- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 24
- Tuesday, August 15, 2017 at 11:59 PM
- 12 °C
- Altitude: 2,376 m
United StatesKURA-FM (Ouray)38°1’22” N 107°40’17” W
Jesus on a Greyhound
August 15, 2017 in the United States ⋅ 12 °C
Vanmorgen vroeg uit de veren. Het uitzicht vanuit m’n bed was weergaloos, maar het slappe matras op houten planken konden mijn rug toch niet zo goed verdragen. Dan maar naar boven in de OpusHut naar de gezamelijke ruimte. Net na mijn binnenkomst komt Renato, de host van OpusHut, binnen. Duidelijk ook wat verfomfaaid loopt hij rechtsreeks de keuken in en begint aan ons ontbijt. De lucht van gebakken bacon en koffie vult de ruimte. Strak om half 8 zet hij het ontbijt op de bar: Quinoa/havermoutpap, bramen, gedroogde bananen, bacon, stroop, cranberries en zaadjes. Zo, als dat niet gezond is. Dan pakken we onze spullen weer in en zetten het in de hoek van de hal van de hut. Wij gaan nog een flinke wandeling de bergen in maken, naar Ruby Lake. Omdat we al hoog zitten hoeven we niet extreem te klimmen, maar het is toch een pittige wandeling.
Dan terug naar de Opushut, kopje thee en spullen weer naar de auto lopen. Dan mogen we weer de lange gravelweg vol stenen, rotsen en gaten door om terug te komen bij de Million Dollar Highway.
Deze weg is aangelegd in de late 1880’s. The Million Dollar Higway is een onderdeel van de San Juan Skyway en één van de meest spectaculaire wegen van de Verenigde Staten. Je rijdt enige tijd letterlijk op het randje van de afgrond. Er zijn geen veiligheidsmaatregelen, zoals vangrails en bermen, diepe ravijnen, wegversmallingen, grillige haarspeldbochten, dus uitwijken van de weg wordt afgeraden! Op veel plekken kan (en mag) je ook niet veel harder van 35 kilometer per uur.
Vanaf Silverton tot Ouray, zien we adembenemende vergezichten, indrukwekkende rotswanden en kleuren in rotsen die we nog nooit hebben gezien. Het is soms zo adembenemend mooi en indrukwekkend krachtig wat de ”natuur” hier laat zien, dat je bijna vergeet dat het zeer nauwkeurige stuurmanskunst vraagt en alle aandacht vergt om de bochten goed te nemen.
Het is een van de mooiste “scenic drives” in de Verenigde Staten, zeker niet de langste, maar wel 1 van de indrukwekkendste.
We maken een korte tussenstop in Ouray. Volgens hun eigen reclameborden het "Zwitserland van Amerika". Dat zie ik niet helemaal (ben ook niet zo gek op Zwitserland), maar dat het met zijn oude Mainstreet vol Cowboygevels en een achtergrond van de San Juan Mountains een fotogeniek stadje is, is zeker waar.
Dan in 1 ruk door naar ons volgende adres, Montrose. Daar slapen we bij Karen in haar “Love-house”. Ze heeft in haar huis 2 kamertjes beschikbaar en een full hot breakfast. Al 2 dagen geleden mailde ze ons wat we graag bij het ontbijt wilde....
Vlak voor we arriveren mailt ze ons dat ze niet thuis zal zijn. Zij moet een wake houden voor de slachtoffers in Charlottesville. We mogen zelf naar binnen lopen, de sleutel ligt onder de mat. We zijn het huisje in een buitenwijkje van Montrose net binnen als een een luid JOEHOE! horen roepen. Daar komt Karen aan met een enorm stuk opgerold karton onder de arm. Ze begroet ons snel en zegt dat ze gelijk weer weg moet voor de wake. Ze was het kartonnen bord vergeten. Ze vertelt dat ze een “not so serious”-pastor in de kerk is. "I'm Dutch en you are the first Dutch-visitors in my Love-house", “Please make yourselves at home”.En weg is ze weer.
