Amparo

Pfoee haha, nooit verwacht dat we met 12 man in zo'n korte tijd zo veel voedselpakketten konden maken. 😜
We beginnen de dag, zoals iedere andere met aanbidding, overdenking en stille tijd. En na t ontbijt rijden we naar de supermarkt waar we 6 karren vol rijst, pasta, suiker, zout, bonen, koffie en snoepjes voor de kinderen en ga zo maar door halen. Vervolgens rijden we naar een favela, waar we de auto's parkeren en we een rij vormen van de auto's, door het huis, naar een groot balkon aan de achterkant van het huis. Alle zakken en dozen etenswaren worden van de één naar de ander overgegeven en zo komen alle tafels op het balkon helemaal vol te liggen met alle boodschappen. Vervolgens maken we 150 voedselpakketten en gaan we de wijk in om mensen te verzamelen om ze aan uit te kunnen delen. Bij ons eerste huis ontmoetten we Marcos, een jongen van 18 jaar die zijn hele leven al verlamd was. Zijn gevrichten stonden allemaal de verkeerde kant op en hij was graatmager. Maar op het moment dat wij zijn kamer inkomen om voor hem te bidden krijgt hij zo'n intens mooie echte glimlach op zijn gezicht 🥰
Bij alle huizen waar we daarna komen verwelkomen de mensen ons hartelijk en willen bijna allemaal wel gebed. Ik mag bidden voor een vrouw die heel erg last had van haar buik, als ze haar buik aanraakte deed het al pijn. Ik speek tegen de pijn in haar buik en wanneer ik haar vraag of het weg is, begint ze met haar handen in haar buik te duwen en haar gezicht klaart op. Ze drukt steeds harder en het doet haar geen pijn meer! Ook een man waar we voor zijn rug mogen bidden die zijn rug ineens alle kanten weer op kan bewegen, een knie die we tijdens het gebed voelen verschieten naar de juiste houding en zoveel mensen met andere problemen die oprechte genezing ondervinden... Wauw!
Iedereen voor wie we mogen bidden nodigen we uit om naar het grasveld te komen voor een voedselpakket. Op het grasveld aangekomen mochten we het drama stuk wat we geoefend hadden uitvoeren en geven mensen hun leven met tranen in de ogen aan Jezus.
Terwijl de voedselpakketten uitgedeeld worden laat Marcos me niet los en ik heb enorm het idee dat ik naar hem terug moet. Dus loop ik samen met Johan terug naar het huisje. We bidden voor hem en staan nu in geloof dat zijn spieren, vanaf het moment dat wij voor hem hebben gebeden, zijn begonnen met groeien en dat hij binnenkort mag zijn zoals God hem bedoeld heeft, hallelujah 🙌🏻Weiterlesen