July 30, 2018 in the United States ⋅ ⛅ 23 °C

    Honderéénentwintig verdiepingen klimmen. Dat zou het uiteindelijk blijken te zijn volgens mijn Iphone. Robbie zou menig keer schelden en vloeken.

    We gaan twee bergen beklimmen, de Dickie en de Welch in de White moutains. Het begint met een lange autorit dwars door de White Mountains, oneindig slingeren door het groen. Dan een afslag over een dirt road en dan start de beklimming. In eerste instantie is het een keurige boswandeling, weliswaar omhoog, maar in de schaduw van het balderen-dak. Maar ineens verandert het bospad in keiharde steen. Alsof je om eenWhite moutains - 5 gigantische kei omhoog moet klimmen. De bomen verdwijnen en de zon brandt in onze nek. Op een kale rots klimmen we verder omhoog. We hebben de top bereikt na 90 minuten klimmen. De top van de Dickie. Want dan blijkt dat we na een kleine afdaling nog een klim krijgen die nog steiler verloopt en veel van onze klim en klauterkunsten vraagt, de Welch. Robbie vloekt en tiert, maar schiet ook wel weer in de lach als ze haar vader en moeder ziet worstelen met de klimpartijen op de kale steile rotsen van de Welch.

    Na 3,5 uur wandelen keren we bezweet en met trillend benen terug op de parkeerplaats.

    In het plaatsje Lincoln ten we onze eerste hamburger deze vakantie. Van Bison, met avocado. Dat dan weer wel.

    Omdat de benen moe zijn besluiten we de volgende Notch met de Cannon Mountain Aerial Tramway te nemen. Normaal een lift voor het skiseizoen, maar nu voor luie toeristen. Boven op de berg is een wachtoren die eindeloos uitzicht biedt tot aan Vermont (en bij helder weer zelfs New White moutains - 3York)

    Onder de toeristen dit keer een heel grote groep Orthodoxe joden. Gekleed in zwart wit met een grote talliet over de kleding voor de heren en stijve jurken en een bescheiden hoedje voor de dames. Het mannen hebben allemaal een keppeltje of hoed en langs hun oren een lange streng haar met een krul erin.

    Ze lijken zich geheel niet bewust van hun omgeving en volledig in zichzelf gekeerd. Het lijkt alsof de andere mensen lucht zijn. Ze lopen gewoon “door” ons heen als ze ergens langs willen. Zelfs als ik voor een moeder met kind in buggie de deur van de uitgang openhoud, lopen man en vrouw langs mij heen zonder me ook maar één blik waardig te gunnen (terwijl de gemiddelde Amerikaan in een dergelijke situatie je eindeloos bedankt en als je even pech hebt een heel gesprek aanpapt over geloof, inkomen, politiek en je herkomst). Alsof de deur geopend wordt door een automaat.

    White moutains - 1Beetje kreepy gevoel krijgen wij er van....ook al is er iets in het geweten van deze “Gutmensch” dat zich daar tegen verzet.

    Op verzoek van Robbie (je we zijn haar na Dickie en Welch iets verschuldigd) eten we opnieuw bij de Flatbread Company. En wederom staan er mannen voor een enorm houtoven de lekkerste broden/pizza’s te bakken. Deze keer gecombineerd met een heerlijke IPA uit Vermont en een cocktail met cactus en tequilla voor Erica.    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English