Als we ’s avonds na het eten door het centrum van Montrose rijden zien we op de hoek van Mainstreet een groepje van 12 mensen met stukken karton langs de weg bij de verkeerslichten staan. Een beeld dat je wel vaker tegenkomt in Amerikaanse series of documentaires. Tussen de “protesters” zien we inderdaad Karen met haar enorme stuk karton met daarop in grote letters “let’s honor de victims of Charlottesville”. Om haar nek hangt een sjerp zoals je die kent van katholieke priesters, maar nu in een fel bonte gekleurde variant. Waarschijnlijk vanuit een goed hart wilde ze wat doen voor de mensen in Charlottesville. Ze konden niet bedenken wat, dan maar met een stuk karton naast een stoplicht gaan staan. Doe je in ieder geval wat, moeten ze gedacht hebben.
A “not so serious” pastor met een goed hart, lijkt het.
https://www.youtube.com/watch?v=ad8Jglb0GoQRead more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 25
- Wednesday, August 16, 2017 at 11:59 PM
- 🌙 15 °C
- Altitude: 1,734 m
- United StatesNorthfork Miners Memorial38°52’6” N 107°35’31” W
Paonia
August 16, 2017 in the United States ⋅ 🌙 15 °C
Karen, onze host en Pastor uit Montrose, kwam gisteravond laat thuis van haar wake ter nagedachtenis van de slachtoffers in Charlottesville. Ik vroeg haar waarom de wake op deze manier, met een kartonnen bord langs de weg lopen. “Om ze te laten weten dat er ook andere meningen zijn” zegt ze. Ze vertelt dat Montrose uit ongeveer 95% Trump-aanhangers bestaat. Om die andere 5% (waaronder bijna al de leden van haar liberale Church) ook een stem te geven helpt ze mee met dit soort wakes en protesten. Awareness. Maar ook de minderheid zelfbewust maken is haar doel: “als ze zich niet laten zien en zich als verlegen stemmers blijven gedragen, dan houdt “the bullying” van de Trumpianen nooit op. Daarna vertelt ze honderduit over de huidige situatie in Amerika. En zoals het een pastor betaamd had ze daarbij een paar aardige observaties. Bijvoorbeeld toen ik vroeg hoe het volgens haar heeft kunnen gebeuren dat Amerika na de fijnbesnaarde intellectueel Obama nu opeens voor de hork Trump heeft gekozen. Los van de gebruikelijke redenen (failing goverment & politics/angry white man) zei ze iets heel moois: “Obama was so talented and gifted, he made being president look easy” en dus dacht “de Amerikaan”, dat kan iedereen, ook iemand die een dwarse opvatting heeft en nog nooit iets groots succesvol heeft gerund, een land kan besturen.
Toen Trump de verkiezingen won heeft ze alle leden van haar Kerkgemeente een brief geschreven, omdat ze wist dat vrijwel iedereen op Hillary had gestemd en dus boos, angstig en teleurgesteld was. In die brief schreef ze: “Laten we de stemmers op Trump niet veroordelen. Alleen als we proberen te achterhalen waarom ze deze risicovolle stap hebben ondernomen en met ze in gesprek blijven zullen ze op een dag naar ons toekomen en toegeven dat ze spijt hebben van hun keuze.” Kijk daar ben je pastor voor, omdat te bedenken.
“En misschien” zei Karen “werkt Trump ook wel louterend. Als Amerikanen hebben we altijd gedacht dat de “Bad Guy” van buiten komt en Amerika dat moet bestrijden omdat het goed van binnen is. Nu ervaren we dat er ook een “Evil Side” in Amerika zelf zit.”
Maar pastor Karen had ook te doen met Trump: “Je allergrootste wens komt uit, je wint de verkiezingen voor de hoogste post in de wereld. En dan ga je af ten overstaan van de hele wereld. Zo’n afgang gun je je ergste vijand niet, dus ook niet Trump”.
Na een meer dan overvloedig ontbijt (stapel pannenkoeken, maple syrup, scrambled eggs, uitgebakken spek, koffie, jus) neemt ze afscheid van ons met een hele dikke knuffel voor ons alle drie. Wat een schat en wat een leuke gesprekken.
We rijden naar de Black Canyon of the Gunnison. Op advies van de pastor Karen pakken we niet de toeristische zuidzijde, maar rijden om via de prachtige Highway 92 naar de noordkant. Deze is alleen via een lange gravelroad te bereiken en volgens Karen veel ruiger en minder gepolijst (en veel minder druk) dan de zuidzijde.De Black Canyon of the Gunnison is op twee na het kleinste Nationale Park in Amerika. Het is één van de steilste, donkerste en meest ruige Canyons in Amerika en is gevormd door de Gunnison Rivier. De rivier heeft zich in ongeveer 2 miljoen jaar een weg gebaand door zeer harde rotslagen aan de westelijke zijde van de Rocky Mountains. Omdat het verval van de rivier zo groot is, is een heel smalle, maar super steile Canyon ontstaan. De kloof bereikt wel diepten van 700 meter en is op de meeste plaatsen niet meer dan 450 meter breed. Het zonlicht heeft weinig mogelijkheden om binnen te dringen waardoor de wanden nog donkerder lijken (vandaar Black Canyon). En het is er inderdaad ijzingwekkend mooi, super ruig en heel rustig. Ook weer (ik weet het, het wordt saai) heel bijzonder.
Bij de verlaten van de Canyon rijden we op de gravelweg terug naar de highway 92. Voor onze auto schiet een enorm hert de weg op. Met grote verende sprongen, alsof hij op een trampoline springt, schiet hij van de ene kant naar de andere kant van de weg. Ik ga vol in de remmen. Dan volgt voor onze auto, uit de struiken, een enorme wolf die exact de zelfde richting aanhoudt als het hert. Ik weet wel wat die gaat eten vanavond. Het was een EO natuurserie, live.
Daarna rijden we door naar Paonia voor ons laatste overnachtingsadres. Hier zullen we 3 nachten blijven. Paonia is een heel andere wereld (maar daarover morgen meer). We slapen in “The Monks House”. Het is een woning aangebouwd aan een schuur van een boerderij waar jaarlijks 8 monniken uit Tibet komen logeren. De Tibetaanse Monniken komen regelmatig langs in de (alternatieve liberale gemeenschap) Paonia om geneeskrachtige ceremonies te houden en het water voor Paonia te zegenen, zodat de oogt van een overheerlijke perziken, (die nu rijp zijn, je weet niet wat je proeft) weer rijkelijk en overvloedig is.
https://www.youtube.com/watch?v=OzDfdT4O1yARead more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 26
- Thursday, August 17, 2017
- ☀️ 27 °C
- Altitude: 1,734 m
- United StatesNorthfork Miners Memorial38°52’6” N 107°35’31” W
Somewhere Behind the Sun
August 17, 2017 in the United States ⋅ ☀️ 27 °C
Paonia (Colorado) is een gek klein stadje net boven de Black Canyon of The Gunnison, in een onwijs vruchtbare vallei. Rond om ons heen zijn bergen, kloven, kale landschappen, woeste mesa's en rivieren. Maar in deze vallei lijkt alles makkelijk te groeien. Paonia heeft een aangenaam, los, alternatief sfeertje. Het lijkt te bestaan uit milieu-activisten, new age-luitjes, losgeslagen post-hippies, kunstenaars, biologische boeren, wijnboeren en ranchers. Een beetje een off-beat cultuur, zoals ze dat noemen.
Paonia is een centrum van progressieve media, milieu-activisme en liberaal denken. Downtown Paonia heeft een het krantje,High Country News, een internationaal bekroonde milieukrant dat bekend is om zijn onderzoeksjournalistiek. KVNF, het radiostation van Paonia is een station dat een overwegend links geluid laat horen en grote delen van de regio’s rond Denver bereikt en behoorlijk populair is. Dit is dus geen Trump-land, zal ik maar zeggen.
De winkelstraat van Paonia is een rare mix van kunstgalerijen, barbers, fietwinkels, bio-winkels, alternatieve restaurantjes en boetiekwinkels.
Het schijnt dat in de jaren 60 hier veel bloemkinderen zijn blijven hangen. Deel misschien wel omdat de stad naar een bloem vernoemd is. En dat is overal te merken. Alles heeft een heel rommelig, mellow, hippies-sfeertje.
Rondom Paonia is een rijk landbouwgebied met veel boomgaarden, biologische boerderijen en wijngaarden. Druiven die in het gebied worden geteeld zijn onder meer Riesling, Gewürztraminer en Pinot Noir. Maar nu zijn er vooral perzikken, zoveel en zo lekker dat je ze de hele dag eet. We ontbeten met perziktaart en vanavond aten we in ons huis salade met blauwschimmelkaas en perzik, met lokale PorkChops met chilipeper en gebakken perzik.
Toch stelt vandaag iedereen die we ontmoeten ons de vraag: How did you end up in Paonia?", want er is geen toerist te bekennen in dit dorp.
De rest van de dag hebben we wat aangekloot. Een beetje de buurt ontdekt en wat rondgesnuffeld.
Vanavond was het weer “Pickin the Parc”. Ook hier zijn er meer dan geregeld concerten in het park (terwijl er toch echt maar 1500 mensen wonen). Ook nu weer twee bandjes, foodtrucks, de plaatselijke sponsors, de plaatselijke bierbrouwer en honderden (voornamelijk) senioren op klapstoeltjes voor het podium. Vanavond trad eerst Tiffany Christopher op. Een dame uit New Mexico, die een soort eenmansband is met een loopstation, basdrum, hi-hatt, gitaar en ukelele. Aangenaam. Fijne stem, beetje hyper presentatie, maar zeer muzikaal. De hoofdact was Ages & Ages uit Portland, een beetje te pielig en met veel geneuzel op orgeltjes.
Maar daar wilde ik het niet over hebben.....waar wel over....mannen en vrouwen van boven de 60 die, als daartoe worden opgeroepen, gaan dansen terwijl ze absoluut het gevoel voor ritme kwijt zijn. Het is ons nu al 4 weken lang opgevallen. Ze zijn er in overvloed in Colorado en je ziet ze bij elk openbaar (park)concert. En natuurlijk mag iedereen boven de 60 doen wat 'ie wil, net zo veel ongecontroleerd met zijn armen zwaaien als nodig is, zijn handen a la Mick Jagger op de heupen zetten (let op wel t-shirt strak in de iets te hoge gesneden spijkerbroek stoppen), zijn kont koket naar achteren steken, Kung-Fu bewegingen maken alsof David Carradine zelf tegenover hem staat en zijn dunnen touwige matje haar (of wat er nog van rest) wild voorover smijten, maar ik word er zo enorm door afgeleid. Ik kan m’n ogen er gewoon niet vanaf houden. De schokbewegingen, de accenten uit het niets, dat linkerbeen dat volledig autonoom van de rest van het lijf een dansje lijkt te doen, de schaamteloze paringsdans die ze opvoeren voor de aantrekkeleijke slanke grijze dame, de sandalen met daarin de sokken bij de korte broek. En vooral het er volledig in opgaan alsof een hoger zijn wordt bereikt. Ik kan m’n ogen er niet van af houden....sorry, het leid me af.
Terwijl ik dit schrijf op de veranda van ons Monk-huis, lopen de herten (inclusief kalfjes) voor mij door de wei, balkt de ezel van de boer nog een keer, maken de krekels een onwijs lawaai, hoor ik in de verte de laatste tonen van Ages & Ages en kleuren de bergen langzaam rood.
Morgen, op onze laatste dag, pakken we de (elektrische) fiets en gaan we alle (ja alle) wijnboeren, perzikboeren, bierbrouwers en broodbakkes (ja die zijn er hier echt goede broodbakkers) af om alles te proeven, voordat we gaan inpakken.
https://www.youtube.com/watch?v=YQcNT13ro20Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 27
- Friday, August 18, 2017
- ☀️ 28 °C
- Altitude: 1,734 m
- United StatesNorthfork Miners Memorial38°52’6” N 107°35’31” W
Every Time You Leave
August 18, 2017 in the United States ⋅ ☀️ 28 °C
The final day. Tijd om weer afscheid te nemen van dit weergaloze land. Natuurlijk, Amerika is van groot, veel, overdreven, beter, arrogant, smerig, langer, meer.....Maar tussen en achter die façade van groot en veel zit ook een land van heel veel piepklein, lokaal en pittoresk. En net dat is zo leuk hier en proberen wij altijd te zoeken. De dorpjes die op instorten staan, de brouwer die alleen voor zijn eigen café bier brouwt, de cowboy met z'n 6 paarden, het bouwvallige hutje waar moeders elke dag opnieuw alles “from scratch” kookt, het overnachtingsadresje waar je als verloren zoon wordt ontvangen. De gekke mensen, de mensen die alles anders doen, leven zonder elektriciteit, leven zonder regels, leven juist volgens strikte (religieuze en/of voedings) regels. Het kan en mag hier in de uitersten. “Grijs” is niet een kleur die je veel ziet in Amerika. Maar altijd relaxed en bijna nooit met haast. Of het nu in het verkeer is (iedereen lijkt tijd genoeg te hebben want iedereen wacht bij groen eerst een seconde of 5 voor hij wegrijdt), in de winkels (waar elke keer weer uitgebreid uitleg gegevens wordt over het assortiment), als ze in de rij staan (en van de gelegenheid gebruikmaken om de man voor en achter zich te leren kennen) of ze je simpelweg aanspreken en gerust in 20 minuten met ons het leven in Almere willen doornemen. Maar dit jaar voelde we voor het eerst bij Amerikanen naast de gebruikelijke trots ook schaamte. Schaamte over wat er politiek gebeurt. Ze weten eigenlijk niet zo goed wat ze daarover aan een buitenstaander moeten zeggen.
Dus vandaag gingen we nog 1 keer voor het echte klein. De plaatselijk fietsboer heeft 3 e-bikes in zijn collectie en die mochten we mee hebben. Ons was al een paar keer aangeraden een fietstocht te maken rondom (en door) Paonia langs alle fruitboertjes, wijngaardjes en lokale restaurantjes en cafés. Omdat het rond Paonia nogal bergachtig is hebben we dus 3 e-bikes mee. Wat een genot zeg, in de bergen fietsen bij 30 graden op een e-bike. We reden bij de fietsboer (annex café, annex boetiekje) weg en staken de eerste kruising over. Op de kruising stond een uitgeklapt schoolbord met daarop groot geschreven met bordkrijt in 3 kleuren “Doughnut Day”. Nu was ons daar eerder geen doughnut-bakker opgevallen. Maar het bleek in het pandje van de plaatselijk bierbrouwer te zijn. Eénmaal per week neemt Olivia de tent over en serveert dan de door haarzelf gebakken doughnuts in allerlei smaken. Voor ons een verassing, voor de plaatselijke doughnut-liefhebber duidelijk niet. Ik denk dat wij er om halfelf waren en toen was ze al door 3/4 van haar doughnuts heen (op=op). En terwijl wij de chocolade- en maple-doughnuts wegwerkten was het een komen en gaan van mensen die langs liepen, langs reden en even de auto uitstapte, of mensen die langs fietste en die allemaal snel naar binnen liepen om een doughnut te pakken, 2 dollar op de counter te leggen en hun dag te vervolgen. Men wist er blijkbaar van....
Wij fietsen door naar de Black Ridge Winery, via een backroad langs het spoor dat nog steeds zwarte kolen vervoert (stonden afgelopen week 20 minuten bij een spoorwegovergang in het dorp, zo lang was de trein). De Black Ridge Winery bleek een verwennerijtje. Het ligt mooi langs één van de voorlopers van de Gunninson-rivier. Naast wijn verkoopt hij eigen gebakken Frans stokbrood, kaasjes uit de buurt, vers geplukt fruit uit eigen fruitgaard en heel veel sausjes, jammetjes en ander lekkers. We mogen eerst uitgebreid zijn wijnen komen proven, daarna kiezen we voor 2 glaasjes Oaky Chardonnay. Het zet ze keurig in een fruitkistje met een kleedje met kersenmotief, legt het stokbrood erbij, het kaasje er op, de door Robbie in de tuin geplukte verse bramen
erbij en verwijst ons naar het grasveldje aan de waterkant waar hij kleurige stoeltjes heeft staan. Dat is onze lunchplek. En terwijl we daar zitten waden twee herten door de rivier vanuit het bos de naastgelegen weilanden op. Hoe mooi wil je het hebben.
Na een uurtje weer de fiets gepakt en stijl de gravelroad op richting de Stone Cottage Cellars, een bekende wijnboer in deze streek. We werden gelijk meegenomen de eigen gebouwde wijnkelder in en vervolgens mochten we alle witte en rode wijnen proeven. Inmiddels was er nog een (fietsend) jong Amerikaans koppel binnengekomen. Zij hadden net versgebakken zuurdesembrood bij de bakker beneden gekocht en deelde dit knapperige brood gelijk met ons om zo de wijn nog beter te proeven. Uiteindelijk vonden we de Pinot Gris het lekkerste en hij was zo speciaal dat we er toch maar een fles van hebben meegenomen (we zien wel hoe we hem het vliegtuig inkrijgen). Hup weer op de fiets, maar nu toch met behoorlijk wat wijn in de benen. Lang leven de e-bike.
We rijden nog langs 4 wijnboertjes waar het proeven geblazen is, maar we besluiten deze toch maar over te slaan. We rijden door naar de westkant van Paonia voor een Perzik-empanada bij de bio-boerderij Orchard Farms en Market en vlak voor Paonia doen we (na nog een tijdje fietsen) ons nog even tegoed aan een perzik-vanille-milkshake bij een ander perzikboertje. En ons ons afscheid te vieren eten we bij de Flying Fork lekker pasta en een behoorlijk goede Tiramisu (uiteraard begeleid door een plaatselijk wijntje, de Pinot Gris).
Een prachtig restaurantje met een tuintje dat je echt alleen maar zou weten te vinden als je het kent (of je de boekjes goed leest en door blijft zoeken). We nemen aan tafel nog 1 keer met ons drieën deze Amerika-reis door. Wat was het leukste (en wat was het minst leuk). Maar eigenlijk was er deze reis te veel leuk, te vaak leuk, vaak bijzonder, veel imposant, maar het was vooral allemaal heel relaxed. En zoals altijd in dit verschrikkelijke aangename land, het is met pijn in ons hart dat we afscheid nemen...Pastor Karen uit Montrose vatte het een paar dagen geleden mooi samen tegen Robbie: "eigenlijk hoort jouw Soul in Amerika maar door toeval ben je in Nederland terecht gekomen. Gelukkig ben je bij lieve ouders terecht gekomen die je vaak naar Amerika brengen."
Dus het afscheid valt (ook nu weer) zwaar.
Zoals Shelby en haar zus Allison het zo mooi zingen:
I know that you'll come back again
As soon as you get blue
And I know what will happen then
One kiss and I'll give in to you
Every time you leave
you tear the soul from me
But I want to live so I'll forgive
Every time you leave
https://www.youtube.com/watch?v=ZNjLKcrMJYYRead more
